Κορώνη και Μεθώνη: Παραμύθι δύο πόλεων

Κόκκινες κεραμιδοσκεπές και γαλανά νερά. Ή αλλιώς, πανοραμική άποψη της Κορώνης.

Κείμενο - φωτογραφίες: Ηρώ Κουνάδη
Είναι κάποιες γωνιές της Πελοποννήσου που, όσα κι αν έχεις ακούσει γι’ αυτές, όσο και αν νομίζεις ότι τις ξέρεις, δεν παύουν να σε εκπλήσσουν όταν τελικά αποφασίσεις να αφιερώσεις χρόνο για να τις εξερευνήσεις. Τέτοια είναι η περίπτωση της Κορώνης, και της γειτόνισσάς της, της Μεθώνης 
–οι δυο τους έχουν συνδεθεί μεταξύ τους τόσο πολύ που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι η διαδρομή που τις ενώνει διαρκεί περί το μισάωρο: σχεδόν περιμένεις να τις βρεις τη μια δίπλα στην άλλη. Δύο κάστρα, μερικές όμορφες παραλίες ανάμεσά τους και αυτό είναι όλο. Σωστά;
 Σωστά, αλλά και όχι. Διότι μπορεί τα βενετσιάνικα κάστρα τους να συγκεντρώνουν τους προβολείς της δημοσιότητας επάνω τους, κι ό,τι μένει να το πιστώνονται οι όντως καταπληκτικές παραλίες της περιοχής, αλλά αυτή η περιγραφή δεν χωράει τη νησιώτικη φινέτσα της Κορώνης. Δεν χωράει, επίσης, τα χρώματά της, τις κατακόκκινες κεραμιδοσκεπές της, τις τόσο παράξενες για παραθαλάσσιο οικισμό, τα περίτεχνα σφυρήλατα μπαλκόνια της, τα στενά σοκάκια της που θυμίζουν λίγο από την παλιά πόλη του Ναυπλίου και λίγο από νησί.

Δεν χωράει το χαμόγελο των ανθρώπων της, που δεν τους έχει κακομάθει (ακόμα;) ο τουρισμός και δεν αντιμετωπίζουν τους επισκέπτες τους σαν πελάτες. Και δεν χωράει, τέλος, το τιρκουάζ του Ιονίου που βρέχει τη Μεθώνη, ούτε τις φαντασμαγορικές διαδρομές ανάμεσά τους, ούτε τη ζωή που κυλά αργά στα café της προκυμαίας, με θέα τις ψαρόβαρκες που πηγαινοφέρνουν την ψαριά της ημέρας.

Σκαρφαλώνετε τα ανηφορικά δρομάκια και τα σκαλοπάτια που ξεκινούν από τον μόλο –οι λιγότερο αθλητικοί τύποι θα χαρούν να μάθουν ότι το αυτοκίνητο ανεβαίνει εξίσου εύκολα από τον κεντρικό δρόμο μέχρι την πύλη του κάστρου– περνάτε την βαριά ξύλινη πόρτα και βρίσκεστε σε έναν άλλο κόσμο. Λιθόκτιστα καλντερίμια ανηφορίζουν ανάμεσα σε ελαιώνες, ελίσσονται πλάι σε αυλές σπιτιών (ναι, το κάστρο της Κορώνης είναι ένα από τα ελάχιστα ελληνικά κάστρα που κατοικούνται μέχρι σήμερα) και καταλήγουν πότε στην αυλή ενός μοναστηριού, πότε στα ερείπια του αρχαίου Ναού του Απόλλωνα, και πότε σε πέτρινες καμάρες με φαντασμαγορική θέα στη θάλασσα.

Για την ακρίβεια, η θέα στη θάλασσα από το βενετσιάνικο κάστρο, που χτίστηκε τον 13ο αιώνα, είναι φαντασμαγορική σχεδόν από κάθε σημείο του. Είναι η θέση του τέτοια: ψηλά στον λόφο, μοιάζει να κρέμεται πάνω από τις κόκκινες κεραμιδοσκεπές της Κορώνης, την οποία φυλά εδώ και αιώνες.
Πού βουτάμε; 
 Παντού! Τα νερά του Κόλπου της Καλαμάτας φημίζονται για τις θερμοκρασίες τους –ιδιαίτερα τέτοιες εποχές, που ο ήλιος δεν μας κάνει την χάρη να σταθεροποιηθεί πάνω από το κεφάλι μας– αλλά και για την καθαρότητά τους.

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά οκτώ υπέροχες παραλίες, με ψιλή, χρυσαφένια άμμο και καταγάλανα νερά συνθέτουν την λίστα με τα “best of” μας: Περούλια, Γαργαρού, Αγία Τριάδα, Άγιος Ιωάνης, Αρτάκι, Ζάγκα, Μεμί, Τσαπί, Φανερωμένη. Οι φίλοι των beach bars αγαπούν πολύ τα Περούλια, με τις καλαμένιες ομπρέλες να προσφέρουν απλόχερα τη σκιά τους, ενώ εξίσου δημοφιλής είναι και η Ζάγκα, με τα παραθαλάσσια ταβερνάκια της, που σερβίρουν φρεσκότατα θαλασσινά εκεί που σκάει το κύμα. Οι πιο σπορτίφ κατευθύνονται στο Μεμί που διαθέτει και γήπεδα beach volley.

Μετά, βέβαια, υπάρχει και η Φοινικούντα. Ο πάλαι ποτέ παράδεισος των hipsters-που-τότε-δεν-τους-λέγαμε-hipsters οι οποίοι αποκήρυξαν την Ικαρία και τα Κουφονήσια όταν άρχισαν να γίνονται trend, και κατέφυγαν στα camping των μεσσηνιακών παραλίων. Το μυστικό, βέβαια, διαδόθηκε –όπως όλα– και σήμερα στα camping της Φοινικούντας θα βρείτε ένα πολυσυλλεκτικό mix’n’match οικογενειών, στελεχών που ονειρεύονται το τριήμερο που θα καταφέρουν να κλείσουν το κινητό τους και εικοσάρηδων που δεν είχαν λεφτά για room-to-let. Η τεράστια, αμμουδερή παραλία της παραμένει υπέροχη –και αυτή την εποχή, λιγότερη συνωστισμένη.
Το… αντίπαλο δέος: Βόλτες στο Κάστρο της Μεθώνης 
 Δεν είναι εύκολο να απαντήσεις στο ερώτημα ποιο από τα δύο κάστρα, της

Κορώνης ή της Μεθώνης, είναι ομορφότερο. Το βέβαιο είναι ότι αν βρεθείτε στην περιοχή, θα περάσετε μια βόλτα και από τα δύο, όχι μόνο διότι η απόσταση μεταξύ τους είναι μικρή, αλλά και γιατί η φήμη του ενός σχεδόν συμπληρώνει εκείνη του άλλου. Το κτισμένο το 1209 από τους Ενετούς Κάστρο της Μεθώνης, με το χιλιοφωτογραφημένο Μπούρτζι που του προσέθεσαν δύο αιώνες αργότερα οι Οθωμανοί, απλώνεται σε έκταση 93 στρεμμάτων, και διεκδικεί όσο από τον χρόνο σας μπορείτε να του αφιερώσετε.
Μικρή παρένθεση: Όταν με το καλό συνειδητοποιήσει και το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού ότι υπάρχει κάποιος λόγος που αποκαλούμε τον τουρισμό «βαριά βιομηχανία» μας, στην παραπάνω πρόταση θα προστεθούν και οι λέξεις «αξίζει να μείνετε ως το ηλιοβασίλεμα, για να απολαύσετε τη θέα του ήλιου να βουτά στη θάλασσα πίσω από τα τείχη του κάστρου». Προς το παρόν, το κάστρο κλείνει στις 3.00 το μεσημέρι, και ο φύλακάς του δεν είναι καθόλου φιλικός με τους τουρίστες που δεν τιμούν με στρατιωτική ευλάβεια αυτή τη συνθήκη ζωής και θανάτου. Κλείνει η παρένθεση. .in2life.gr