Η πρόταση ενσωμάτωσης οικονομικών μέτρων στο σύνταγμα των ευρωπαϊκών χωρών αποτελεί στρέβλωση ή παρανόηση της έννοιας του συντάγματος. Αναμφίβολα η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων αποτελεί σήμερα προτεραιότητα και οι κυβερνήσεις πρέπει να δεσμευτούν προς αυτή την κατεύθυνση. Το σύνταγμα όμως δεν έχει ως ρόλο τη διατύπωση της οικονομικής πολιτικής. Είναι το βασικό θεσμικό κείμενο, που ορίζει τις διαχρονικές αρχές βάσει των οποίων λειτουργεί το πολίτευμα. Το θέμα του ανεκτού ύψους του ελλείμματος σχετίζεται με μια σειρά συγκυριακών συνθηκών, όπως το ποσοστό ανάπτυξης, το ισοζύγιο του εξωτερικού εμπορίου, το ύψος του τρέχοντος χρέους κλπ., δεδομένα τα οποία προφανώς δεν άπτονται πολιτειακών αρχών, ούτε έχουν διαχρονικό χαρακτήρα.
Το σύνταγμα δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να «κλειδώσει» κυβερνητικές οικονομικές πολιτικές. Εξάλλου το λάθος αυτό διεπράχθη στην πρόταση «Ευρωσυντάγματος» το 2005 με τα γνωστά αποτελέσματα.
