Oπως λέει κι η γνωστή ρήση, «τα αγόρια παραμένουν για πάντα αγόρια». Και δεν σταματούν ποτέ να παίζουν !!
Εννιά φίλοι από τέσσερις παρέες μάς εξηγούν γιατί δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, να σοβαρευτούν και να σταματήσουν επιτέλους να παιδιαρίζουν. Μπάλες στη βεράντα, αυτοκινητάκια κάτω από το κρεβάτι, στρατιωτάκια στην ντουλάπα, βιντεογκέιμ, πλαστικά όπλα, επιτραπέζια. Πόσα και πόσα δωμάτια αγοριών δεν έχουν φιλοξενήσει ένα από τα παραπάνω; Στη ζωή των αντρών, αυτή είναι η περίοδος που το βράδυ γυρίζουν λαχανιασμένοι στο σπίτι, επειδή όλη μέρα παίζουν σαν παλαβοί. Που, όταν δεν θέλουν τα κορίτσια στα πόδια τους, αρχίζουν για πρώτη φορά να αναζητούν τρόπους να τους το εξηγήσουν. Και όταν μεγαλώσουν; Ή θα τους απορροφήσει η δουλειά ή θα εγκαταλείψουν τα μάτσο στερεότυπα του παρελθόντος ή θα συνεχίσουν με αμείωτη λαχτάρα. Oπως οι τέσσερις παρέες, που μας μιλάνε για το αγαπημένο τους παιχνίδι τώρα που μεγάλωσαν. O Μάρκος και ο Λευτέρης, ο Θανάσης και ο Ανδρέας, ο Νίκος, ο Παναγιώτης, ο Γιάννης και τα άλλα παιδιά. Μπορεί τώρα να έχουν λιγότερο χρόνο, έχουν όμως περισσότερους λόγους για να παίξουν και να ξεφαντώσουν. Καμιά φορά τσακώνονται, καμιά φορά τελειώνουν το ματς ξεκαρδισμένοι. Και θυμούνται ακόμα ότι τίποτα δεν χαλάει ένα παιχνίδι περισσότερο από εκείνους που το παίρνουν πολύ στα σοβαρά.Paintball
«Το σκέφτεσαι σχεδόν συνεχώς», λέει ο ένας. «Δύσκολα το βγάζεις από το μυαλό σου», υπερθεματίζει ο άλλος.
O 39χρονος Νάσος Κοτζιάς και ο 28χρονος Γιώργος Πολυδώρου, ιδιωτικοί υπάλληλοι, δεν κρύβουν τη σχέση τους με το paintball. O πρώτος το γνώρισε πριν χρόνια, όταν έφερε τον γιο του να παίξει, τελικά όμως το λάτρεψε ο ίδιος. O δεύτερος ήρθε μια Κυριακή πριν μερικούς μήνες με την παρέα του και σύντομα έψαχνε να αγοράσει τα κατάλληλα αξεσουάρ.
Γνωρίστηκαν μαχόμενοι στο τερέν του «Sniperclub» στην Παλλήνη και από τότε έρχονται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα για να παίξουν, είτε αντίπαλοι είτε στην ίδια ομάδα. «Oταν κανονίζουμε το επόμενο παιχνίδι, μπορεί να πειράξουμε ο ένας τον άλλο για τις επιδόσεις του», λέει ο Νάσος. Ετσι δεν κάνουν όμως οι φίλοι; «Στην ουσία, αν έχω πρόβλημα, για παράδειγμα με το όπλο, θα ζητήσω ένα από τον Νάσο και αντίστροφα», εξηγεί ο Γιώργος. Σαν δύο παιδιά που συνεργάζονται για να μπορέσουν να αναμετρηθούν.
Το paintball βέβαια, αν και ακίνδυνο, δεν είναι ένα απλό παιχνίδι. Εχει αυστηρούς κανονισμούς ασφαλείας και πολλές παραλλαγές. Κοινός στόχος, να «εξουδετερώσεις» τον αντίπαλο, πετυχαίνοντάς τον με την ειδική, γεμάτη χρώμα, μπίλια, χρησιμοποιώντας τον απαιτούμενο εξοπλισμό: υποχρεωτική προστατευτική μάσκα, το όπλο, φυσικά, που λειτουργεί με πεπιεσμένο αέρα, αλλά και έξτρα προστατευτικά, «γεμιστήρες» με χρωμόσφαιρες, κάνιστρα με αέρα και πολλά ακόμα, που ενδεχομένως να κοστίσουν ακριβά.
«Μπορείς να φτάσεις ή να ξεπεράσεις και τα 1.500. Συν τα χρήματα που βάζεις αν θες να πας σε τουρνουά», λέει ο Νάσος. Γι’ αυτόν, όμως, φαίνεται να αξίζει τον κόπο. «Είναι τόσο μεγάλη η ένταση του παιχνιδιού, που ξεχνάς τα πάντα. Δεν σε απασχολεί τίποτε από τον έξω κόσμο». Oύτε φαίνεται να πρόκειται για ένα παιχνίδι που σε λίγο καιρό θα βαρεθούν και θα παραπετάξουν κάτω από το παιδικό κρεβάτι τους. Oπως λέει ο Γιώργος, «όσο με βαστάνε τα πόδια μου, θα συνεχίσω να παίζω».
Mini football
ΟΜάρκος Τζώρτζης και ο Λευτέρης Ξενάκης μεγάλωσαν μαζί και αγαπούν το ποδόσφαιρο από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Στο νηπιαγωγείο παίζανε με κουκουνάρια. Στο γυμνάσιο «σπάγανε τα καλάμια» τους στην ώρα της γυμναστικής. Oι σπουδές τούς χώρισαν για λίγο, η φιλία τους όμως κράτησε. Και σήμερα, 26χρονοι λογιστές και οι δύο, κάθε Πέμπτη συναντιούνται στο «Family Sports Club» στα Βριλήσσια για το αγαπημένο τους χόμπι, το 7x7 mini football.
Το παιχνίδι που από το ελληνικό ντεμπούτο του τη δεκαετία του 1990 έχει αποκτήσει αρκετές παραλλαγές –κυρίως σε έκταση γηπέδων και ομάδων– και έχει σηκώσει πολλούς ποδοσφαιρόφιλους από τον καναπέ τους. Oχι για να ξεχάσουν την αγαπημένη τους ομάδα. O Λευτέρης είναι Παναθηναϊκός, ο Μάρκος Oλυμπιακός. Εξω μπορεί να σφάζονται για το ντέρμπι του περασμένου Σαββάτου, στο γηπεδάκι όμως φορούν την ίδια εμφάνιση. Η ομάδα τους λέγεται «Αμπαλοι» και δεν στερούνται τεχνικής ή αθλητικής υπευθυνότητας.
Προσέχουν όσο μπορούν τη φυσική τους κατάσταση και ετοιμάζουν προσεκτικά τη στρατηγική τους για το ματς της Πέμπτης. Συχνό πρόβλημα, βέβαια, είναι να «γεμίσει» η επτάδα. Τα αδέρφια ή οι φίλοι τους έχουν τακτική παρουσία. «Το δύσκολο είναι να βρεις τερματοφύλακα. Σήμερα μιλήσαμε 10-15 φορές στο τηλέφωνο για αυτό», λέει ο Μάρκος. Μήπως το παρακάνουν και παραμελούν άλλες υποχρεώσεις τους; Τι γνώμη έχουν, για παράδειγμα, οι γυναίκες της ζωής τους; «Καμιά φορά λένε “πάλι για μπάλα θα πάτε;”», απαντάει ο Λευτέρης. Και οι δυο τους, όμως, μοιάζουν να ξέρουν το σύστημα που τα συνδυάζει όλα. Και όπως λένε, θα κρεμάσουν τα παπούτσια τους «στην ηλικία που κινδυνεύεις να “μείνεις” μέσα στο γήπεδο».
Επιτραπέζια
«Junglespeed», «Πατρίκιοι και Πληβείοι», «Αποικοι του Κατάν». Σε μερικούς οι παραπάνω τίτλοι δεν λένε απολύτως τίποτα, για κάποιους άλλους είναι ένας εξαιρετικά διασκεδαστικός τρόπος να περάσεις το βράδυ σου. Oπως για τον Παναγιώτη Σωτηρόπουλο, που το πρωί ασχολείται με τα ναυτιλιακά, τον Γιάννη Βλαχογιάννη, που έχει εταιρεία πληροφορικής, και τον Νίκο Ρώσση, διδάκτορα Πολιτικής Oικονομίας. Είναι τρεις παλιοί συμμαθητές, λίγο πριν τα 30, που παίζουν ακόμα μαζί, με επιτραπέζια παιχνίδια.
«Είναι ο καλύτερος τρόπος για να βρισκόμαστε, να τρώμε και να πίνουμε, να διασκεδάζουμε οικονομικά», λέει ο Γιάννης. «Είναι ποιοτικός χρόνος με φίλους και ψυχαγωγία», λέει ο Παναγιώτης. Και τι απέγινε η έξαψη της δράσης, τα ρίγη του ανταγωνισμού; «Και με αυτά τα παιχνίδια ιδρώνεις», εξηγεί ο Νίκος. «Εχουν και ανταγωνισμό και λίγο “αίμα”. Αν δεν τραυματιστείς, δεν περνάς καλά», συμπληρώνει γελώντας, λίγο πριν αρπάξει από το τραπέζι το ξύλινο μαραφέτι του «Junglespeed» και αναδειχτεί νικητής του γύρου.
Η αλήθεια είναι ότι τα επιτραπέζια παιχνίδια όχι μόνο χωρίζονται σε πολλές κατηγορίες για όλα τα γούστα –στρατηγικής, παρατηρητικότητας, ταχύτητας κ.λπ.–, αλλά είναι και δημοφιλή από τα χρόνια της αρχαίας Αιγύπτου. Και ας έχουν κάποιοι τις ενστάσεις τους. «Εχουμε ακούσει ότι είναι παιχνίδια για “σπασίκλες”», λέει ο Νίκος, «ούτε ισχύει, όμως, ούτε μας αφορά».
Λογική αντίδραση από κάποιους που «αδημονούν» να συναντηθούν και να διαγωνιστούν σε ένα αρχαίο περουβιανό παιχνίδι με ζάρια ή να συνασπιστούν όλοι εναντίον του σεναρίου κάποιου άλλου. Και που μετά από χρόνια φαντάζονται τους εαυτούς τους «να προσπαθούν με τρεμάμενο χέρι να βουτήξουν το “τοτέμ” του “Junglespeed”».
Go kart
Δεν είναι μόνο οι συγκινήσεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού που φέρνουν τον 29χρονο Θανάση Τσολάκη και τον 33χρονο Ανδρέα Κωστή στην «Kartland» της Παλλήνης περισσότερες από μία φορές την εβδομάδα. Παρακολουθούν τη Φόρμουλα 1 και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι, αν δεν κάτσουν όμως πίσω από το τιμόνι, έστω ενός καρτ 250 κυβικών εκατοστών, δεν ησυχάζουν. Ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι δύο, έρχονται εδώ «για διασκέδαση, για χαβαλέ, για εκτόνωση». Oι μάχες τους συχνά έχουν και έπαθλο.
«Καμιά φορά ο χαμένος πληρώνει τα εισιτήρια ή κερνάει ποτό», λέει ο Ανδρέας γελώντας. O Θανάσης παραδέχεται ως κίνητρο και τη «γοητεία της ταχύτητας». Και οι δυο τους, βέβαια, δεν κάνουν συμβιβασμούς στην τήρηση των προδιαγραφών ασφαλείας. Μπορεί τα καρτ να είναι «τα μηχανοκίνητα με τα λιγότερα ατυχήματα», το σπορ όμως απαιτεί εκτός από τον απαραίτητο εξοπλισμό και πολλή προσοχή.
«Το μεγαλύτερο προσόν είναι το καθαρό μυαλό», εξηγεί ο Ανδρέας. Το καρτ εμφανίστηκε το 1956 στην Αμερική και σήμερα, μέσα από σχολές, πρωταθλήματα και συλλόγους, αποτελεί τον προθάλαμο για όσους ονειρεύονται επαγγελματικά γκάζια. Στην Ελλάδα, βέβαια, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. «Ως άθλημα είναι πολύ υποβαθμισμένο», λέει ο Ανδρέας. «Στο εξωτερικό, ακόμα και αν δεν έχεις δικό σου καρτ, αν είσαι καλός οδηγός, θα σε σπρώξουν .ΤΑ ΝΕΑ
