Π.Κ. Μαυρίδης
Στη σύγχρονη ελληνική Σοβιετία μια τέτοια κομματική νομενκλατούρα συνδικαλιστών και κομματικών στελεχών με υψηλόμισθες θέσεις στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα επωφελούνται προνομίων που δύσκολα συναντά κανείς σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Πρόκειται για κοινωνική τάξη στην οποία ελάχιστοι πολιτικοί εναντιώνονται, πόσο μάλλον που κάθε φορά πριν από μια εκλογική αναμέτρηση προστρέχουν σε μια ωμή αντιδημοκρατική και αντικοινωνική συναλλαγή: ψήφοι με αντάλλαγμα προνόμια ή διατήρηση «κοινωνικών κεκτημένων».
Τα χαμηλά ποσοστά που συγκέντρωσε το ΠΑΣΟΚ –το κόμμα που κατά βάση εξέθρεψε αυτή την κοινωνική τάξη– στις εκλογές της 6ης Μαΐου και το αντίστοιχο υψηλό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν πως η συγκεκριμένη τάξη τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ για τις μειώσεις μισθών και πριμοδότησε το κόμμα της Αριστεράς που υποσχέθηκε την προστασία της.
Χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιχείρησε εκ νέου άνοιγμα σε αυτή την κοινωνική τάξη, υποσχόμενος κι αυτός προστασία, χωρίς περαιτέρω μειώσεις μισθών, χωρίς απολύσεις. Δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς ο άνθρωπος που επέβαλε τις μειώσεις και κύρωσε μια διαδικασία απόλυσης ή απομάκρυνσης 150.000 δημοσίων υπαλλήλων επέστρεψε με υποσχέσεις ακύρωσης των όσων υπέγραψε.
Αναρωτιέται κανείς πώς ξαφνικά συνέβη κάτι τέτοιο.
Πώς ξαφνικά υπόσχεται κάτι όπως ο ίδιος έχει παραδεχθεί είναι αδύνατο να συμβεί, αφού το καταρρέον ή χρεοκοπημένο κράτος δεν διαθέτει πλέον τα ταμειακά διαθέσιμα για να συνεχίζει να ικανοποιεί τη συγκεκριμένη τάξη;
Πώς ξαφνικά αγνοούνται παντελώς όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που έχασαν τη δουλειά τους και οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες που αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο;
Η απάντηση φαντάζει απλή.
Το... δημοκρατικό ζητούμενο είναι η ικανοποίηση της συγκεκριμένης τάξης, όχι μόνο για να παράσχει πολιτική στήριξη στην ευρύτερη... προοδευτική παράταξη, αλλά και για να συνεχίσει να διατηρεί χαμηλά το θερμόμετρο των κοινωνικών αντιδράσεων.
Όσο η συγκεκριμένη τάξη διατηρεί τα προνόμιά της –ή έστω κάποια απ' αυτά, έστω και κουτσουρεμένα λόγω της κρίσης– τόσο η διαμαρτυρία δεν αποκτά μαζικά χαρακτηριστικά, αλλά παραμένει κι αυτή επιλεκτικό προνόμιο όσων διατηρούν την εργασία και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα.
Οι υπόλοιποι απλά αγωνίζονται για την καθημερινή τους επιβίωση..
.panamav@gmail.com
Στη αλήστου μνήμης Σοβιετία υπήρχε η κομματική νομενκλατούρα – μια
κοινωνική τάξη προνομιούχων αξιωματούχων– η οποία επωφελούνταν από το
καθεστώς, το στήριζε και ξεχώριζε αισθητά από όλες τις υπόλοιπες τάξεις.
Ήταν οι... μυημένοι και ευνοημένοι ενός συστήματος που καταπίεζε την
κοινωνία στο σύνολό της και οι οποίοι μετά την πτώση των σοσιαλιστικών
καθεστώτων δημιούργησαν αμύθητες περιουσίες εκμεταλλευόμενοι τις
πλουτοπαραγωγικές πηγές των ανατολικών χωρών.Στη σύγχρονη ελληνική Σοβιετία μια τέτοια κομματική νομενκλατούρα συνδικαλιστών και κομματικών στελεχών με υψηλόμισθες θέσεις στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα επωφελούνται προνομίων που δύσκολα συναντά κανείς σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Πρόκειται για κοινωνική τάξη στην οποία ελάχιστοι πολιτικοί εναντιώνονται, πόσο μάλλον που κάθε φορά πριν από μια εκλογική αναμέτρηση προστρέχουν σε μια ωμή αντιδημοκρατική και αντικοινωνική συναλλαγή: ψήφοι με αντάλλαγμα προνόμια ή διατήρηση «κοινωνικών κεκτημένων».
Τα χαμηλά ποσοστά που συγκέντρωσε το ΠΑΣΟΚ –το κόμμα που κατά βάση εξέθρεψε αυτή την κοινωνική τάξη– στις εκλογές της 6ης Μαΐου και το αντίστοιχο υψηλό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν πως η συγκεκριμένη τάξη τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ για τις μειώσεις μισθών και πριμοδότησε το κόμμα της Αριστεράς που υποσχέθηκε την προστασία της.
Χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιχείρησε εκ νέου άνοιγμα σε αυτή την κοινωνική τάξη, υποσχόμενος κι αυτός προστασία, χωρίς περαιτέρω μειώσεις μισθών, χωρίς απολύσεις. Δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς ο άνθρωπος που επέβαλε τις μειώσεις και κύρωσε μια διαδικασία απόλυσης ή απομάκρυνσης 150.000 δημοσίων υπαλλήλων επέστρεψε με υποσχέσεις ακύρωσης των όσων υπέγραψε.
Αναρωτιέται κανείς πώς ξαφνικά συνέβη κάτι τέτοιο.
Πώς ξαφνικά υπόσχεται κάτι όπως ο ίδιος έχει παραδεχθεί είναι αδύνατο να συμβεί, αφού το καταρρέον ή χρεοκοπημένο κράτος δεν διαθέτει πλέον τα ταμειακά διαθέσιμα για να συνεχίζει να ικανοποιεί τη συγκεκριμένη τάξη;
Πώς ξαφνικά αγνοούνται παντελώς όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που έχασαν τη δουλειά τους και οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες που αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο;
Η απάντηση φαντάζει απλή.
Το... δημοκρατικό ζητούμενο είναι η ικανοποίηση της συγκεκριμένης τάξης, όχι μόνο για να παράσχει πολιτική στήριξη στην ευρύτερη... προοδευτική παράταξη, αλλά και για να συνεχίσει να διατηρεί χαμηλά το θερμόμετρο των κοινωνικών αντιδράσεων.
Όσο η συγκεκριμένη τάξη διατηρεί τα προνόμιά της –ή έστω κάποια απ' αυτά, έστω και κουτσουρεμένα λόγω της κρίσης– τόσο η διαμαρτυρία δεν αποκτά μαζικά χαρακτηριστικά, αλλά παραμένει κι αυτή επιλεκτικό προνόμιο όσων διατηρούν την εργασία και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα.
Οι υπόλοιποι απλά αγωνίζονται για την καθημερινή τους επιβίωση..
.panamav@gmail.com
