Όριο τα δέκα χρόνια στη βουλευτική θητεία με ταυτόχρονη κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης.
Αν δούμε σήμερα την ανθρωπογεωγραφία του κοινοβουλίου, θα συνειδητοποιήσουμε ότι τρίτο κόμμα της βουλής είναι το κόμμα των …συγγενών: κόρες, γιοί, ανήψια και ξαδέλφια πρώην πολιτικών αλλά και εν ενεργεία, έχουν δημιουργήσει το δικό τους κλειστό κλάμπ των …εκλεγμένων από τον λαό!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ύβρη προς έναν νέο άνθρωπο σήμερα, από το να ακούει στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ ή από το βήμα της βουλής, διάφορους βουλευτές, να λένε με έπαρση ότι … εκλέγονται από τον λαό για είκοσι και τριάντα χρόνια συνέχεια!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία επίσης, από το να ακούς από τους ίδιους γεροπαράξενους δημόσιους υπαλλήλους – βουλευτές, να λένε μετά με δασκαλίστικο ύφος, ότι δεν συμμετέχουν οι νέοι στα κοινά και στην πολιτική και ότι αυτό τους προκαλεί μεγάλη απογοήτευση για τη σημερινή νέα γενιά!
Και φυσικά το τραγικότερο όλων είναι, να ακούς από τους ίδιους απίστευτους αυτούς τύπους που μας οδήγησαν στη σημερινή άθλια οικονομική κατάσταση, να θέλουν να μας επιβάλουν και την δική τους …λύση στο πρόβλημα που εκείνοι δημιούργησαν!!
Από την εποχή του Περικλή, τότε που η απουσία από την ενασχόληση με τα κοινά ζητήματα της πόλης ήταν ποινικό αδίκημα, η δημοκρατία βασίζεται στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή του απλού πολίτη.
Από τη μεταπολίτευση και μετά, σταδιακά και συστηματικά, ζήσαμε τη μετατροπή της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας σε ….θεοκρατική!
Δεν μπορεί σε μια χώρα, στην οποία ο Πρώτος Πολίτης, ο πρόεδρος της δημοκρατίας, να έχει συγκεκριμένη θητεία και μετά να μην έχει δικαίωμα να ξαναείναι υποψήφιος, ο Πρώτος Πνευματικός πολίτης της εκπαίδευσης, ο Πρύτανης του πανεπιστημίου, να έχει όριο τις δύο θητείες και μετά να μην έχει το δικαίωμα να είναι ξανά υποψήφιος και ο …βουλευτής, να βάζει και να ξαναβάζει και να ξαναβάζει υποψηφιότητα μέχρι να πεθάνει ή αν βαρεθεί να ευλογεί τους συγγενείς του για να μη χαθεί η οικογενειακή παράδοση!
Δεν μπορεί κάποιος πολίτης που εκλέχτηκε βουλευτής, για να υπηρετήσει υποτίθεται τον λαό, επί δυο θητείες – που μπορεί να μας κάνουν και πέντε χρόνια σύνολο μόνο- να δικαιούται πλήρους βουλευτικής σύνταξης!
Είναι ντροπή. Είναι κατάντια για την δημοκρατία μας.
Η πολιτική είναι προσφορά στην πατρίδα και όχι προσωπικό επάγγελμα δια βίου…
Β.Μ
