Το δίλημμα του "Ευρωπαίου" Αλέξη...

ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΡΟΣ ΤΣΙΠΡΑ ....ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ !!!
 
« ‘Ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε και εδώ  και στην Ευρώπη» λέει  με αποφασιστικότητα ο  Αλέξης Τσίπρας.

Το αίτημα, άλλωστε, της πολιτικής εναλλαγής  δεν είναι καινούργιο στη ρητορική του κόμματος του.  
Ακόμα και στο παρελθόν όταν αναλωνόταν  στην καταγγελίες , τις διεκδικήσεις  και στην υπεράσπιση κινηματικών δικαιωμάτων και δραστηριοτήτων, η αλλαγή  διατηρούσε θεμελιακό άξονα της πολιτικής του έκφρασης. 
Εκείνη την περίοδο, βέβαια, ω ς επικεφαλής  ενός μικρού κόμματος της αντιπολίτευσης  δεν ήταν καν υποχρεωμένος να διαθέτει  επεξεργασμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα ώστε να την εφαρμόσει. 
Από  τότε, ωστόσο, πολλά άλλαξαν. Και στους ρυθμούς αυτής της γρήγορης εναλλαγής κινείται πλέον και ο ίδιος.
Στις  ομιλίες  του δεν παραλείπει τις αναφορές και τα ανοίγματα στα μεσοστρώματα και στη μεσαία τάξη.
 Θεμιτό.  
Στο  εξωτερικό, κυρίως, αναδεικνύει τη «νομιμοφροσύνη» προς την Ευρώπη και την Ευρωζώνη. 
Λογικό.  
Ως φορέας εξουσίας που προετοιμάζεται να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια ιστορική καμπή, επιφορτισμένος με τις λαϊκές προσδοκίες να ανακόψει την πτώση και να οργανώσει τη σωτηρία της, οφείλει να  ανοιχθεί. 
Να απομακρυνθεί,  δηλαδή,  από τον εσωστρεφή απομονωτισμό και να εγκαταλείψει τις όποιες ιδεολογικές αγκυλώσεις ενός τέως μικρού κόμματος.
Παράλληλα,  η υποψηφιότητά του  από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεσμεύει  τον ίδιο στη ρότα των ευρωπαϊκών θεσμών και ιδεών, ωριμάζοντας κατά κάποιο τρόπο και την ευρωπαϊκή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ.  
Αφήνοντας,  μάλιστα,  πίσω του  την αμυντική θέση, τους δισταγμούς και τη περιχαράκωση  απέναντι στην Ευρωζώνη ελκύει και  απαιτητικότερο κοινό καθώς εμφανίζεται να προσεγγίζει  σταδιακά την ευρωπαϊκή   αριστερή  σοσιαλδημοκρατία, χωρίς να χάνει σε ριζοσπαστισμό.
Δεν είναι  τυχαίο  ότι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Γερμανός σοσιαλδημοκράτης Μάρτιν Σουλτς έχει δηλώσει ότι «ο Αλέξης Τσίπρας είναι λίγο αριστερότερος από εμένα, αλλά μπορεί να διορθώσει τις θέσεις του για την οικονομία». 
Μια   διόρθωση την οποία διαπίστωσε  και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας – ο χριστιανοδημοκρατικής καταγωγής νυν κεντροαριστερός-  Ενρίκο Λέτα τονίζοντας με κατανόηση ότι  «με τον Αλέξη Τσίπρα είναι πιο πολλά τα σημεία σύγκλισης, από τα σημεία απόκλισης.»
Γίνεται,  έτσι  όλο και πιο φανερό πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ  τείνει  ραγδαία, αν όχι προς ανακατεύθυνση, τουλάχιστον προς μια ρεαλιστικότερη  προσαρμογή  και ανασύνθεση της πολιτικής του.
 Προς απογοήτευση , φυσικά,  μερίδας των  τέως συνιστωσών και νυν ρευμάτων ή τάσεων , η οποία ξεβολεύεται από την  παλαιοαριστερή  ρητορική της άνεση, η οποία ανθούσε προς  εσωτερική κατανάλωση  στον  άλλοτε μικρό  και κοινοβουλευτικά ανασφαλή ΣΥΡΙΖΑ .
Όσο, όμως  κι αν του  χρεώνουν ευρωαπολογητική στάση απέναντι στου Αμερικάνους,  ιδεολογική παρέκκλιση  και διεκδικητική  ανετοιμότητα στο κοινωνικό πεδίο,  επί της ουσίας διακηρύσσουν την αμηχανία τους να διαχειριστούν με παλιά  πολιτικά εργαλεία τα καινοφανή προβλήματα, πρώτα της χώρας  και μετά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  
Σαφώς, όμως,  υπενθυμίζουν και τους  κινδύνους  από τις ηγεμονεύουσες συντηρητικές ελίτ εντός και εκτός συνόρων. 
Οι οποίες   αντιμετωπίζουν ενοχλημένες με καχυποψία, αν όχι με εχθρότητα, τη χάραξη ανεξάρτητης εθνικής  πολιτικής μακριά από την  επιρροή και τη  χειραγώγησή τους.
Εδώ ακριβώς τίθεται και το δίλημμα στην ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου. Το κόμμα της  καλείται να μεγεθυνθεί, να χωρέσει ελπίδες , να παίξει ηγεμονικό ρόλο δίχως επικοινωνιακά τερτίπια αλλά με ουσιαστικές υπερβάσεις. 
Το στοίχημα παίζεται αν αυτές θα  τις  επιχειρήσει με ακραίο αριστερόστροφο βερμπαλισμό , ενδεδυμένο με αντισυστημικά και λαϊκιστικά στοιχεία, ή με μοντέρνο , ανοιχτά πλουραλιστικό και  θαρραλέα  πραγματιστικό τρόπο.   
Ο Τσίπρας βαθμιαία προτείνει το στίγμα της πολιτικής του, αλλά το διακύβευμα δεν είναι μόνο οι Ευρωεκλογές.

ΠΗΓΗ