Δημοσιογράφος ΕΣΗΕΑ
Real fm-pamesports. gr
Αμετανόητοι, μπολιασμένοι, «Εθισμένοι» με την μπάλα
καθιστούσαμε «συνένοχη» την μάνα που έκανε… κρατήσεις από τα έσοδα του
οικογενειακού προϋπολογισμού τα ψιλά για να φύγουμε σφαίρα στο περίπτερο του
χωριού και να αγοράσουμε τα αυτοκόλλητα χαρτάκια με τα πρόσωπα των
ποδοσφαιρικών μας ειδώλων .
Ο στόχος;
Μία
δερμάτινη μπάλα.
Μέσα από τα μαγικά χαρτάκια και εκείνα τα αγαπημένα
ποδοσφαιρικά άλμπουμ που τα κιτρίνισε ο χρόνος ,αποκτήσαμε τις πρώτες μας
εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για το ποδόσφαιρο. Μάθαμε τους ποδοσφαιριστές του
εγχώριου και παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Επιλέξαμε τους ήρωες μας. Σε άλλον έκανε η
εντύπωση το χρώμα της φανέλας, σε άλλον η χαίτη του ποδοσφαιριστή, και κάποιος
άλλος άλλαζε επιλογή αν μεγαλύτερος αδελφός, ο ξάδελφος η ο θείος η του
περνούσε με έντεχνο τρόπο την δική του ποδοσφαιρική καψούρα η ήταν πιο
«Αντικειμενικός» και του έδινε επιλογές από τους αστέρες της εποχής.
Κάπως έτσι
ο κάθε ένας από εμάς, ανάλογα με τα βιώματα τις συνθήκες και τους τόπους που
μεγάλωσε, αγάπησε το ποδόσφαιρο, ερωτεύτηκε την μπάλα. Αρκετοί από εμάς
επιλέξαμε να κάνουμε την αγάπη μας αυτή για την μπάλα και γενικότερα για τα
σπορ επάγγελμα. Κάποιοι από εμάς και είναι αρκετοί θωράκισαν τα συναισθήματα
που δημιουργήθηκαν και βίωσαν την εποχή της αθωότητας και δεν άφησαν τον εαυτό
τους να ταυτιστεί με την μονόπλευρη οπτική του « όλα τα βλέπω στο χρώμα της ομάδας».
Η αθωότητα πνίγηκε στο φανατισμό και στις ακρότητες επί σειρά ετών. Ο ακραίος οπαδισμός έγινε… μόδα και για
ορισμένους διαβατήριο καριέρας .Η ανεξέλεγκτη αυτή κατάσταση επηρέασε και
διαμόρφωσε νοοτροπίες που κατάστρεψαν σε μεγάλο βαθμό το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δυστυχώς ποτέ και δεν είναι υπερβολή η απόλυτη θέση μου, δεν θωρακίστηκε, δεν προστατεύτηκε
η Εθνική μας ομάδα. Είναι αδιανόητο να χρησιμοποιούνται χαρακτηρισμοί «Αγράμματοι» και «Ξυλοκόποι» σε κείμενα προβεβλημένων υποτίθεται «ειδικών» επαγγελματιών
Αθλητικών Συντακτών. Πως να μην φτάσουμε στην καφρίλα ,στην ακρότητα, στην σύγχυση,
στην ισοπέδωση.
Πως να μην φτάσουν μετά κάποιοι
στο σημείο (Άκουσον-Ακουσον)να δημιουργήσουν σελίδα με 60.000 και πλέον like στο fb για την μη συμμετοχή του Κώστα Κατσουράνη στο ματς με την Κόστα-Ρίκα!!!
Είναι αδιανόητο να παίζει
η Εθνική ομάδα και να επιλέγεις φωτογραφία ,αλλά και να επικεντρώνεις τους ύμνους
σου στον παίκτη της ομάδας που… υποστηρίζει η είναι ταυτισμένο το μέσο σου.
Αλλιώς
την μάθαμε την κριτική και μέσα σε αυτή την σύγχυση μάλλον ήμαστε ντεμοντέ και
γραφικοί. Είναι άλλο πράγμα η κριτική και δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με όλα
αυτά .
Η Εθνική Ελλάδος αφυπνίστηκε, συνήρθε ,συνειδητοποίησε την αποστολή και
το στόχο της. Τον πέτυχε και την Κυριακή επιχειρεί να κάνει την υπέρβαση, για
να μείνει στην παγκόσμια ποδοσφαιρική Ιστορία. Και όμως παρά το γεγονός ότι
είναι πολύ μακριά, η Καφρίλα κάνει ότι είναι δυνατόν να την… συναντήσει και να
την επηρεάσει. Είναι θλιβερό ως διογκούμενο φαινόμενο. Είναι θλιβερό ως
διαπίστωση που αναδεικνύει την αλλοίωση και την σύγχυση.
Είναι θλιβερό γιατί τουλάχιστον για την εθνική ομάδα της χώρας μας,
χάθηκε η αθωότητα και επικρατεί η Καφρίλα.
Δυστυχώς αυτό το βλέπουμε και σε
πολλά νέα παιδιά. Ίσως γιατί δεν την βίωσαν ποτέ, ίσως γιατί δεν φρόντισε
κανείς να τους δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να την βιώσουν.
Πολλά μπορεί να
είναι τα …ίσως. Όπως και να έχει ξαναγυρνάμε στην θλιβερή διαπίστωση.
Δυστυχώς διατηρώ πολύ σοβαρές επιφυλάξεις
και πιστεύω ότι και τώρα όπως και μετά την κατάκτηση του Euro 2004,δεν θα
σοβαρευτούμε, δεν θα συνεργαστούμε, δεν θα προβληματιστούμε, δεν θα σχεδιάσουμε
και δεν θα δημιουργήσουμε προϋποθέσεις αξιοποίησης αυτών των επιτυχιών, ώστε να
πολεμήσουμε την καφρίλα, και να διατηρήσουμε παρά τις όποιες ιδιαιτερότητες του
ψυχρού επαγγελματισμού στο σπορ, στιγμές της αθωότητας προσφορά στα νέα παιδιά.
Γιατί άραγε;
