Πρόκειται για μια πλούσια βροχή διαττόντων που εμφανίζεται κάθε χρόνο αυτή την περίοδο. Το θέαμα αναμένεται να είναι αρκετά έντονο, με την εμφάνιση περίπου 75 μετεώρων ανά ώρα, σύμφωνα με τον διευθυντή του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, Διονύση Σιμόπουλο. Τα μετέωρα φαίνονται ότι προέρχονται από την κατεύθυνση του αστερισμού του Λέοντα (εξ ου και το όνομά τους), ενώ οφείλονται στα σωματίδια της σκόνης που αφήνει πίσω του ο κομήτης Τεμπλ-Τατλ.
Στην περίπτωση της βροχής των Λεοντιδών, καθώς η Γη περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο, η τροχιά της συναντά κάθε Νοέμβριο το σύννεφο των σωματιδίων του συγκεκριμένου κομήτη. Τα μικροσκοπικά αυτά σωματίδια, με βάρος ενός γραμμαρίου συνήθως, χτυπάνε τα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιράς σε ύψος 100 περίπου χιλιομέτρων και αναφλέγονται. Η ανάφλεξη ιονίζει τα γύρω στρώματα της ατμόσφαιρας, σχηματίζοντας μια φωτεινή σφαίρα δύο έως τριών μέτρων που κινείται με ταχύτητα 30 έως 60 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Αυτή η φωτεινή σφαίρα, γίνεται ορατή από τη Γη και ονομάζεται διάττων, μετέωρο ή "πεφταστέρι".
Ορισμένες φορές, σύμφωνα με τον κ.Σιμόπουλο, οι "βροχές" των Λεοντιδών μπορεί να μετατραπούν σε "καταιγίδες", οπότε μέχρι και 700.000 μετέωρα εμφανίζονται κάθε ώρα, όπως συνέβη το 1966 όταν, επί 20 λεπτά, καταμετρήθηκαν 200 διάττοντες το δευτερόλεπτο. Η μεγαλύτερη "καταιγίδα διαττόντων" που παρατηρήθηκε ποτέ, ήταν των Λεοντιδών το 1833. Ορισμένοι μάλιστα κοινωνιολόγοι απέδωσαν στο ουράνιο αυτό φαινόμενο την εξάπλωση της θρησκομανίας που επηρέασε τα επόμενα χρόνια τις ΗΠΑ. Ιδιαίτερα μεγάλες καταιγίδες των διαττόντων Λεοντιδών έλαβαν χώρα επίσης κατά τα έτη 902, 934, 967, 1037, 1202, 1366, και 1533 και το 1799 μ.Χ.
Kάθε ημέρα που περνάει, σύμφωνα με τον κ. Σιμόπουλο, πάνω από 100 τόνοι λεπτής σκόνης πέφτουν πάνω στην επιφάνεια της Γης, χωρίς καν να γίνουν αντιληπτοί. Υπολογίζεται ότι 1.000 περίπου από τους διαστημικούς αυτούς "επιδρομείς", είναι αρκετά μεγάλοι, ώστε να αντέξουν το ταξίδι μέσα από την ατμόσφαιρα του πλανήτη μας κάθε χρόνο και φτάνουν στην επιφάνεια της Γης ως μετεωρίτες. Επειδή όμως τα δύο τρίτα του πλανήτη μας είναι καλυμμένα με νερό, οι πτώσεις αυτές σπάνια γίνονται αντιληπτές.
Τα διάφορα μικρά τεμάχια, με διάμετρο σωματιδίου σκόνης και μέχρι μερικά μέτρα, που περιφέρονται στο διαπλανητικό διάστημα, ονομάζονται μετεωροειδή. Όταν αυτά τα αντικείμενα εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης, σχηματίζουν, λόγω της τριβής τους, μια λαμπερή ουρά. 'Όσα από αυτά εξαερώνονται, ονομάζονται μετέωρα, ενώ τα μεγαλύτερα απ' αυτά, που καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι την επιφάνεια της Γης, σχηματίζοντας μικρούς ή μεγάλους κρατήρες, ονομάζονται μετεωρίτες.
