Τα τελευταία 48ωρα στην περιοχή που ορίζεται από τον κυκλοφοριακό δακτύλιο πρωτευούσης, η αισιοδοξία βγάζει κλαράκια στα βάζα των εστιατορίων και στα περιθώρια των σελίδων. Θα τα καταφέρει, άραγε, ο πολιτικός καλύτερα από τον τεχνοκράτη; Ασφαλώς, είναι η αυθόρμητη απάντηση. Διότι ακόμα και η οικονομία είναι ένα εξόχως πολιτικό θέμα. Η πολιτική ματιά είναι διευρυμένη, η τεχνοκρατική απολύτως στοχευμένη. Ακούγεται σωστό. Επίσης ο πολιτικός μπορεί να περιγράψει όραμα, ο τεχνοκράτης περιορίζεται στο προσδιορισμό συγκεκριμένων στόχων. Ευσταθεί και αυτό.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι συλλογισμοί εξειδικεύονται στη χώρα και στο χρόνο. Μπορεί, λοιπόν, ένας εκ των κορυφαίων του εγχώριου πολιτικού προσωπικού να τα καταφέρει στα μαρμαρένια αλώνια της οικονομίας; Βεβαίως, ένας πολιτικός γνωρίζει το πρόβλημα γιατί έχει μικρή ή μεγάλη συμμετοχή στη δημιουργία του. Είκοσι χρόνια έχει συμμετοχή στην ενεργό πολιτική ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν μπορεί, είναι και η δική του πέτρα επάνω σε αυτό που μας πλακώνει σήμερα. Το θέμα είναι κατά πόσο έχει τη διάθεση και τη βούληση να κάνει την εγχείριση με τα δάχτυλα και χωρίς αναισθητικό. Δύσκολο. Αν θέλεις μεθαύριο να γίνεις πρωθυπουργός, δεν υπογράφεις αύριο την απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Θυμίζω ότι μόνο ένας υπουργός Οικονομίας που έλαβε σκληρά μέτρα απογειώθηκε πολιτικά, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους: ο Κώστας Σημίτης ως υπουργός του Παπανδρέου έλαβε σκληρά μέτρα το 1985 και έγινε πρωθυπουργός 11 χρόνια αργότερα. Μόνο που στην περίπτωση του Βενιζέλου μιλάμε για απάνθρωπα μέτρα και ουδείς μπορεί να στοιχηματίσει για την κατάσταση της χώρας σε 11 χρόνια.
Ο Βενιζέλος μπορεί να κάνει έξοχη πολιτική διαχείριση και αριστουργηματική επικοινωνιακή. Υπάρχουν μέσα ενημέρωσης που θα ανακαλύψουν στο μεσοπρόθεσμο αυτό που πραγματικά έλειπε εδώ και χρόνια από την Ελλάδα. 'Ομως η υπογραφή στην έκτακτη εισφορά θα είναι του Βενιζέλου. Πρόκειται για συνθήκες που δεν καταναλώνουν απλώς το πολιτικό κεφάλαιο του ανδρός. Καταπίνουν και τον άνδρα τον ίδιο. Επίσης ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά τα των διεθνών οικονομικών μου εξηγούσε ότι στο Eurogroup ο Έλληνας υπουργός θα αισθανθεί, τουλάχιστον, αμήχανα διότι, απλούστατα, δεν ομιλεί την ίδια γλώσσα με τα τεχνοκρατικά ντόπερμαν. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, όταν μάλιστα η εθνική μας στόχευση είναι να αναδείξει την πολιτική διάσταση της κρίσης πάνω από τη στεγνή μονεταριστική.
Που καταλήγουμε; Όλα αυτά που συμβαίνουν μπορεί να φαίνονται, αλλά δεν είναι κακό deal για τον Βενιζέλο. Αν πετύχει-και συνάμα διασωθεί πολιτικά-θα μπορεί να πάρει την προοδευτική παράταξη και τη χώρα. Αν αποτύχει δεν θα πάρει τίποτα. Αλλά τότε δεν θα έχει μείνει και τίποτα για να πάρει.
