Ερώτημα πρώτο: η απόρριψη του μεσοπρόθεσμου σημαίνει υποχρεωτικά χρεοκοπία;
Η απάντηση είναι: όχι υποχρεωτικά. Αλλά πιθανά. Πόσο πιθανά; Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια. Ακούμε ότι υπάρχει σχέδιο Β από τους εταίρους μας. Μπορεί κάποιος να το υπογράψει; Όχι.
Με απλά λόγια: το να βάλουμε στοίχημα πως θα αποφύγουμε την χρεοκοπία χωρίς το μεσοπρόθεσμα είναι σαν να παίζουμε ρώσικη ρουλέτα.
Ερώτημα δεύτερο: αν ψηφίσουμε το μεσοπρόθεσμο, είναι οριστική η αποφυγή της χρεοκοπίας; Η απάντηση είναι: όχι. Όχι υποχρεωτικά. Αλλά ενδεχομένως, ναι. Αν κάνουμε τις απαραίτητες συμπληρωματικές κινήσεις. Αυτά είναι τα αντικειμενικά δεδομένα.
Τι προτάσεις ακούστηκαν;
Η αντιπολίτευση αγνοεί τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και η ΝΔ προτείνει ένα «σωστό μείγμα πολιτικής». Αυτό θυμίζει κάπως τον Πανοραμίξ και το μαγικό του μείγμα. Εμείς οι Έλληνες θα πιούμε το μαγικό μείγμα του κ. Σαμαρά και θα κατατροπώσουμε το χρέος, όπως ο Αστερίξ κατατροπώνει τους Ρωμαίους…
Σύμφωνα όμως ακόμα και με τους ευρωπαίους πολιτικούς του φίλους, αυτό δρα μάλλον ως κώνειο παρά ως τονωτικό.
Έχουμε λοιπόν να επιλέξουμε μεταξύ μιας κακής λύσης, αλλά με αναστρέψιμες επιπτώσεις και μιας χειρότερης που ενδέχεται να μην είναι αναστρέψιμη. Δηλώνω συνεπώς, πρώτον ότι δεν μπορώ μα παίξω ρώσικη ρουλέτα. Και δεύτερον, ότι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, που απλώς επιτρέπει να επιζήσουμε μερικούς μήνες ακόμα ως κοινωνικό κράτος, πρέπει να συνοδευτεί με μια δέσμευση: ότι θα ολοκληρώσουμε τις μεταρρυθμίσεις που θα διασφαλίσουν την οριστική έξοδο από την κρίση.
Τις μεταρρυθμίσεις αυτές τις ξεκίνησε δυναμικά η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Η πρακτική τους εφαρμογή όμως καθυστέρησε, ειδικά το 2011. Οφείλουμε εξηγήσεις. Η αυτοκριτική δεν είναι δείγμα αδυναμίας. Είναι προϋπόθεση αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας.
Κάναμε πάρα πολλά για την χώρα μας μέσα σε λίγους μήνες. Κάναμε και λάθη. Ας τα ονομάσουμε λοιπόν, συγκεκριμένα, ας αναλύσουμε γιατί έγιναν και ας δρομολογήσουμε τα μέτρα για να μην επαναληφτούν. Και να πάμε αποφασιστικά μπρος, οριστικά.
