Γεωλόγοι έχουν βάλει στο μικροσκόπιο τον πυρήνα της Γης ερευνώντας τη
θερμότητα που εκπέμπει ο σίδηρος, ο οποίος βρίσκεται στο εξωτερικό του
τμήμα.
Επί πολλά χρόνια οι γεωλόγοι θεωρούσαν ότι ο πυρήνας της Γης, που βρίσκεται περίπου 3.000 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, είναι μια πυκνή, παχύρρευστη σφαίρα από σίδηρο που έχει μέγεθος σχεδόν όσο και ο Αρης.
Στο κέντρο του πλανήτη μας το βάρος που ασκείται από την πίεση ανέρχεται περίπου σε 3,5 εκατομμύρια ατμόσφαιρες. Πρόκειται για ένα μέγεθος που παραστατικά μπορεί να περιγραφεί σαν να πέφτουν στο κεφάλι κάποιου 3,5 εκατομμύρια ουρανοί ταυτόχρονα. Η θερμοκρασία ξεπερνά τους 5.500 βαθμούς Κελσίου, όση είναι δηλαδή στην επιφάνεια του Ηλιου.
Η θερμότητα από τον πυρήνα της Γης καθορίζει τις κινήσεις των τεράστιων λιθοσφαιρικών πλακών που «πλέουν» πάνω από αυτόν και οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν τις οροσειρές και τους πυθμένες των ωκεανών. Ο πυρήνας δημιουργεί το μαγνητικό πεδίο που προστατεύει τον πλανήτη από την επικίνδυνη κοσμική ακτινοβολία, καθοδηγεί τους ταξιδευτές στους προσανατολισμούς τους και δημιουργεί το σέλας στους πόλους της Γης.
Ωστόσο, σύμφωνα με μια καινούργια μελέτη που διενήργησαν ερευνητές από το University College του Λονδίνου και η οποία δημοσιεύτηκε στο «Nature», ο πυρήνας της Γης συμπεριφέρεται με τρόπο διαφορετικό από εκείνον που πιστευόταν μέχρι σήμερα.
Φαίνεται ότι ο σίδηρος που βρίσκεται στο εξωτερικό τμήμα του πυρήνα εκπέμπει θερμότητα με ρυθμό δύο και τρεις φορές μεγαλύτερο από ό,τι υπολογιζόταν μέχρι τώρα. Από πού προκύπτει αυτή η θερμική ενέργεια, παραμένει άγνωστο και ακατανόητο.
Ο δρ Ντάριο Αφλέ και οι συνεργάτες του από το βρετανικό πανεπιστήμιο παραθέτουν ορισμένες πιθανές αιτίες του φαινομένου.
Μπορεί, λένε, ο πυρήνας να έχει μέσα του πολύ μεγαλύτερα αποθέματα ραδιενεργών υλικών που η διάσπασή τους προκαλεί θερμότητα.
Μπορεί επίσης οι χημικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα κράματα σιδήρου του πυρήνα και των πυριτικών ενώσεων του σιδήρου, του μαγνησίου και άλλων βαρέων μετάλλων που βρίσκονται πιο πάνω στον μανδύα να είναι περισσότερο βίαιες και ενεργειακές, με αποτέλεσμα να παρατηρείται έκλυση μεγάλων ποσοτήτων θερμικής ενέργειας. Και τέλος μπορεί να συμβαίνει κάτι καινούργιο και αλλόκοτο που μένει να ανακαλυφθεί.
Από την άλλη πλευρά, κάποιοι ερευνητές από το Χάρβαρντ πιστεύουν από μετρήσεις που έκαναν ότι δεν υπάρχει μόνο εξωτερικός και εσωτερικός πυρήνας αλλά και ένας εσώτατος που έχει διάμετρο περί τα 500 χιλιόμετρα και αποτελείται από καθαρό σίδηρο.
Οι πληροφορίες για τη σύσταση του πυρήνα της Γης και τη συμπεριφορά του λαμβάνονται από τους επιστήμονες από τα σεισμικά κύματα που διαδίδονται ύστερα από σεισμούς.
Από την επιφάνεια της Γης μέχρι τον πυρήνα της μεσολαβούν ο φλοιός και ο μανδύας. Ο φλοιός χωρίζεται στον ηπειρωτικό και τον ωκεάνιο.
To μέσο πάχος του ωκεάνιου φλοιού είναι περίπου 35 χιλιόμετρα, όμως αυξάνεται μέχρι τα 60 με 70 χιλιόμετρα κάτω από τις μεγάλες οροσειρές. Το πάχος του ωκεάνιου φλοιού είναι περίπου επτά χιλιόμετρα. Ακολουθεί ο μανδύας που εκτείνεται μέχρι τα 2.900 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της Γης.
Ο άνω μανδύας συνίσταται κυρίως από ενώσεις πυριτίου με βαρέα μέταλλα, ενώ ο κάτω μανδύας από θειούχες, οξυγονούχες και πυριτικές ενώσεις του σιδήρου. ΤΑ ΝΕΑ
Επί πολλά χρόνια οι γεωλόγοι θεωρούσαν ότι ο πυρήνας της Γης, που βρίσκεται περίπου 3.000 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, είναι μια πυκνή, παχύρρευστη σφαίρα από σίδηρο που έχει μέγεθος σχεδόν όσο και ο Αρης.
Στο κέντρο του πλανήτη μας το βάρος που ασκείται από την πίεση ανέρχεται περίπου σε 3,5 εκατομμύρια ατμόσφαιρες. Πρόκειται για ένα μέγεθος που παραστατικά μπορεί να περιγραφεί σαν να πέφτουν στο κεφάλι κάποιου 3,5 εκατομμύρια ουρανοί ταυτόχρονα. Η θερμοκρασία ξεπερνά τους 5.500 βαθμούς Κελσίου, όση είναι δηλαδή στην επιφάνεια του Ηλιου.
Η θερμότητα από τον πυρήνα της Γης καθορίζει τις κινήσεις των τεράστιων λιθοσφαιρικών πλακών που «πλέουν» πάνω από αυτόν και οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν τις οροσειρές και τους πυθμένες των ωκεανών. Ο πυρήνας δημιουργεί το μαγνητικό πεδίο που προστατεύει τον πλανήτη από την επικίνδυνη κοσμική ακτινοβολία, καθοδηγεί τους ταξιδευτές στους προσανατολισμούς τους και δημιουργεί το σέλας στους πόλους της Γης.
Ωστόσο, σύμφωνα με μια καινούργια μελέτη που διενήργησαν ερευνητές από το University College του Λονδίνου και η οποία δημοσιεύτηκε στο «Nature», ο πυρήνας της Γης συμπεριφέρεται με τρόπο διαφορετικό από εκείνον που πιστευόταν μέχρι σήμερα.
Φαίνεται ότι ο σίδηρος που βρίσκεται στο εξωτερικό τμήμα του πυρήνα εκπέμπει θερμότητα με ρυθμό δύο και τρεις φορές μεγαλύτερο από ό,τι υπολογιζόταν μέχρι τώρα. Από πού προκύπτει αυτή η θερμική ενέργεια, παραμένει άγνωστο και ακατανόητο.
Ο δρ Ντάριο Αφλέ και οι συνεργάτες του από το βρετανικό πανεπιστήμιο παραθέτουν ορισμένες πιθανές αιτίες του φαινομένου.
Μπορεί, λένε, ο πυρήνας να έχει μέσα του πολύ μεγαλύτερα αποθέματα ραδιενεργών υλικών που η διάσπασή τους προκαλεί θερμότητα.
Μπορεί επίσης οι χημικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα κράματα σιδήρου του πυρήνα και των πυριτικών ενώσεων του σιδήρου, του μαγνησίου και άλλων βαρέων μετάλλων που βρίσκονται πιο πάνω στον μανδύα να είναι περισσότερο βίαιες και ενεργειακές, με αποτέλεσμα να παρατηρείται έκλυση μεγάλων ποσοτήτων θερμικής ενέργειας. Και τέλος μπορεί να συμβαίνει κάτι καινούργιο και αλλόκοτο που μένει να ανακαλυφθεί.
Από την άλλη πλευρά, κάποιοι ερευνητές από το Χάρβαρντ πιστεύουν από μετρήσεις που έκαναν ότι δεν υπάρχει μόνο εξωτερικός και εσωτερικός πυρήνας αλλά και ένας εσώτατος που έχει διάμετρο περί τα 500 χιλιόμετρα και αποτελείται από καθαρό σίδηρο.
Οι πληροφορίες για τη σύσταση του πυρήνα της Γης και τη συμπεριφορά του λαμβάνονται από τους επιστήμονες από τα σεισμικά κύματα που διαδίδονται ύστερα από σεισμούς.
Από την επιφάνεια της Γης μέχρι τον πυρήνα της μεσολαβούν ο φλοιός και ο μανδύας. Ο φλοιός χωρίζεται στον ηπειρωτικό και τον ωκεάνιο.
To μέσο πάχος του ωκεάνιου φλοιού είναι περίπου 35 χιλιόμετρα, όμως αυξάνεται μέχρι τα 60 με 70 χιλιόμετρα κάτω από τις μεγάλες οροσειρές. Το πάχος του ωκεάνιου φλοιού είναι περίπου επτά χιλιόμετρα. Ακολουθεί ο μανδύας που εκτείνεται μέχρι τα 2.900 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της Γης.
Ο άνω μανδύας συνίσταται κυρίως από ενώσεις πυριτίου με βαρέα μέταλλα, ενώ ο κάτω μανδύας από θειούχες, οξυγονούχες και πυριτικές ενώσεις του σιδήρου. ΤΑ ΝΕΑ
