Αναβίωσε και φέτος το δρώμενο της Ευετηρίας στη Νέδουσα. Εδώ οι επισκέπτες δεν θεωρούνται θεατές, αλλά συνεορταστές, που συμμετέχουν καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Το Δρώμενο αποτελείται από σειρά πράξεων, τις οποίες «πράττει» ένας
όμιλος μεταμφιεσμένων, με πρωταρχικό σκοπό την εξασφάλιση ευετηρίας
(καλοχρονιάς) και γονιμότητας.
Δεν οργανώνεται από τους «άρχοντες» για να προσφερθεί στο λαό, αλλά αυτοσχεδιάζεται από τον «θίασο» και προσφέρεται στο χωριό και τους ανθρώπους του. Χαρακτηριστικά μέρη του δρώμενου είναι:
– Το ομαδικό μουτζούρωμα από καπνιά φούρνου, ως αντιβασκανικό
– Ο αγερμός, η επίσκεψη δηλαδή του «θιάσου» σε όλα τα σπίτια του χωριού, για ανταλλαγή ευχών και συλλογή εδεσμάτων, που θα φαγωθούν σε ομαδικό γεύμα
– Η αροτρίαση, η ιερότερη στιγμή της ημέρας. Το παμπάλαιο αλέτρι οργώνει τρεις φορές την πλατεία του χωριού, ενώ ο θίασος σπέρνει σπόρους και τους θάβει
– Ο γάμος, που προκαλεί άφθονο γέλιο. Στο τέλος, «γαμπρός και νύφη» ερωτεύονται κατάχαμα «τρεις φορές στο οργωμένο χώμα»
– Η κηδεία, ο θρήνος, η ανάσταση. Ένας νέος, που φονεύεται «για να μην πεθάνει από γεροντική αδυναμία», κηδεύεται, θρηνείται με μοιρολόγια, ανακαλείται στη ζωή και «αναστένεται για να δράσει πάλι ακμαίος», με συμβολισμούς την ανάσταση της φύσης και την άνοιξη – ζωή, μετά από τον χειμώνα – θάνατο
– Ο χορός των τράγων. Οι τραγόμορφοι επιδίδονται σε εικονικά παλέματα, ενώ τα κρεμασμένα κουδούνια τους ηχούν ασταμάτητα
Το Δρώμενο αποτελείται από σειρά πράξεων, τις οποίες «πράττει» ένας
όμιλος μεταμφιεσμένων, με πρωταρχικό σκοπό την εξασφάλιση ευετηρίας
(καλοχρονιάς) και γονιμότητας.Δεν οργανώνεται από τους «άρχοντες» για να προσφερθεί στο λαό, αλλά αυτοσχεδιάζεται από τον «θίασο» και προσφέρεται στο χωριό και τους ανθρώπους του. Χαρακτηριστικά μέρη του δρώμενου είναι:
– Το ομαδικό μουτζούρωμα από καπνιά φούρνου, ως αντιβασκανικό– Ο αγερμός, η επίσκεψη δηλαδή του «θιάσου» σε όλα τα σπίτια του χωριού, για ανταλλαγή ευχών και συλλογή εδεσμάτων, που θα φαγωθούν σε ομαδικό γεύμα
– Η αροτρίαση, η ιερότερη στιγμή της ημέρας. Το παμπάλαιο αλέτρι οργώνει τρεις φορές την πλατεία του χωριού, ενώ ο θίασος σπέρνει σπόρους και τους θάβει
– Ο γάμος, που προκαλεί άφθονο γέλιο. Στο τέλος, «γαμπρός και νύφη» ερωτεύονται κατάχαμα «τρεις φορές στο οργωμένο χώμα»
– Η κηδεία, ο θρήνος, η ανάσταση. Ένας νέος, που φονεύεται «για να μην πεθάνει από γεροντική αδυναμία», κηδεύεται, θρηνείται με μοιρολόγια, ανακαλείται στη ζωή και «αναστένεται για να δράσει πάλι ακμαίος», με συμβολισμούς την ανάσταση της φύσης και την άνοιξη – ζωή, μετά από τον χειμώνα – θάνατο
– Ο χορός των τράγων. Οι τραγόμορφοι επιδίδονται σε εικονικά παλέματα, ενώ τα κρεμασμένα κουδούνια τους ηχούν ασταμάτητα
