Γράφει ο Μιχάλης Σούμπλης
Το 17% του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τον Τσίπρα
διεθνή παράγοντα, ούτε του ανοίγει τις πόρτες στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Ασφαλώς
είναι δικαίωμά του να κάνει συστάσεις και στον Ολάντ και στον Ομπάμα και στον
Πούτιν και στον Πάπα της Ρώμης.
Οι συστάσεις αυτές είναι για εσωτερική
κατανάλωση, είναι γέννημα της αλαζονείας, της αμετροέπειας, του θράσους, του
οικονομικού αναλφαβητισμού και του ελληναράδικου τσαμπουκά που απευθύνεται στο
θυμικό του ελληνικού εκλογικού σώματος. Είναι αλήθεια ότι η σύγχυση και ο
ίλιγγος του 17% οδηγούν στα άκρα.
Μετά τον τελευταίο προκλητικό νεολογισμό
«Ολαντ-ρεού» του Τσίπρα προς τον Ολάντ, αναρωτιέμαι μήπως τελικά είχε δίκιο ο
Ηρώδης;
Αν θέλουμε όμως να ξεφύγουμε από τα άκρα που
μας οδηγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να δούμε την πραγματική συζήτηση που έχει αρχίσει τον
τελευταίου καιρό στην Ευρώπη, μια συζήτησηπου μας αφορά άμεσα και από την οποία
δεν πρέπει με κανένα τρόπο να λείπουμε, θα πρέπει να συγκρατήσουμε μία
φράση-ιδέα «όχι λιτότητα χωρίς ανάπτυξη».
Με άλλα λόγια ιδέες υπάρχουν, λεφτά μπορεί
να υπάρξουν. Η Ευρώπη έχει τα μέσα να πάρει και πάλι εμπρός. Ας φροντίσουμε
μόνο να μην έχουμε κατέβει από το τραίνο.
