Την ώρα που η Ρωσία συνειδητά ενισχύει με κάθε τρόπο κάθε πολιτική κίνηση που υπονομεύει τη δημοκρατική ομαλότητα διαφόρων δυτικών χωρών, στην Ελλάδα «καλπάζει» ένας επιχειρηματίας με συμφέροντα απόλυτα εναρμονισμένα με το καθεστώς Πούτιν.
Το ότι στην Ελλάδα της μακρόχρονης ευρωπαϊκής επιτροπείας ξημερώνει μια νέα άνοιξη για τη Ρωσία, είναι ακόμα μια τραγική εξέλιξη της διαχρονικής ανυπαρξίας κοινής εξωτερικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό που καθιστά τα πράγματα ακόμα χειρότερα στην περίπτωση του κ. Σαββίδη είναι ο κυνικός τρόπος με τον οποίο δημόσια προαναγγέλλει κάθε επόμενη κίνηση «κυριαρχίας» αλλά και η έλλειψη σχετικών «αντισωμάτων» της ελληνικής κοινωνίας.
Για παράδειγμα, δεν είναι σοκαριστικό ότι δεν βρέθηκε ένας σύλλογος Ποντίων να δηλώσει ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να προσφωνεί τους Έλληνες του Πόντου ως «ο λαός μου»;
Επτά χρόνια και 3-4 Μνημόνια μετά το Καστελόριζο, η «μικρά πλην έντιμος Ελλάς» μοιάζει να παίρνει την ιστορική ρεβάνς από την Ελλάδα που για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες πίστεψε, πάλεψε και πέτυχε μια πρωτοφανή θεσμική, οικονομική και πολιτισμική σύγκριση με τις προηγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα δημοσιονομικά ελλείμματα μπορεί να περιοριστούν αλλά οι πληγές στους θεσμούς και στην ιστορική πυξίδα της χώρας θα αργήσουν πολύ να κλείσουν.
Υ.Γ Με αυτά και με αυτά, θυμήθηκα κάτι που είχε γράψει ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή ήδη από τον Δεκέμβριο του 2014:
Μερικές φορές έχει κανείς την αίσθηση ότι μπορεί να έχουμε ήδη γίνει μία μίνι Ουκρανία, με ολιγάρχες που κάνουν ό,τι θέλουν στο παρασκήνιο, κομμάτια του βαθέος κράτους που έχουν αυτονομηθεί και ένοπλες συμμορίες που κάνουν κουμάντο σε διάφορους τομείς. Και όλα αυτά σε μια κοινωνία που νιώθει την ανάγκη να τα ισοπεδώνει όλα.
parapolitiki.com
