Μια μικρή ιστορία θα διηγηθώ, από
αυτές που έχω (και είναι πολλές, πάρα πολλές…) να θυμάμαι από τον Πάνο
τον Καμμένο, ο οποίος είχε την τιμητική του χθες στη Βουλή.
Πίσω από τον Αϊ-Γιώργη τον Καρύκη (Καρύτση περισσότερο γνωστό) στο
κέντρο της Αθήνας, πολύ κοντά στα παλιά γραφεία του ΔΟΛ, βρισκόταν ένα
καφενείο. Κάθε μεσημέρι συγκεντρώνονταν σε αυτό δημοσιογράφοι από το
συγκρότημα και την (κοντινή) «Ελευθεροτυπία» για να πιουν κανένα ουζάκι,
να παίξουν καμιά ξερή, κανένα τάβλι ή ό,τι τέλος πάντων παίζεται με...
ζάρια και να πάρουν ένα ελαφρύ γεύμα πριν επιστρέψουν πάλι στη δουλειά.
Ηταν ένα άτυπο, ανοιχτό «ραντεβού» 2.30 με 5 μ.μ. επί καθημερινής βάσεως
τις εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας.
Ενα μεσημέρι του '93, εμφανίστηκε στο καφενείο ένας στρουμπουλός
νέος πολιτικός - τον είχε φέρει μαζί του ο συνάδελφος και φίλος,
αθλητικός συντάκτης τότε των «ΝΕΩΝ» Τάσος Μπούρας.
- Από εδώ ο Πάνος ο Καμμένος, βουλευτής, τον ανήγγειλε και ο
ευγενής (!..) νέος άρχισε να χαιρετάει έναν έναν τους παρευρισκομένους,
ορισμένοι εκ των οποίων, όπως ο μακαρίτης ο Νίκος Κακαουνάκης, τον
αντιμετώπισαν με θυμηδία γιατί είχε αρχίσει να εξαπλώνεται η φήμη του
παλικαριού ως σκληρού δεξιού και ανθρώπου της οικογένειας Μητσοτάκη, με
την οποία ο Νίκος ήταν σε καθημερινό πόλεμο.
Κάποια στιγμή ο νεαρός Καμμένος έφτασε και στον φίλο μου, τον Γιώργο Οικονομέα, τον γνωστό δημοσιογράφο του Mega.
- Με ξέρεις εμένα;
- Οχι, απάντησε μουδιασμένα ο άλλος
- Ο Οικονομέας είμαι που γράφεις στο βιβλίο σου ότι είμαι μέλος της 17 Νοέμβρη!
Ο νέος, που φιλοδοξούσε - από τότε - να ηγηθεί της ακραίας εκδοχής της Δεξιάς, κοκκίνισε, χλώμιασε, δεν είπε λέξη.
Τι είχε προηγηθεί; Ο Καμμένος, στην αγωνιώδη προσπάθειά του να
εκλεγεί και παράλληλα να κερδίσει ψήφους στο κομμάτι εκείνο της Δεξιάς
που πίστευε ότι στο ΠΑΣΟΚ είναι η 17 Νοέμβρη, είχε εκτυπώσει βιβλίο με
την υπογραφή του στο οποίο «αποκάλυπτε», φυσικά με... αδιάψευστα, όπως
πάντα, στοιχεία και ντοκουμέντα, ότι αρχηγός της 17 Ν ήταν ο Ανδρέας και
ιδεολογικός της καθοδηγητής ο Λαλιώτης. Μέλη της δε, πλην του
Οικονομέα, μερικά γνωστά πρόσωπα της Αριστεράς, όπως ας πούμε η Τασία
Χριστοδουλοπούλου, ο Νίκος Μανιός, ο Περικλής Κοροβέσης, και
«συμπαθούντες» ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και πολλοί και διάφοροι άλλοι!
Καμμένος for ever...
Τα γραπτά μένουν
Προσθέτω, έτσι για να υπάρχει μια πλήρης εικόνα επί του θέματος,
ότι την πατρότητα του βιβλίου διεκδικούσε έως τον θάνατό του (διότι,
όπως έλεγε, ο εντολέας του Καμμένος τον είχε «φεσώσει») ο θεωρητικός της
χούντας των συνταγματαρχών Γεωργαλάς. Πλην όμως με πείσμονα διάθεση ο
Καμμένος το αρνιόταν κατηγορηματικά και απειλούσε με αγωγές και μηνύσεις
κατά την πάγια τακτική του το γερόντιο, άρα οφείλουμε να δεχθούμε ότι
είναι αποκλειστικά δικό του, νομίζω. Και δίνει από μόνο του μια ανελέητα
αποστομωτική απάντηση σε όσα θα ισχυριστεί κατά την απολογία του στην
αποψινή συζήτηση στη Βουλή.
Διότι, σχεδόν δέκα χρόνια μετά την έκδοσή του, η σύλληψη των μελών
της 17 Νοέμβρη απέδειξε ότι το βιβλίο υπό τον παταγώδη τίτλο
«Τρομοκρατία - Θεωρία και Πράξη», το οποίο σημειωτέον κατέβαλε με την
πάροδο του χρόνου απέλπιδες προσπάθειες να εξαφανίσει, αλλά φευ υπάρχει
(υπάρχει, διότι το χάριζε κιόλας ο περήφανος «συγγραφέας» με
αφιερώσεις…) σε ορισμένες βιβλιοθήκες, δεν περιείχε κόκκο αλήθειας. Και
είναι αυτό όπως και πολλά άλλα στα χρόνια που μεσολάβησαν έκτοτε (τι να
θυμηθώ, τι να ξεχάσω…) που καθορίζουν ανεξίτηλα την ποιότητα και το
περιεχόμενο των «δράκων» που κάθε φορά εκστομίζει…
Γ. Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ
