Προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή των γονιών, ειδικά αν έχουν αδέρφια
Τα μωρά χρησιμοποιούν το κλάμα για να ειδοποιήσουν τους γονείς τους για οποιαδήποτε ενόχληση νιώθουν.
Το κλάμα αποτελεί το «εργαλείο» επιβίωσής τους.
Όσοι έχουν γίνει γονείς, ωστόσο, ορισμένες φορές υποψιάζονται ότι τα παιδιά τους προσποιούνται ότι κλαίνε απλά και μόνο για να αποσπάσουν μεγαλύτερη προσοχή (ειδικά αν έχουν αδέρφια).
Ιάπωνες επιστήμονες μελέτησαν τη συμπεριφορά δυο μωρών σε διάστημα έξι μηνών, και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά είναι ικανά να... «εξαπατήσουν» τους μεγάλους.
Ο Hiroko Nakayama, από το πανεπιστήμιο Sacred Heart του Τόκιο, επιβεβαίωσε στη Daily Mail ότι τα μωρά όντως είναι ικανά να προσποιηθούν το κλάμα.
Σύμφωνα με τη μελέτη του ίδιου και του συνεργάτη του, που δημοσιεύτηκε στο έντυπο της British Psychological Society, οι ερευνητές μελέτησαν (μέσω βίντεο) τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις δύο παιδιών μερικά λεπτά πριν και μετά το κλάμα και βρήκαν ότι στη μία περίπτωση το ένα μωρό (ηλικίας 7 μηνών) παρουσίαζε σημάδια αναστάτωσης, ακολουθούμενα από γκριμάτσες και θορύβους που υποδήλωναν στεναχώρια. Ωστόσο, παρατήρησαν ότι υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες το δεύτερο μωρό (ηλικίας 9 μηνών) σε ορισμένες περιπτώσεις χαμογελούσε ή γελούσε αμέσως μετά το κλάμα.
Οι ερευνητές ανέφεραν ότι παρότι στο 98% των περιπτώσεων που έκλαιγε το δεύτερο μωρό ακολουθούσε κάποιο αρνητικό αποτέλεσμα, η μητέρα του υποστήριζε ότι το κλάμα ήταν «ψεύτικο», κάτι που επιβεβαίωσαν και οι ερευνητές, αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail.
«Το δεύτερο μωρό έκλαιγε επίτηδες για να αποσπάσει την προσοχή της μητέρας του. Μόλις εκείνη το πλησίαζε, αυτό άρχιζε να χαμογελά» είπε ο Dr Nakayama.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι το ψεύτικο κλάμα καταφέρνει να αποσπάσει την προσοχή των γονιών, κάτι που συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το δεύτερο μωρό, που είχε δύο αδέρφια, προσπαθούσε με αυτόν τον τρόπο να «κερδίσει κάτι παραπάνω», ενώ το πρώτο μωρό που ήταν μοναχοπαίδι δεν χρειαζόταν να ανταγωνιστεί με κάποιον για να κερδίσει την προσοχή των γονιών του.
Τα μωρά χρησιμοποιούν το κλάμα για να ειδοποιήσουν τους γονείς τους για οποιαδήποτε ενόχληση νιώθουν.
Το κλάμα αποτελεί το «εργαλείο» επιβίωσής τους.
Όσοι έχουν γίνει γονείς, ωστόσο, ορισμένες φορές υποψιάζονται ότι τα παιδιά τους προσποιούνται ότι κλαίνε απλά και μόνο για να αποσπάσουν μεγαλύτερη προσοχή (ειδικά αν έχουν αδέρφια).
Ιάπωνες επιστήμονες μελέτησαν τη συμπεριφορά δυο μωρών σε διάστημα έξι μηνών, και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά είναι ικανά να... «εξαπατήσουν» τους μεγάλους.
Ο Hiroko Nakayama, από το πανεπιστήμιο Sacred Heart του Τόκιο, επιβεβαίωσε στη Daily Mail ότι τα μωρά όντως είναι ικανά να προσποιηθούν το κλάμα.
Σύμφωνα με τη μελέτη του ίδιου και του συνεργάτη του, που δημοσιεύτηκε στο έντυπο της British Psychological Society, οι ερευνητές μελέτησαν (μέσω βίντεο) τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις δύο παιδιών μερικά λεπτά πριν και μετά το κλάμα και βρήκαν ότι στη μία περίπτωση το ένα μωρό (ηλικίας 7 μηνών) παρουσίαζε σημάδια αναστάτωσης, ακολουθούμενα από γκριμάτσες και θορύβους που υποδήλωναν στεναχώρια. Ωστόσο, παρατήρησαν ότι υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες το δεύτερο μωρό (ηλικίας 9 μηνών) σε ορισμένες περιπτώσεις χαμογελούσε ή γελούσε αμέσως μετά το κλάμα.
Οι ερευνητές ανέφεραν ότι παρότι στο 98% των περιπτώσεων που έκλαιγε το δεύτερο μωρό ακολουθούσε κάποιο αρνητικό αποτέλεσμα, η μητέρα του υποστήριζε ότι το κλάμα ήταν «ψεύτικο», κάτι που επιβεβαίωσαν και οι ερευνητές, αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail.
«Το δεύτερο μωρό έκλαιγε επίτηδες για να αποσπάσει την προσοχή της μητέρας του. Μόλις εκείνη το πλησίαζε, αυτό άρχιζε να χαμογελά» είπε ο Dr Nakayama.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι το ψεύτικο κλάμα καταφέρνει να αποσπάσει την προσοχή των γονιών, κάτι που συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το δεύτερο μωρό, που είχε δύο αδέρφια, προσπαθούσε με αυτόν τον τρόπο να «κερδίσει κάτι παραπάνω», ενώ το πρώτο μωρό που ήταν μοναχοπαίδι δεν χρειαζόταν να ανταγωνιστεί με κάποιον για να κερδίσει την προσοχή των γονιών του.