Και να μην ήταν καρδιακός σίγουρα θα είχε γίνει ο κ. Μανώλης Πανακάκης, με όλα αυτά που περνάει εδώ και δύο χρόνια το σπιτικό του!
Ένα πάτωμα και μία... αιωνιότητα - όπως καταγγέλλει- χώριζε το έγγραφο (έντυπο ή και ηλεκτρονικό) που χρειαζόταν για να προχωρήσει η διαδικασία μετατροπής της σύνταξης της συζύγου του από... αναπηρική σε γήρατος!
Και που πήγε από τον 2ο όροφο στον 3ο, με τη μεσολάβηση 741 ημερών (τις μετρούσαν μία προς μία, σαν τους στρατιώτες, οι παθόντες!), οι εξελίξεις βρίσκονται στο... “άγνωστο με βάρκα την ελπίδα”! Απόλυτο σκοτάδι...
"Περιμέναμε, περιμέναμε, τίποτα"
Η αγάπη άργησε μία μέρα και η... απάντηση που αφορούσε την κ. Καλλιόπη Πανακάκη δύο ολόκληρα χρόνια!
Ας πιάσουμε την άκρη του νήματος όμως, με τη βοήθεια του κ. Μανώλη Πανακάκη: “Το 2014 η σύζυγός μου κατέθεσε τα δικαιολογητικά της για αναπηρική σύνταξη. Έως το 2018 πέρασε έξι φορές από Επιτροπές. Την μία την έκοβαν, κάναμε ξανά ενστάσεις κλπ. Ώσπου την τελευταία φορά, από 67% που ήταν το ποσοστό της αναπηρίας της, το κατέβασαν στο 50%.
Το 2016 λοιπόν καταθέσαμε αίτηση για να μετατραπεί η σύνταξή της από αναπηρική σε γήρατος - είχε πολλά βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα.
Περιμέναμε, περιμέναμε, τίποτα. Ο ΕΦΚΑ έπρεπε να καταθέσει ένα αίτημα προς το ΤΑΞΥ (Ταμείο Ασφάλισης Ξενοδοχοϋπαλλήλων) για να δουν εάν η σύζυγός μου έχει επιδοτηθεί είτε από ατύχημα, είτε από ασθένεια. Το αίτημα αυτό κάπου κόλλησε για δύο ολόκληρα χρόνια, κι ενώ οι Υπηρεσίες βρίσκονται στο ίδιο κτίριο! Ένας όροφος τους χωρίζει!”.
Το πήρε πάνω του
Είδε κι απόειδε ο κ. Πανακάκης και αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του: Καρδιακός, με ποσοστό αναπηρίας 85%, ο καταγγέλλων βγήκε εκτός εαυτού για να βγάλει... άκρη! Στις 30/8/2017 ξεκίνησε, όπως μας λέει, η περιπέτεια του ίδιου και της συζύγου του, στις 11 Σεπτεμβρίου 2019 έμαθε ότι δόθηκε η πολυαναμενόμενη απάντηση του αιτήματος, από την μία Υπηρεσία προς την άλλη, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει το από εδώ και πέρα: “Κάποια στιγμή θα πάρει τη σύνταξη η σύζυγός μου, αλλά πόσα χρόνια θα περάσουν; Δύο; Πέντε; Δεν γνωρίζω! Μπορεί και να μην ζούμε...”.
"Είμαι διατεθειμένος να πάω και να τους βοηθήσω"
Η αδιαφορία, η βραδύτητα και η γραφειοκρατία των μηχανισμών του δημοσίου τυλιγμένες σε μία... κόλλα χαρτί!
Τυλιγμένοι, στα πρόθυρα ασφυξίας, κι αρκετοί πολίτες στα πλοκάμια ενός νοσηρού συστήματος, γίνονται... μπαλάκι, διαχρονικά αποτελούν τον... άμαχο πληθυσμό σ’ έναν ατέλειωτο “χαρτοπόλεμο”, πάνε πάνω – κάτω, κινούν “γη και ουρανό” για να γίνουν πράξη τα πιο απλά κι... αυτονόητα (; )!
“Με το φτωχό μου το μυαλό, πιστεύω ότι όλο αυτό το μπέρδεμα, όλη αυτή η καθυστέρηση, αποσκοπεί στο να είναι εξαρτημένοι οι πολίτες από τα κόμματα και τους πολιτικούς. Να πηγαίνουν σε βουλευτικά γραφεία για να προχωρήσει μία απλή υπόθεσή τους. Εάν υπάρξει ένας πρωθυπουργός που θα λύσει το πρόβλημα του ΕΦΚΑ, δεν νομίζω να πέσει ξανά από την κυβέρνηση”, υποστηρίζει ο κ. Πανακάκης.
“Αν δεν πήγαινα, αν δεν ενδιαφερόμουν εγώ ο ίδιος προσωπικά, ακόμα δεν θα είχαμε λάβει απάντηση! Θα προτιμούσα να μου έλεγε κάποιος από την αρχή: Με συγχωρείτε, άνθρωπος είμαι, δεν το είδα ή το αμέλησα. Όχι αυτό το πράγμα... ”, μας αναφέρει επίσης, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί να κατευνάσει την έντασή του, αστειευόμενος: “Ένας όροφος ήταν. Και πόσα να ήταν τα σκαλοπάτια από τη μία Υπηρεσία στην άλλη; Δέκα; Είκοσι; Έπρεπε να τα μετρήσω! Αλλά ήμουν τόσο νευριασμένος, που ούτε καν τα πρόσεξα”.
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου, και πάλι, προσφέρθηκε να βοηθήσει εθελοντικά για να μην βρίσκονται κι άλλοι άνθρωποι στην θέση του ίδιου και της συζύγου του: “Μακάρι να ήμασταν οι μόνοι που τα τραβάμε όλα αυτά. Δυστυχώς όμως πιστεύω ότι βρίσκονται πολλοί στη θέση μας. Τους είπα ότι είμαι διατεθειμένος να πάω και να τους βοηθήσω, αφιλοκερδώς φυσικά! Να πηγαίνω δηλαδή δύο ώρες κάθε μέρα, στο κτίριο στον Εσταυρωμένο, για να κάνω αυτή τη δουλειά. Να μεταφέρω έγγραφα από τη μία Υπηρεσία στην άλλη, για να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος!”.
ΑμΕΑ στην Ελλάδα της κρίσης
Τα ΑμΕΑ “είναι μία ευαίσθητη κοινωνική ομάδα”. Το έχουμε ακούσει, το έχουμε διαβάσει, προσπαθούμε να το αντιληφθούμε ή μπορούμε να το φανταστούμε. Άλλο όμως να το ακούει, να το διαβάζει ή να το φαντάζεται κάποιος, κι άλλο να το βιώνει όπως ο κ. Πανακάκης. Προσπαθώντας να μάθει “ποιοι και γιατί” επιβάλλουν αυτούς τους νόμους, αναρωτιέται διαρκώς “εμάς βρίσκουν και χτυπούν;”, όντας απογοητευμένος από την πάγια και διαχρονική αντιμετώπιση που έχουν από την Πολιτεία...
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι πάρα πολλές, προπαντός οι οικονομικές. Προσωπική εμπειρία του κ. Πανακάκη: “Ανά δύο χρόνια περνούσα από Επιτροπές. Μου έκοβαν κι εμένα τη σύνταξη. Είχαν περάσει μέχρι και οκτώ μήνες μέχρι να μου επανέλθει. Οκτώ μήνες απλήρωτος!”.
Η σύζυγός του με 67% αναπηρία έπαιρνε 400 ευρώ σύνταξη. Με το που της κατέβασαν το ποσοστό, η σύνταξή της μειώθηκε αυτομάτως 200 ευρώ.
Και πώς να ζήσουν με αυτά τα χρήματα, όταν μηνιαίως το ζευγάρι χρειάζεται πάνω από 180 ευρώ (μόνο) σε φάρμακα... συν το νοίκι και τα υπόλοιπα έξοδα;
Ο κ. Μανώλης Πανακάκης αναγκάστηκε να δανειστεί χρήματα για να κάνει μία πολύ σοβαρή εγχείρηση στην καρδιά! Παρότι ο πιστωτής του δεν τον πιέζει για να του τα επιστρέψει, εκείνος θέλει να ξεπληρώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται το χρέος του. Το θεωρεί ζήτημα τιμής...
Μολονότι στην Ελλάδα της κρίσης, οι γονείς συντηρούν τα παιδιά, στην οικογένεια Πανακάκη συμβαίνει το αντίθετο: Τα παιδιά του κ. Μανώλη και της κ. Καλλιόπης, αν και παντρεμένα με τις δικές τους υποχρεώσεις, στηρίζουν τους γονείς τους!
Η περιπέτεια που βίωσαν με τη σύζυγό του, εύχονται να βγει... σε καλό, σε πολύ κόσμο: “Μακάρι να βάλουμε ένα μικρό πετραδάκι για να μην ταλαιπωρούνται έτσι οι άνθρωποι. Μακάρι να είμαστε εμείς η αιτία. Να είμαστε οι τελευταίοι στους οποίους συμβαίνει κάτι τέτοιο”.
Αν και στην πατρίδα μας, δύσκολα μπορεί κανείς να αισιοδοξεί με όλα αυτά που κατά καιρούς συμβαίνουν, το να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο δεν συντελεί μονάχα στο να “ποτίζονται” (πολλές φορές) οι ψευδαισθήσεις μας, αλλά και στο να αδειάζουμε από μέσα μας όλα αυτά που μας πνίγουν.
