Ο 55χρονος Zarko Hrgic, πρώην εργάτης σιδηρουργίας από τη Βοσνία ζει εδώ και 10 χρόνια σε ένα σπήλαιο κοντά στην πόλη Ζένιτσα.
Ο ίδιος επιβιώνει με τρόφιμα που μαζεύει από τα σκουπίδια αλλά και από ό,τι του δίνουν οι άνθρωποι όταν κατεβαίνει στην πόλη και περιμένει να φτάσει τα 65 για να πάρει τη σύνταξή του και να γυρίσει σε μια φυσιολογική ζωή.
Το σπίτι του και το εργοστάσιο όπου εργαζόταν καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς του πολέμου της Βοσνίας (1992-1995) και μην έχοντας κάποιους άλλους πόρους ζωής αποφάσισε να μείνει στο βουνό. Ζει μαζί με αρκετά αδέσποτα σκυλιά και ελπίζει να ξαναγυρίσει κάποια στιγμή στην πόλη, ζώντας την υπόλοιπη ζωή του σε ένα ζεστό σπίτι. Εδώ το χειμώνα η θερμοκρασία πέφτει στους -25 βαθμούς Κελσίου και η ζωή είναι δύσκολη αλλά εκείνος συνεχίζει να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον…
Ο ίδιος επιβιώνει με τρόφιμα που μαζεύει από τα σκουπίδια αλλά και από ό,τι του δίνουν οι άνθρωποι όταν κατεβαίνει στην πόλη και περιμένει να φτάσει τα 65 για να πάρει τη σύνταξή του και να γυρίσει σε μια φυσιολογική ζωή.
Το σπίτι του και το εργοστάσιο όπου εργαζόταν καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς του πολέμου της Βοσνίας (1992-1995) και μην έχοντας κάποιους άλλους πόρους ζωής αποφάσισε να μείνει στο βουνό. Ζει μαζί με αρκετά αδέσποτα σκυλιά και ελπίζει να ξαναγυρίσει κάποια στιγμή στην πόλη, ζώντας την υπόλοιπη ζωή του σε ένα ζεστό σπίτι. Εδώ το χειμώνα η θερμοκρασία πέφτει στους -25 βαθμούς Κελσίου και η ζωή είναι δύσκολη αλλά εκείνος συνεχίζει να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον…
