του Σταύρου Στραβόλαιμου
ΤΡΕΙΣ
ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΒΕΡΓΑΣ ΣΤΟΝ ΑΠΕΛΕΥΘΡΕΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Για μια φορά ακόμα γιορτάστηκε και φέτος στη
Βέργα της Καλαμάτας η επέτειος της σημαντικής για την εξέλιξη του
απελευθερωτικού αγώνα του γένους μάχης της Βέργας, στην περιοχή του Αλμυρού.
Γράφει ο Γιάννης
Μιχαλακάκος:
« Τον Ιούνιο του 1826, ο Ιμπραήμ επιχείρησε να
επιτεθεί στη Μάνη. 5.000 Μανιάτες, μαζί και Πελοποννήσιοι, με επικεφαλής τους Ηλία
Κατσάκο Μαυρομιχάλη, Αναστ. Μαυρομιχάλη, Στ. Καπετανάκη, Αντ. Τρουπάκη κ.ά.,
συγκεντρώθηκαν στο στενό του Αλμυρού για να αντιμετωπίσουν τους 8.000 πεζούς
και ιππείς του Αιγύπτιου πασά.
Οι
ελληνικές δυνάμεις οχυρώθηκαν στη θέση αυτή, επισκευάζοντας τη λιθόκτιστη
Βέργα, έναν τοίχο που είχαν χτίσει με ξερολιθιά το 1825. Μπροστά στον τοίχο
αυτό, στις 21-24 Ιουνίου 1826, αναχαιτίστηκαν οι αλεπάλληλες επιθέσεις του
Ιμπραήμ, αναγκάζοντάς τον σε υποχώρηση».
Στην
Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
στο διαδίκτυο, αναφέρονται τα
παρακάτω: «Η μάχη της Βέργας ήταν μια
πολεμική συμπλοκή της επανάστασης του 21, στην οποία οι Έλληνες νίκησαν
τους Αιγυπτίους του Ιμπραήμ. Η Βέργα
ήταν πέτρινο οχύρωμα που είχε κατασκευαστεί τον Ιούλιο του 1826 κοντά στο χωριό
Βέργα(Σέλιτσα) της Καλαμάτας στο στρατηγικό σημείο που ήταν η μοναδική είσοδος
στην δυτική Μάνη. Ο Ιμπραήμ αρχικά προσκάλεσε τον Μαυρομιχάλη να παραδοθεί,
όταν όμως αυτός αρνήθηκε, ξεκίνησε με 7000 πεζικό και ιππείς, από την Καλαμάτα
κατά της Μάνης.
Στο
χωριό Αλμυρό μαζεύτηκαν περίπου 1000 Μανιάτες υπό τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη και
έπιασαν την Βέργα. Επακολούθησαν τρεις διαδοχικές σφοδρότατες επιθέσεις του
Ιμπραήμ, τις οποίες οι Μανιάτες απόκρουσαν κατά μέτωπο και με τα πυρά από δυο
βρίκια από την θάλασσα.
Ο Ιμπραήμ αποφάσισε τότε να επιχειρήσει
απόβαση 1500 Αιγυπτίων πεζών στο Δυρό. Το σώμα αυτό αποβιβάστηκε και προέλασε
προς τα Τσαπαλιανά, όπου κατατροπώθηκε από τα πυρά των γύρω Μανιατών. Ακόμα και
οι γυναίκες τους υποδέχτηκαν με τα δρεπάνια στο χέρι. Μετά από σκληρό αγώνα οι
Αιγύπτιοι επιβιβάστηκαν και πάλι και έφυγαν. Ο Ιμπραήμ διέταξε τότε νέα επίθεση
στην Βέργα η οποία απέτυχε όπως και οι προηγούμενες.
Η σημασία της μάχης ήταν μεγάλη. Η ηρωική και αλλεπάλληλη νίκη των Ελλήνων
ήταν μια από τις λίγες δοξασμένες στιγμές του 1826. Οι Έλληνες απέκρουσαν όλες
τις προσπάθειες εισβολής του στρατού του Ιμπραήμ. Ο υπεράριθμος καλά
οργανωμένος στρατός των Αιγυπτίων και η οξυδέρκεια του Ιμπραήμ απέτυχαν μπροστά
στην τόλμη και την αποφασιστικότητα των Μανιατών. Μετά την μάχη της Βέργας, η
Μάνη έμεινε μέχρι το τέλος της επανάστασης αλώβητη από κάθε τουρκική επιδρομή»
Ο
καθηγητής Σαράντος Καργάκος, σε ομιλία του για την επέτειο των 174 ετών του
εορτασμού της μάχης της Βέργας που δημοσιεύτηκε
στην εφημερίδα «Αδούλωτη Μάνη», μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Ειδικά η μάχη της Βέργας τηρουμένων
κάποιων αναλογιών θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τη μάχη των Θερμοπυλών, μόνο
που εδώ νικητές δεν ήσαν οι Μύδοι, αλλά οι νεώτεροι απόγονοι των
Θερμοπυλομάχων, μαζί με τους νεότερους Θεσπιείς που ήσαν οι Μεσσήνιοι, οι
Ηλείοι, οι Κρήτες και άλλοι εξ άλλων περιοχών αγωνιστές.
Έχει ιδιαίτερη σημασία η Λεωνίδιος, αλλά
νικηφόρος μάχη της Βέργας στην ευτυχή απόληξη του πολυετούς και πολυαίματου
αγώνα της Εθνεγερσίας. Είναι η πρώτη Ελληνική νίκη μετά από αλλεπάλληλες κατά
ξηράν ήττες δύο ετών.
Η νίκη αυτή ήταν καθοριστική για την έκβαση
του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, πιο σημαντική ίσως και από τη ναυμαχία
του Ναβαρίνου που ήρθε 16 μήνες μετά. Δεν πρέπει να υποτιμάμε τον δικό μας
αγώνα.
Και δυστυχώς τον υποτιμάμε σε σημείο
τέτοιας αισχρότητας ώστε οι μάχες της Βέργας, του Δυρού και του Πολυαράβου να
μην μνημονεύονται σε σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια… Και όμως η μάχη
αυτή θα έπρεπε να μνημονεύεται όχι μόνο γιατί δίνει πρότυπα ανδρείας αλλά γιατί
προσφέρει πρότυπα παιδαγωγίας».
