Ο 47χρονος φίλος του Αλέξη Τσίπρα διορίστηκε στη θέση του ειδικού συμβούλου στο γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού προκαλώντας έτσι νέο κύμα αντιδράσεων. Τις τελευταίες ώρες μάλιστα κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα το παρακάτω κείμενο με τις θέσεις του και τις σκέψεις του γύρω από την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου.
Πιο συγκεκριμένα ο κ. Καρανίκας γράφει: «Πριν δω στην οθόνη της TV , στις 11/9/01, τον άνθρωπο θύμα, είδα τον εμβολισμό και την κατάρρευση των δίδυμων πύργων ως έργο τέχνης – καταστροφής και αλλαγής του εικαστικού τοπίου στο Μανχάταν.
Ένα έργο τέχνης που, αν δεν είχε ανθρώπινα θύματα θα ήταν ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ».
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:ΕΝΤΕΚΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Πριν δω στην οθόνη της TV , στις 11/9/01, τον άνθρωπο θύμα, είδα τον εμβολισμό και την κατάρρευση των δίδυμων πύργων ως έργο τέχνης – καταστροφής και αλλαγής του εικαστικού τοπίου στο Μανχάταν. Ένα έργο τέχνης που, αν δεν είχε ανθρώπινα θύματα θα ήταν ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.
Τα σημεία – σύμβολα που επέλεξαν οι δράστες (όποιοι κι αν είναι), δίνουν πολιτικό συμβολισμό στο χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη κι ας μην άφησαν προκήρυξη.
Οι δίδυμοι πύργοι: παγκόσμιο κέντρο εμπορίου, χρηματιστηριακού κεφαλαίου και θεάματος.
Το Πεντάγωνο: εργαστήρι του μιλιταρισμού, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.
Το Υπουργείο Εξωτερικών: Στρατηγείο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των USA.
Ο Λευκός Οίκος (ως πρόθεση): Κέντρο διαχείρισης του κρατικού μηχανισμού και συνέταιρος του ιδιωτικού κεφαλαίου, των πολυεθνικών.
Τα σημεία (σύμβολα αναγωγής που , όπου γης και κολασμένοι, μία επιθυμία φαντασιακού χαρακτήρα για σύγκρουση) επιλέχτηκαν από τους δράστες για μία “συνολική κριτική στην παγκόσμια κυριαρχία”, γι αυτό ο συμβολισμός των στόχων μετατρέπει πολύ κόσμο από διαφορετικούς κόσμους σε ύποπτους.
Αυτό που διαφοροποιεί την επαναστατική σκέψη-δράση από την 11 Σεπτέμβρη είναι το τυφλό χτύπημα στους δίδυμους πύργους και η επιλογή για θυσία των επιβατών. Ανέκαθεν οι άνθρωποι τρομοκρατούνταν με τον άδικο χαμό, είτε ανθρώπων, είτε φύσης, όπως και έργων τέχνης.
Η τακτική του τυφλού χτυπήματος με θύματα ανυποψίαστους πολίτες, ήταν κατακριτέα από την επαναστατική σκέψη και όταν αυτό έγινε, δεν υιοθετήθηκε από την κοινωνία, το κίνημα, ως πολιτική πράξη. Σ’ αντίθεση με τις κυβερνήσεις, όπως την Αγγλική, που εσκεμμένα αποσιωπούσε προειδοποιήσεις του IRA, αφήνοντας να σκοτωθούν ανυποψίαστοι πολίτες, με σκοπό τη δυσφήμηση του απελευθερωτικού αγώνα των Ιρλανδών που ζουν υπό την κατοχή των Αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Τυφλά χτυπήματα με μαζικούς θανάτους ήταν και είναι η τακτική των κυρίαρχων που, με τον κρατικό-στρατιωτικό μηχανισμό τους ισοπέδωσαν στην κυριολεξία το Βερολίνο, τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, τη Γιουγκοσλαβία και πριν αιώνες οι “πολιτισμένοι ευρωπαίοι” εξαφάνισαν από τη γη τους Ινδιάνους. Ο κατάλογος των τρομοκρατικών πράξεων είναι μεγάλος και στοιχειοθετείται είτε σε περίοδο ανειρήνευτης ειρήνης, είτε σε περίοδο πολέμου, με δράστες τους κυρίαρχους και μέσω του κράτους.
Η απαξίωση της ζωής είναι χαρακτηριστικό της τάξης που εξουσιάζει τις κοινωνίες με τρόμο και συναίνεση, συσσωρεύοντας πλούτο και εξουσία, αδιαφορώντας για τα εκατομμύρια των μικρών παιδιών που καθημερινά πεθαίνουν στο βωμό της πολιτικής που επιβάλλεται από τις πολυεθνικές.
Το τυφλό χτύπημα στους πύργους ήταν η πράξη που όπλισε με μαύρη προπαγάνδα τα στρατιωτικό-πολιτικά επιτελεία (USA – Αγγλία…) ώστε να δεσμεύσει, δίχως δυσκολία, την ήδη υποταγμένη “σοσιαλδημοκρατία” της Ευρώπης, για εν λευκώ στρατιωτική δράση και για ένα συνολικό “χτύπημα” στα πολιτικά-κοινωνικά δικαιώματα με ποινικοποίηση των κοινωνικών κινημάτων μεσώ της σύνταξης “ευρωτρομονόμου”.
Η 11 Σεπτέμβρη ήταν το “βούτυρο στο ψωμί” των USA για “νόμιμη” παρέμβαση σ’ όλον τον πλανήτη, στήνοντας κυριολεκτικά στρατοδικεία, είναι το πρόσχημα για μία συνολική επίθεση στο κοινωνικό-πολιτικό ανταγωνισμό, στις κοινωνικές δαπάνες… Η ευκαιρία για μία μιλιταριστική κοινωνία – οικονομία με στέρεες βάσεις. Η παράλληλη σκέψη ότι η 11 Σεπτέμβρη σχεδιάστηκε από κρατικό μηχανισμό – μυστικές υπηρεσίες.
Όμως ένα τόσο ισχυρό και θεαματικό γεγονός, ξεπερνάει, αρχικά, τόσο τον δημιουργό του όσο και την αιτία του.
Μένει στη μνήμη του κόσμου ως η κατάρρευση του δόγματος της Ασφάλειας σε συνύπαρξη με την κοινωνική αδικία.
Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν εγκαινίασε την λογική του διευρυμένου πολέμου (αυτή του παγκόσμιου πολέμου). Ο νέος διαρκής διευρυμένος πόλεμος σχεδιάζονταν από τα μιλιταριστικά επιτελεία πολύ πριν της 11 Σεπτέμβρη. Το σχέδιο “κολομβία”, η προσχεδιασμένη στρατιωτική άσκηση (μία βδομάδα πριν την έναρξη των βομβαρδισμών) των Συμμαχικών Δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή του Πακιστάν, απλά προσαρμόστηκαν στο νέο πρόσχημα, την τρομοκρατία αντί των ναρκωτικών.
Η ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών είναι υπό την καθοδήγηση μιλιταριστικών οργανισμών και εντάσσεται στην στρατηγική της κατάκτησης του διαστήματος και του καθολικού ελέγχου των κοινωνιών.
Οι “επιστήμονες” που δουλεύουν για τη ΝΑΣΑ καταπατούν τον όρκο τους στη επιστήμη (που σκοπό έχει να εξυπηρετεί την αλήθεια, τον άνθρωπο, την κοινωνία, το περιβάλλον και τον πολιτισμό) μ’ αποτέλεσμα το χρήσιμο ερευνητικό τους πνεύμα να το εξαργυρώνουν σε παχελούς μισθούς που ξεπλένουν τις βρωμιές των πολεμικών “επιτευγμάτων”.
Οι προτάσεις οικονομολόγων για την αντιμετώπιση της ύφεσης με διατήρηση και ενίσχυση της κοινωνικής αδικίας έχει ως μονόδρομο την μιλιταριστική πολιτική με την “πολεμική οικονομία” ως κυρίαρχο μοντέλο του μέλλοντος.
Οι διευρυμένοι πόλεμοι με πρόσχημα την τρομοκρατία και τα ναρκωτικά (αύριο) έχει ως αποτέλεσμα τη διάλυση της υλικοτεχνικής υποδομής, της κοινωνικής συνοχής και την καταστροφή του περιβάλλοντος για τους λαούς, ενώ για τις πολυεθνικές, το αποτέλεσμα είναι η συσσώρευση πλούτου και εξουσίας.
Η 11 Σεπτέμβρη αποκαλύπτει ότι ο “βασιλιάς είναι γυμνός” και ενώ αυτό θα έπρεπε να γίνει η αφορμή για να απαιτήσουμε τη διάλυση των διεθνών μηχανισμών, όπως το ΝΑΤΟ, τον ΠΟΕ, το ΔΝΤ, με την παράλληλη δημιουργία νέων θεσμών περιφερειακής συνεργασίας, αλληλεγγύης των λαών και προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων -δυνατοτήτων, οδηγούμαστε στη διεύρυνση των πολέμων, στην επιβολή του εμπορεύματος και του θεάματος ως κυρίαρχη αξία και στην ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων.
Πρωταγωνιστές αυτής της πολιτικής είναι οι φιλελεύθεροι και η υποταγμένη σοσιαλδημοκρατία. Κυρίαρχη ιδεολογία ο φιλελευθερισμός με μπαγκράουντ την ιουδαϊκή-εβραϊκή μυθολογία, γνωστή πλέον ως “χριστιανισμός”. Το άτομο πάνω από την κοινωνία, έξω από συλλογικότητες, ο ανταγωνισμός ενάντια στην αλληλεγγύη, η αστική-περιορισμένη δημοκρατία αντί της αυτοδιαχείρισης – του αυτοκυβερνητισμού, η επιβίωση αντί του ευ ζην, η ανάπτυξη ενάντια στο φυσικό περιβάλλον, η εξειδίκευση αντί της γνώσης, η νάρκωση αντί της μέθης, το άγχος κυρίαρχο της ασφάλειας, τα κοινωνικα στερεοτυπα αντί της ηδονής, η υπερκατανάλωση αντί του γλεντιού, η αποχή αντί της δημιουργικότητας, ο ολοκληρωτισμός αντί του πλουραλισμού, η βία αντί της συνεννόησης, ο ανορθολογισμός αντί του ορθολογισμού, η δειλία αντί της γενναιότητας, η υποταγή αντί της αγωνιστικότητας, ο αμοραλισμός ενάντια της αισθητικής, η θλίψη αντί της χαράς, η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
Το μέλλον θα συμπυκνώσει το πρόσφατο παρελθόν της κοινωνίας των βασιλέων, δικτατόρων, παπάδων, πολεμόχαρων, σοβινιστών, εξουσιαστών, γραφειοκρατών και υπηκόων. Οι μπάτσοι θα μετατραπούν σε δικαστές Ντρεντ (ήδη έγινε), οι δρόμοι σε πεδία μαχών, η χημεία σε τροφή, ο άνθρωπος σε αντικείμενο, το σπίτι σε φυλακή, η κοινωνία σε ζούγκλα.
Η αλαζονεία της εξουσίας δεν έχει άλλο μέλλον πέρα αυτού που προανέφερα. Η αδηφαγία τους τυφλώνει και πριν αλληλοεξοντωθούν θα διαλύσουν πρώτα τις κοινωνίες. Η απαξίωση της ζωής είναι η επιχειρηματική τους αρετή, είναι καύσιμη ύλη, καθημερινή τακτική.
Όσοι και όσες , από τη σοσιαλδημοκρατία, αγωνίζονται (!) για να συμβιβάσουν τις ανταγωνιστικές δυνάμεις στο όνομα του προοδευτικού εκσυγχρονισμού – δημοκρατικού καπιταλισμού ως μονόδρομο, το μόνο που ουσιαστικά επιδιώκουν είναι η κατάκτηση των θώκων εξουσίας και την εμπλοκή στη διαχείριση. Όσοι και όσες επιδιώκουν να υπερβούν τον καπιταλισμό με την τακτική των μεταρρυθμίσεων, οφείλουν να αναγνωρίζουν ότι απαιτείται πρώτα απ’ όλα οργανωμένο επαναστατικό υποκείμενο, ειδάλλως θα ακολουθήσουν τη μοιραία πορεία του ΠΑΣΟΚ. Ενός ΠΑΣΟΚ που αντί των μεταρρυθμίσεων προς όφελος του σοσιαλισμού, έφτασε να συγκρούεται και να καταστέλλει-συκοφαντεί τον βασικό του σύμμαχο, το λαϊκό κίνημα και να μεταρρυθμίζει την κοινωνία προς φιλελεύθερη πορεία με σύμμαχο τον ΣΕΒ (Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων) και τις πολυεθνικές.
Η μεταρρύθμιση είναι εργαλείο επαναστατικής σκέψης, χρειάζεται τη ριζοσπαστικοποίηση των συλλογικοτήτων από τους εργαζόμενους και την συντροφικότητα των κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων που αντιπαλεύουν την κυριαρχία της ελίτ, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό.
Η μεταρρύθμιση, όταν εντάσσεται σ’ ένα επαναστατικό σχέδιο με στρατηγική την αταξική κοινωνία της συνεργασίας,ισοτητας αλληλεγγύης, ελευθερίας , τότε “ανοίγει την όρεξη” στον κόσμο και εμπνέεται για μια γενναία στάση ζωής. Οι άνθρωποι που ζουν με το φόβο του θανάτου, υποτάσσουν τη ζωή τους στο θάνατο κι απολαμβάνουν στο τέλος μόνο την μικροπρέπεια.
Ο κεϋνσιανισμός δεν έχει μέλλον γιατί το μέλλον είναι αβέβαιο από την ραγδαία καταστροφή του περιβάλλοντος. Αυτή είναι η μεγάλη και ουσιαστική διαφοροποίηση που ακυρώνει την αξία του κεϋνσιανισμού που για σύμμαχο είχε το χρόνο. Δυστυχώς όμως ο χρόνος μας τελειώνει και οι πολυεθνικές αρνούνται έστω και τη μείωση των ρύπων…
Η 11 Σεπτέμβρη φανερώνει ότι η άρχουσα τάξη φοβάται τον συντονισμό, την ενημέρωση, τη φαντασία και πάνω απ’ όλα τη γενναιότητα του λαού. Ενός λαού που πρέπει να κερδηθεί η συνείδησή του από τις ιδέες της Αριστεράς, που παρ’ όλη την ήττα της, “γέννησε” τους Ζαπατίστας, μια επανάσταση στην αισθητική του λόγου, μια συνάντηση του παλιού με το νέο. Ινδιάνοι της υπαίθρου που πήραν τις ζωές στα χέρια τους όπως τους είχε διδάξει ο Ζαπάτα, αδιαφορώντας για το θάνατό τους, μιλώντας σαν τον Μπακούνιν, τον Μαρξ, την Ρόζα, ως Ζαπατίστας. Και εμπνεύσανε τον κόσμο (που ενημερώθηκε) και η αλληλεγγύη του τους έφερε σε επαφή, σε συντονισμό, σε νέες συλλογικότητες.
Συλλογικότητες (διαφορετικές από θέμα στρατηγικής) ήταν αυτές που ξεσήκωσαν το “λαό του Σηάτλ” και πιο πριν, ο συντονισμός οδήγησε στο Άμστερνταμ και από κει και πέρα ο δρόμος άνοιξε και γέμισε από ένα κίνημα που το χαρακτηρίζει η οριζόντια αντιιεραρχική συνεννόηση-συνεργασία, ο αντικαπιταλιστικός, αντικυριαρχικός λόγος, ο πλουραλισμός της δράσης, η σύνδεση παραδοσιακού με νέου, η αντίθεση με τη σέχτα, η απαίτηση για μια πλανητική λύση με άξονα την κοινωνία , το περιβάλλον.
Μέλημά μας στην Ελλάδα, η Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα να ανταγωνιστούν τον καπιταλισμό μέσα από την ιδεολογική αντιπαράθεση και την κινηματική δράση σε ενωτική κατεύθυνση ώστε να αποκτηθεί ξανά η αξιοπιστία, να εμπνευστεί η νέα γενιά και με τη σειρά της να πάρει τη σκυτάλη του αγώνα για έναν άλλο κόσμο.
Θέλει γενναιότητα η συνάντηση για διάλογο και κοινή δράση, επιμονή στη στρατηγική, υπομονή στις αγκυλώσεις, μέθοδο στον αγώνα, αξιοπιστία στην ενημέρωση.
Θέλει συντονισμένες οι συλλογικότητες να διεκδικήσουν με “λαϊκή εντολή” την αλλαγή του τοπίου.
Θέλει ο λαός να αναλάβει την απελευθέρωσή του από τα δίχτυα της εξουσίας.
Θέλει συνείδηση, φαντασία και γενναιότητα.
Θέλει στις Βρυξέλες 13-14-15/12 να συγκρουστούμε όχι μόνο με τις επιλογές των κυβερνώντων της Ε.Ε. αλλά και με τον ΕΥΡΩΤΡΟΜΟΝΟΜΟ που θα κάνει πρόβα τζενεράλε στις πλάτες των διαδηλωτών που θα προσπαθούν να αποκλείσουν την τακτική της “κόκκινης γραμμής”.
Θέλει να βρεθούμε στους δρόμους όλων των ευρωπαϊκών πόλεων τις ίδιες μέρες, με τα ίδια αιτήματα.
Θέλει να βγουν χιλιάδες…
Καρανίκας Νίκος
Π.Ε. Συνασπισμού Θεσ/νίκης
