Γράμμα στον εμπρηστή της Χίου

Δεν ήταν Τούρκος, ούτε πράκτορας της Μοσάντ, όπως θα ήθελαν οι συνωμοσιολάγνοι ή οι ακροδεξιοί.Ήταν Έλληνας αγανακτισμένος, ντόπιος.

 Αποφάσισε ότι επειδή η Πυροσβεστική υπηρεσία δεν τον προσέλαβε είχε κάθε δικαίωμα να αντιδράσει στο κακό ελληνικό κράτος και τα μνημόνιά του.  

Πήρε το στουπί και αποφάσισε να εκδικηθεί τον ίδιο του τον τόπο. 

Ο συνομήλικός μου σίγουρα είναι ένα παιδί που είχε όνειρα, που θέλησε να κάνει τους γονείς του περήφανους, που φαντάστηκε τον εαυτό του να πέφτει ηρωικά μέσα στις φλόγες όπως ο πατέρας του. Δεν το πέτυχε. Αντ' αυτού αποφάσισε να πυρπολήσει το νησί του για εκδίκηση.

Μπροστά στην ανικανότητα των κρατικών υπηρεσιών να συντονισθούν και των τοπικών αρχών να λάβουν μέτρα πυροπροστασίας τελικά μόνο θύμα ήταν το νησί το οποίο είχε να γνωρίσει τέτοια καταστροφή από την πυρπόληση του από τους Τούρκους, κατά τη διάρκεια των γεγονότων που έμειναν στην ιστορία ως η Σφαγή της Χίου. Μάλιστα ούτε τα στίφη των Οθωμανών δεν έκαψαν τη μαστίχα κι ας έκαναν σημεία και τέρατα. Η καταστροφή στην παραγωγή της μαστίχας είναι τεράστια, η απώλεια της χλωρίδας ανυπολόγιστη και το νησί θα κάνει χρόνια να συνέλθει.

Κι όμως αυτό το δάκρυ του μαστιχόδεντρου, που μόνο στα νότια του νησιού πιάνει, έχει κρατήσει το νησί ζωντανό παρά τα τεράστια κύματα αστυφιλίας. Κράτησε τη Χίο ένα πραγματικά αστικό κέντρο, με μια οικονομία ακμάζουσα.

Πριν μερικές ημέρες κάποιοι άλλοι νησιώτες, αυτοί της Ύδρας αποφάσισαν να επαναστατήσουν κατά του ΣΔΟΕ αρνούμενοι να δεχθούν έλεγχο για τις αποδείξεις που δεν έκοβαν. Κι όμως το πανεπιστήμιο του Σικάγο ήρθε σε έρευνά του να μας δείξει πως η φοροδιαφυγή αγγίζει τα 20 δισ. Ευρώ, ένα ποσό που αν φορολογείτο θα μας γλίτωνε από τα μέτρα που πρέπει τώρα να πάρουμε προκειμένου να πείσουμε την Ευρώπη ότι θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ.

Διερωτώμαι πραγματικά αν ο πάτος μας έχει όριο. Αν υπάρχει τέλμα σε αυτόν τον άνευ ιστορικού προηγουμένου διασυρμό του ελληνικού ονόματος σε όλα τα πλάτη και μήκη της οικουμένης. Άραγε είμαστε υπερήφανοι για τη χώρα που έχουμε δομήσει; Είναι αυτή η χώρα αντάξια να φέρει το όνομα των Ελλήνων, εκείνων που κληροδότησαν την παγκόσμια ιστορία με αθάνατες ιδέες και φόρμες; Διαρκώς ανεύθυνοι, διαρκώς θύματα, ψάχνουμε εις μάτην να βρούμε ενόχους για τα δεινά μας. Μας φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μας.

Αυτά τα περιστατικά δυστυχώς κρύβουν μια βαθύτερη ψυχοπαθολογία, αυτή της άνευ όρων διασφάλισης του ατομικού «εγώ» εις βάρος της συλλογικής ευημερίας. Να βολευτώ εγώ και ας πάνε στο διάβολο όλοι. Κι ας ζημιώνω το κοινωνικό σύνολο. Βολεύτηκα; Τακτοποιήθηκα; Όλα καλά τότε. Αυτή η νοοτροπία γιγάντωσε το δημόσιο τομέα, αυτή δίνει άλλοθι σε δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας που φοροδιαφεύγουν συστηματικά είτε αποκρύπτοντας το εισόδημά τους είτε μη αποδίδοντας το νόμιμο ΦΠΑ. Δεν είναι λάθος ούτε παραφωνία. Είναι δυστυχώς μια απολύτως ενσυνείδητη πράξη της οποίας τις συνέπειες υφίστανται όσοι δύσμοιροι δεν μπορούν να κλέψουν.

Λατρεύοντας τις ιστορικές αναγωγές, δεν μπορώ να μην παρασυρθώ και να σκεφθώ την ανάλογη κίνηση που έκανε ένας άλλος Υδραίος, ο μέγας ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, όταν τον Αύγουστο του 1831 αποφάσισε να συνταχθεί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη ενάντια στον «Ρώσο» και «τύραννο» Καποδίστρια. Τι έκανε; Οργάνωσε αντάρτικο στο νησί (οποία σύμπτωσις!) και πυρπόλησε τα δύο του καράβια, την «Ελλάδα» και την «Ύδρα». Τι κατάφερε; Μια τρύπα στο νερό. Απλά διέσυρε το όνομά του.

Κατά διαβολική σύμπτωση ο Καποδίστριας ήρθε να εφαρμόσει όλα αυτά τα οποία ενοχλούσαν, δημιουργούσαν «κακό κλίμα», «δίχαζαν το έθνος».

Οι αγωνιστές που πολέμησαν τον θεωρούσαν προδότη, πρακτοράκο των ξένων συμφερόντων...

Δεν ξέρω αν έχουμε ζήσει χειρότερη στιγμή σαν λαός. Μας χλευάζει όλη η υφήλιος και εμείς αναζητούμε φταίχτες. Αρνούμαστε να αλλάξουμε έστω την ύστατη στιγμή και φτάνουμε στις πιο απίθανες ακρότητες. Ακόμα και να κάψουμε ένα νησί. Δεν είναι πρωτοφανές το περιστατικό- πόσα δάση δεν κάηκαν γιατί ενοχλούσαν τους οικοπεδούχους;- απλά δεν το περιμένεις από ένα νέο παιδί. Δυστυχώς αποκαλύπτει ότι η μεγαλύτερη μάστιγα αυτού του τόπου είναι πράγματι οι Έλληνες, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Ροϊδη: «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας».

Τυχαίνει κατά διαβολική σύμπτωση να έχω την ίδια ηλικία με τον δράστη αλλά και την ίδια καταγωγή. Γράφοντας λοιπόν από καρδιάς, θα ήθελα να πάμε μια βόλτα σε όλα τα μέρη που κάηκαν, να τα δεις, τα καμμένα δέντρα, τα σπίτια, τον τόπο μας ρημάδι. Να τα δεις και χωρίς να σε ρωτήσω να το σκεφτείς από μόνος σου.

Άξιζε βρε παλικάρι μου να καταστρέψεις τον τόπο μας για ένα σου καπρίτσιο;