Του
Παναγιώτη Αντωνόπουλου
<< Τον χρόνο εκείνον βρέθηκε χωρίς δουλειά και συνεπώς ζούσεν απ’ τα χαρτιά από το τάβλι και τα δανεικά.
Τα ρούχα του
είχαν ένα χάλι τρομερό.
Μια φορεσιά την
ίδια πάντοτ’ έβαζε, μια φορεσιά πολύ ξεθωριασμένη κανελιά >> έφη ποιητής Καβάφης, χρόνια
πολλά πριν δαγκάνουμε το ψωμί και στάζει αίμα.
Χρόνια πολλά πριν τις μαύρες και άραχλες νύχτες μας οι κάπηλοι, οι
άρπαγες και οι απάτριδες πολιτικοί τις βαφτίσουν λευκές.
Κι όμως δεν είναι λευκές, γιατί το
όσπριο τελείωσε και οι απόγονοι της Αθήνας και της Σπάρτης γίνονται μάρτυρες
της πείνας. Άλλος χάνει τη δουλειά του,
άλλος το σπίτι του πολλοί παίρνουν τα
βουνά σαν τα αγριογούρουνα να βρούνε βελανίδι, άλλοι τελειώνουνε τη ζωή τους
πέφτοντας από τις ταράτσες, πολλοί
εκπατρίζονται για άλλες μακρινές και αφιλόξενες χώρες με τον πόνο στα μπαγκάζια
τους.
Σόδομα και Γόμορρα η πατρίς. Κυλιέται
χάμω σαν παρθένα και βογκάει λες και την
ξεπαρθενεύει Ούννος βιαστής.
Τα μοσχοβόλα κίτρα του κόρφου της μαράθηκαν, η
αστραψιά του κάλλους της σβήστηκε, κανένα χέρι στοργικό δεν της δίνει λίγες
σταγόνες από βότανο ιαματικό να τις γιατρέψει τις πληγές.
Ολόκληρη η πατρίς είναι ένα πανόραμα
εφιαλτικό, τόπος έρημος και άνυδρος, με
φτώχεια, άνεργους, και πεινασμένους, με απολυμένους και κυνηγημένους, ανθρώπους
της καθημερινότητας που δεν έχουν ένα ψίχουλο να ρίξουν στο άδειο τους στομάχι.
Κι από την άλλη οι τυχάσπαρτοι πλούσιοι αστοί, με εξοχικά, πισίνες ταχύπλοα,
συλλέκτες αχαλίνωτοι του πλούτου, με λογαριασμούς φουσκωμένους από χρυσαφικά,
άμυαλοι αρχηγοί, και τιποτένιοι αναιδείς που πιστεύω τους έχουν τη διαπλοκή και
του απευθυσμένου τους την ηδονή.
Μ’ όλα αυτά θεριά οι νύχτες μας κι όχι
λευκές αλλά μαύρες και άραχλες που ρουφάνε το αίμα του λαού. Γενίτσαροι
που στέλνουν το συνταξιούχο στην
εντατική, τον άνεργο στη φυλακή, το χρεωμένο στον Καιάδα, τον άρρωστο στους ασφοδελώνες
του Άγιου Πέτρου και τους νέους στις νέες φαβέλες του Μερκελικού
φιλελευθερισμού.
Αυτές είναι οι νύχτες μας. Εχθροί και
όχι αοιδοί, όχεντρες που στα στρωσίδια τους η κατουρλού αρπαχτή πολιτική
μπουρζουαζία γεννοβολά νέα βρέφη καταστροφών και μνημονίων.
