Ο
Στέλιος Παππάς, πρόεδρος του ΟΑΣΘ, θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση
της συριζαϊκής διακυβέρνησης. Και ουσιαστικά και σημειολογικά. Γέννημα
θρέμμα της Καισαριανής, στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού με σημαντική
αντιδικτατορική δράση που τον έστειλε, μετά την εξέγερση του
Πολυτεχνείου, εξορία στη Γυάρο. Αλλά, παρεμπιπτόντως και πατέρας του
υπερυπουργού του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Παππά. Αν και ο ίδιος δεν αποδέχεται αυτόν
τον τίτλο. «Δεν είμαι ο πατέρας του Νίκου Παππά» έχει απαντήσει στις
μπηχτές περί νεποτισμού. «Είμαι ο γιος του μπάρμπα Νίκου».
Αυτός
ο νοσταλγικός λυρισμός και το αριστερό λανγκάζ είναι άλλωστε και το
χαρακτηριστικό του. Είτε αναφέρεται στη δράση του στο Πολυτεχνείο, είτε
στην πρώην ηγεσία του ΟΑΣΘ («οι μέτοχοι κονόμαγαν») είτε στιχουργεί στο
Facebook για την περίφημη δρακογενιά, δηλαδή τον
γιο του και τον Αλέξη
Τσίπρα («Η Ανατολή που ροδίζει / της γλυκιάς πατρίδας τις πικρές ανάσες /
του Λαού μας καημούς και λύπες θερμαίνει / Το ταξίδι μακρύ / Το φορτίο
βαρύ / Κι εσείς Δρακογενιάς βλαστοί / Τιμονιέρηδες»).
Ο Στέλιος
Παππάς είναι και συγκρουσιακός. Κάτι που αποτυπώνεται στο μονίμως
συνοφρυωμένο ύφος του, στους ομηρικούς καυγάδες του στο ΚΚΕ Εσωτερικού,
στις εμφανίσεις του στην τηλεόραση, στις δηλώσεις του. Ναι, είναι αυτός
που έχει πει ότι οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να μιλάνε αλλά να ακούνε.
Σε συνδυασμό μάλιστα με το παλαιομοδίτικο μουστάκι και το παλαιοπασοκικό
σπορτίφ ντύσιμο (μπλουζάκι με μπουφανάκι ή, εναλλακτικά, καρό πουκάμισο
με σακάκι) μοιάζει σαν να έρχεται κατευθείαν (όπου κι αν πηγαίνει) από
διαδήλωση συνδικαλιστών στη δεκαετία του 1980. Ή από ανάλογο ρόλο σε
βιντεοκασέτα εκείνης της εποχής – αν και έχει υπάρξει πρόεδρος του
Οικονομικού Επιμελητηρίου.
«Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η
αλαζονεία της αρετής» έχει πει κάποιος και νομίζω ότι ταιριάζει γάντι
στον Στέλιο Παππά. Αυτό που θεωρεί εκείνος αρετή βέβαια. Ενας
διαστρεβλωμένος κώδικας αξιών σύμφωνα με τον οποίον η επίκληση της
αντιδικτατορικής δράσης αποτελεί, δια βίου, τεκμήριο αθωότητας και οι
αριστεροί δεν κάνουν ποτέ λάθος. Το αλάθητό του άλλοτε περιφέρει ως
Βεληγκέκας, εντός και εκτός εξουσίας.
Ολα αυτά θα μπορούσαν να
είναι απλώς γραφικά. Αλλά δεν είναι όταν γίνονται τρόπος διαχείρισης της
ήττας. Πεισμωμένος και κακιωμένος ο Στέλιος Παππάς, δεν μπορεί ακόμη να
συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι οι «δρακοβλαστοί» του, φυσικοί και
ιδεολογικοί, είναι πλέον αντιπολίτευση. Ισως περισσότερο και από το ότι
απέτυχε ως πρόεδρος του ΟΑΣΘ. Φεύγει για διακοπές – ή, τουλάχιστον, έτσι
λέει – ώστε να μην παραιτηθεί όπως του ζητήθηκε μετά τις εκλογές,
μηνύει για δυσφήμηση τον υπουργό Μακεδονίας Θράκης, ζητά την
προσωποκράτησή του. Δεν ξέρω αν είναι αριστερή πρακτική η απεμπόληση
κάθε ίχνους πολιτικής αξιοπρέπειας. Είναι όμως θλιβερή. Και, στη
συγκεκριμένη περίπτωση, καθόλου δημοκρατική.
Πέπη Ραγκούση
in.gr
