ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΛΙΠΙΝΕΖΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ PANANTUKAN.
Eίναι πραγματικά δύσκολο να προσεγγίσει κανείς με απόλυτη ακρίβεια τον όρο Panantukan και αυτό κυρίως για δύο λόγους. Α. Οι Φιλιππίνες (λόγω πολλών συγκυριών) δεν σώζουν ιστορικά αρχεία και ντοκουμέντα και κατά συνέπεια (Β) σε μια “χώρα” που υπάρχουν εκατοντάδες διάλεκτοι και που οι τέχνες Arnis – Eskrima – Kali και τα δεκάδες στυλ τους, ήταν κατά βάση οικογενειακή υπόθεση, πολλά από τα γραφόμενα κατά καιρούς για το Panantukan είναι αμφισβητήσιμα.Ωστόσο οι πιο κυρίαρχες απόψεις είναι οι εξής:
1) Eίναι παραδοσιακός κ πολύ παλιός Φιλιππινέζικος τρόπος μάχης με μαχαίρια που στο πέρασμα των χρόνων, έγινε τρόπος άοπλης μάχης.
2) Προ υπήρχε στις Φιλιπίνες από τα μέσα του 18ου αιώνα ως μέθοδο άοπλης μάχης με πιο γνωστό όρο την λέξη Panuntukan.
O Professor Ricano, έβαλε το Α, στη θέση του U (όπως λεγόταν στα Tagalog)
3) Eίναι η απόδοση της φράσης “μάχη με γροθιές”, σε μια Φιλιππινέζικη διάλεκτο.
4) Eίναι Φιλιππινο-Αμερικάνικη "εφεύρεση" και όχι αμιγώς, Φιλιππινέζικη.
Την ίδρυσε στην Χαβάη η οικογένεια Lucaylucay
Ιστορικά υπάρχει και η εξής εκδοχή (η πιο διαδεδομένη, αν και έχουν καταγραφεί αντιρρήσεις)
Το 1898 στον Αμερικανικο-Ισπανικό πόλεμο, με το που επικράτησε η Αμερική πήρε στον έλεγχο της και τις Φιλιππίνες. Με την εκεί εγκατάσταση του Αμερικανικού ναυτικού, ιδρύθηκε ένας νέος στρατός που αποτελούταν από Φιλιππινέζους στρατιώτες και Αμερικανούς αξιωματούχους. Σε αυτό τον κύκλο ηγεμονίας, ένας τρόπος ψυχαγωγίας ήταν και οι φιλικοί αγώνες πυγμαχίας, μεταξύ των Αμερικανών και των Φιλιππινέζων στρατιωτών.
Η διάρθρωση της μεθόδου μάχης των Φιλιππινέζων ήταν τέτοια, που επικρατούσαν συνέχεια έναντι των Αμερικανών που ακολουθούσαν την μέχρι τότε δυτική τεχνοτροπία (Οι αρθρώσεις των δάχτυλων ήταν προς τα επάνω, τα χέρια ήταν μακριά από τον κορμό, δεν υπήρχε κίνηση ποδιών και το σαγόνι ήταν αφύλαχτο)
Αντίθετα οι Φιλιππινέζοι “πυγμάχοι” είχαν κλειστή στάση, με τους αγκώνες κοντά στον κορμό (προστατεύοντας τον κοιλιακό χώρο από slash επιθέσεις του μαχαιριού κ απομακρύνοντας τα δάχτυλα και τους πήχεις από το μαχαίρι του αντιπάλου), είχαν την κάτω γνάθο χαμηλά (προστατεύοντας το εμπρόσθιο μέρος του τραχήλου από slash επιθέσεις του μαχαιριού), οι αρθρώσεις των δάχτυλων ήταν κάθετες (λόγω της διπλής χρήσης μαχαιριού σε reverse grip) και είχαν κίνηση στα πόδια. Επίσης είχαν μεγαλύτερη ποικιλία στα χτυπήματα, όπως για παράδειγμα το γνωστό πλέον και στην δυτική πυγμαχία, Bolo punch (κίνηση που προέρχεται από συγκεκριμένη γωνία εκτέλεσης του σπαθιού).
Οι Αμερικανοί άρχισαν να υιοθετούν τον Φιλιππινέζικο τρόπο για να μπορούν αρχικά να αντιμετωπίζουν τους Φιλιππινέζους με ίσους όρους. Στην συνέχεια σε όλα τα Αμερικάνικα πρωταθλήματα πυγμαχίας μεταξύ των Αμερικάνικων στρατευμάτων πάντοτε νικούσε το Ναυτικό έχοντας ως προτέρημα αυτές τις αλλαγές τεχνοτροπίας. Σύντομα όλοι παρατήρησαν ότι η νέα μέθοδος ήταν λειτουργικότερη και σιγά σιγά ο τρόπος δυτικής πυγμαχίας πήρε την νέα – σημερινή μορφή του.
Βέβαια το Panantukan παρέμεινε και παραμένει πάντα μια μορφή άοπλης μάχης, χωρίς κανόνες, προσανατολισμένη και επικεντρωμένη 100% στην αυτοάμυνα, (γι’ αυτό και πήρε το προσωνύμιο “Dirty”) διατηρώντας και εξελίσσοντας πολλά στοιχεία που δεν έχει η δυτική πυγμαχία.
Στα μεσαία και υψηλά επίπεδα γνώσης του panantukan, o μαχητής αντιμετωπίζει τον αντίπαλο του σαν να κρατά ένα λογχοειδές όπλο ή λεπίδα, δίνοντας έμφαση στην ελαχιστοποίηση της επαφής μαζί του. Μερικά από τα εμφανή στοιχεία αυτής της αντιμετώπισης, είναι ότι προτιμά τις αποφυγές και τις εκτροπές των χτυπημάτων και όχι τις «απορροφήσεις» τους, διενεργώντας ταυτόχρονα χτυπήματα περισπασμού (nerve/bone destruction), εφαρμόζει τεχνικές παραπλάνησης και ελέγχου (body manipulation – body check), σαρωτικά χτυπήματα (devastating strikes) κ.α
Είναι επιθετικό και εξαιρετικά καταστρεπτικό για τον αντίπαλο, χρησιμοποιώντας χτυπήματα με τα χέρια και τα πόδια, όπως και τεχνικές σαρωμάτων, πτώσεων, εγκλωβισμών, πνιγμών, κλειδωμάτων, αρπαγών κλπ. Τυπικά όλα εκτός των χεριών, περιλαμβάνονται σε μεθόδους με ειδική ορολογία (Sikaran & Dumog), αλλά ουσιαστικά ολοκληρώνουν το Panantukan ως πλήρες σύστημα άοπλης μάχης.
Ο ερευνητής μπορεί να συναντήσει για το Panantukan τους εξής όρους
Δυτικούς: Filipino "Dirty" Boxing, Filipino empty handed boxing, unarmed applications in Filipino martial arts, Filipino fistfight … και Εθνικούς (σε διάφορες διαλέκτους): Panuntukan, Suntukan, Sumbagay, Pananuntukan, Suntukanay …
O όρος που το εκφράζει περισσότερο, σύμφωνα με την άποψη μου είναι:
a street-oriented survival system
Τα περισσότερα Φιλιππινέζικα συστήματα δεν το διδάσκουν αυτεξούσιο, αλλά ως μέρος του προγράμματος σπουδών στο Arnis – Eskrima – Kali, δίνοντας του μικρή ή μεγαλύτερη έμφαση, αποκλειστικά ως μέθοδο άοπλης μάχης, ενώ αρκετές Φιλιππινέζικες τέχνες έχουν παραμελήσει αυτή την πτυχή σχεδόν ολοκληρωτικά.
Μέσα στην ύλη του Panantukan, διδάσκονται και αναλύονται, με βάση την ύλη και τα επίπεδα της τέχνης, μεταξύ των άλλων, 15 Basic Foot Work, 30 Βasic Feeds, 17 Basic Single Defense, 18 Βasic Foot & Leg Fighting, 24 Basic Combinations, 3 Guards καθώς και Basic Flow Drills, Basic Partner Drills, Basic Focus Drills, Basic Flash Pads Drills, Progressive Flash Pads Drills, Double Defenses, Single Defenses in Double Attacks, Double Defenses in Double Attacks, Basic Distractions κ.α με ανάπτυξη πολλών variations και what if και έμφαση, όχι μόνο στο πως γίνεται κάτι, αλλά και στο πότε γίνεται και στο γιατί γίνεται…
Eίναι απλό, εύκολο και απόλυτα πρακτικό. Aκολουθεί την ροή της κίνησης χωρίς να την διακόπτει στις μεταβολές της μάχης όπου προσαρμόζεται φυσικά και αντιδρά αβίαστα, αντιμετωπίζοντας τον αντίπαλο ρεαλιστικά σε κάθε κατάσταση. Είναι μέθοδος με γερές βάσεις κ με συνεχή εξέλιξη.
Στην Καλαμάτα εκπαιδευτής είναι ο κύριος Ηλίας Αγγελόπουλος (6936618577), μαθήματα ιδιαίτερα ή κατόπιν δημιουργίας γΚρουπ μίνιμουm 4ατόμων, σε ολη την μεσσηνια.
http://www.youtube.com/watch?v=tjqKhVHLRj4&feature=related
