...φτηνά πουλάς
το γιασεμάκι του κορμιού σου
σ’ ερασιτέχνες φωτογράφους
που ξερνάν τα πούλμαν...
Οι τροϊκανοί επιμένουν να κόψουμε κι άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις, να απολύσουμε τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους, να δουλεύουμε σχεδόν μισό αιώνα -έξι μέρες τη βδομάδα, 10 ώρες την ημέρα, με... 500 ευρώ- για να βγούμε στη σύνταξη, να πουλήσουμε ό,τι ασημικό έχουμε και δεν έχουμε. Η κυβέρνηση υπόσχεται να τα κάνει, ζητά όμως πίστωση χρόνου.
Νομίζω την καλύτερη διάγνωση για την κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται η χώρα την έχει κάνει η Έλενα Στριγγάρη. Και δεν την έκανε τώρα, αλλά πριν περίπου 40 χρόνια.
Η «αφανής ποιήτρια» -όπως την αποκαλεί, σε ένα δοκίμιο του για τη γενιά του ’70, ο συμπατριώτης μου και ομότεχνός της Πάνος Καπώνης- γράφει:
Μαμά Ελλάς,
παιχνίδι
αρχαιολόγων,
τουριστών,
νεκρών προγόνων
και πρακτόρων,
μήτρα που γέννησες
τα πιο ωραία όνειρα,
περνάς την κλιμακτήριο.
Μαμά Ελλάς
-Στόμα που φίλησες
της Αθανασίας το στόμα-,
εκδίδεσαι
στων υπουργείων τους διαδρόμους,
τη Συγγρού και τα λιμάνια.
Γριά αποχαυνωμένη,
στην τρώγλη σου
με την ωραία γαλάζια οροφή,
φτηνά πουλάς
το γιασεμάκι του κορμιού σου
σ’ ερασιτέχνες φωτογράφους
που ξερνάν τα πούλμαν -
ενώ τα μπάσταρδά σου
παίζουν ποδόσφαιρο στους δρόμους.
Τους τροβαδούρους παίζουνε,
έτσι όπως η μαϊμού
«πως βάζει πούδρα η κυρία»
Αν στους αρχαιολόγους, τους τουρίστες, τους νεκρούς προγόνους και τους πρακτόρους προσθέσουμε τους τοκογλύφους των αγορών που παίζουν τη χώρα στα μνημόνια, όπως οι τζογαδόροι παίζουν τα λεφτά τους στα ζάρια, τότε η Στριγγάρη γίνεται όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρη για την …κλιμακτήριο που περνά η Ελλάδα. Κι αν αντικαταστήσουμε τους «ερασιτέχνες φωτογράφους που ξερνάν τα πούλμαν» με τους τροϊκανούς που ανά τρίμηνο αποβιβάζονται για να μας ελέγξουν και να αποφασίσουν αν θα μας δοθεί η επόμενη δόση, τότε η …αποχαυνωμένη γριά που πουλά φτηνά το γιασεμάκι του κορμιού της, είναι μια σπαρακτική περιγραφή για τα συμβαίνοντα στις μέρες μας.
Αν εγώ ήθελα να προσθέσω κάτι στη διάγνωση της Στριγγάρη, σαν υπενθύμιση μνήμης όμως στους εταίρους και δανειστές μας, θα ήταν τα λόγια μιας άλλης Έλενας, της Κεφάλα, ποιήτρια κι αυτή: «τελειώνουν νωρίς τα χρόνια οι μέρες εδώ στο νότο». Ας προσέξουν λοιπόν οι τροϊκανοί και ας μην (παρα)τραβάνε σε μάκρος τον χρόνο προφυλάκισης της χώρας. Ας γίνει η δίκη κι ας βγάλουν την απόφασή τους. Διαφορετικά οι Έλληνες μπορεί να ακούσουν την προτροπή μιας άλλης ποιήτριας, της Βικτωρίας Καπλάνη: «Ίσως ήρθε ο καιρός/να κοιτάξουμε/την κεφαλή της Μέδουσας/χωρίς να αποσβολωθούμε».
Προσώρας, υπομένουμε τους διάφορους Τόμσεν. Όμως, οι υπάλληλοι της συμφοράς της εριτίμου κυρίας Μέρκελ, να ξέρουν ότι το κάνουμε έχοντας στο προσκεφάλι μας τη συμβουλή του ποιητή και φιλόλογου από την Πάτρα, Διονύση Καρατζά: «Τις λέξεις, όταν παλιώνουν/να τις ρίχνετε στα ποιήματα./Μέσα σ’ αυτά θα ξαναβρούν την αλήθεια/και τη λάμψη τους./Αν όμως σας πέφτει μακριά η ποίηση,/να κρατάτε τις λέξεις σε βαθιά σιωπή/και σε υγρασία σώματος./Να προσέχετε να βρίσκονται διαρκώς/κοντά σε παιδιά, σε φωτιά και σε έρωτα./Προπάντων, να τις συντηρείτε σε κατάσταση γραφής».
Ας έχουν λοιπόν υπόψιν τους ότι τις λέξεις, μέχρι τώρα, τις συντηρούμε σε κατάσταση γραφής. Κι αυτές οι λέξεις, αν δεν αποφασίσουν να λύσουν την αιχμαλωσία μας, είναι «άντε – γα@ηθείτε – και – σεις – και – τα – δάνεια – σας». Και θα τις πουν πρώτα τα παιδιά, αφού οι γονείς τους είναι φοβισμένοι και λογίζονται υπεύθυνοι, θα βγαίνουν μέσα από τη φωτιά και θα είναι γραμμένες με την υγρασία του σώματος τους. Ας προσέξουν, γιατί η υπομονή όπως και η ζωή μας εξαντλείται…Φελνίκος -nonews-news.blogspot.gr
το γιασεμάκι του κορμιού σου
σ’ ερασιτέχνες φωτογράφους
που ξερνάν τα πούλμαν...
Οι τροϊκανοί επιμένουν να κόψουμε κι άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις, να απολύσουμε τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους, να δουλεύουμε σχεδόν μισό αιώνα -έξι μέρες τη βδομάδα, 10 ώρες την ημέρα, με... 500 ευρώ- για να βγούμε στη σύνταξη, να πουλήσουμε ό,τι ασημικό έχουμε και δεν έχουμε. Η κυβέρνηση υπόσχεται να τα κάνει, ζητά όμως πίστωση χρόνου.
Νομίζω την καλύτερη διάγνωση για την κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται η χώρα την έχει κάνει η Έλενα Στριγγάρη. Και δεν την έκανε τώρα, αλλά πριν περίπου 40 χρόνια.
Η «αφανής ποιήτρια» -όπως την αποκαλεί, σε ένα δοκίμιο του για τη γενιά του ’70, ο συμπατριώτης μου και ομότεχνός της Πάνος Καπώνης- γράφει:
Μαμά Ελλάς,
παιχνίδι
αρχαιολόγων,
τουριστών,
νεκρών προγόνων
και πρακτόρων,
μήτρα που γέννησες
τα πιο ωραία όνειρα,
περνάς την κλιμακτήριο.
Μαμά Ελλάς
-Στόμα που φίλησες
της Αθανασίας το στόμα-,
εκδίδεσαι
στων υπουργείων τους διαδρόμους,
τη Συγγρού και τα λιμάνια.
Γριά αποχαυνωμένη,
στην τρώγλη σου
με την ωραία γαλάζια οροφή,
φτηνά πουλάς
το γιασεμάκι του κορμιού σου
σ’ ερασιτέχνες φωτογράφους
που ξερνάν τα πούλμαν -
ενώ τα μπάσταρδά σου
παίζουν ποδόσφαιρο στους δρόμους.
Τους τροβαδούρους παίζουνε,
έτσι όπως η μαϊμού
«πως βάζει πούδρα η κυρία»
Αν στους αρχαιολόγους, τους τουρίστες, τους νεκρούς προγόνους και τους πρακτόρους προσθέσουμε τους τοκογλύφους των αγορών που παίζουν τη χώρα στα μνημόνια, όπως οι τζογαδόροι παίζουν τα λεφτά τους στα ζάρια, τότε η Στριγγάρη γίνεται όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρη για την …κλιμακτήριο που περνά η Ελλάδα. Κι αν αντικαταστήσουμε τους «ερασιτέχνες φωτογράφους που ξερνάν τα πούλμαν» με τους τροϊκανούς που ανά τρίμηνο αποβιβάζονται για να μας ελέγξουν και να αποφασίσουν αν θα μας δοθεί η επόμενη δόση, τότε η …αποχαυνωμένη γριά που πουλά φτηνά το γιασεμάκι του κορμιού της, είναι μια σπαρακτική περιγραφή για τα συμβαίνοντα στις μέρες μας.
Αν εγώ ήθελα να προσθέσω κάτι στη διάγνωση της Στριγγάρη, σαν υπενθύμιση μνήμης όμως στους εταίρους και δανειστές μας, θα ήταν τα λόγια μιας άλλης Έλενας, της Κεφάλα, ποιήτρια κι αυτή: «τελειώνουν νωρίς τα χρόνια οι μέρες εδώ στο νότο». Ας προσέξουν λοιπόν οι τροϊκανοί και ας μην (παρα)τραβάνε σε μάκρος τον χρόνο προφυλάκισης της χώρας. Ας γίνει η δίκη κι ας βγάλουν την απόφασή τους. Διαφορετικά οι Έλληνες μπορεί να ακούσουν την προτροπή μιας άλλης ποιήτριας, της Βικτωρίας Καπλάνη: «Ίσως ήρθε ο καιρός/να κοιτάξουμε/την κεφαλή της Μέδουσας/χωρίς να αποσβολωθούμε».
Προσώρας, υπομένουμε τους διάφορους Τόμσεν. Όμως, οι υπάλληλοι της συμφοράς της εριτίμου κυρίας Μέρκελ, να ξέρουν ότι το κάνουμε έχοντας στο προσκεφάλι μας τη συμβουλή του ποιητή και φιλόλογου από την Πάτρα, Διονύση Καρατζά: «Τις λέξεις, όταν παλιώνουν/να τις ρίχνετε στα ποιήματα./Μέσα σ’ αυτά θα ξαναβρούν την αλήθεια/και τη λάμψη τους./Αν όμως σας πέφτει μακριά η ποίηση,/να κρατάτε τις λέξεις σε βαθιά σιωπή/και σε υγρασία σώματος./Να προσέχετε να βρίσκονται διαρκώς/κοντά σε παιδιά, σε φωτιά και σε έρωτα./Προπάντων, να τις συντηρείτε σε κατάσταση γραφής».
Ας έχουν λοιπόν υπόψιν τους ότι τις λέξεις, μέχρι τώρα, τις συντηρούμε σε κατάσταση γραφής. Κι αυτές οι λέξεις, αν δεν αποφασίσουν να λύσουν την αιχμαλωσία μας, είναι «άντε – γα@ηθείτε – και – σεις – και – τα – δάνεια – σας». Και θα τις πουν πρώτα τα παιδιά, αφού οι γονείς τους είναι φοβισμένοι και λογίζονται υπεύθυνοι, θα βγαίνουν μέσα από τη φωτιά και θα είναι γραμμένες με την υγρασία του σώματος τους. Ας προσέξουν, γιατί η υπομονή όπως και η ζωή μας εξαντλείται…Φελνίκος -nonews-news.blogspot.gr
