Πριν λίγες ημέρες στη Μεσσήνη έγινε το μεγάλο
πανηγύρι για μια εβδομάδα. Κατά την διάρκεια του λειτούργησε η
σιδηροδρομική γραμμή Καλαμάτα – Μεσσήνη και Μεσσήνη – Καλαμάτα για την
εξυπηρέτηση όσων θέλουν να το επισκεφτούν.
Για όσους γνωρίζουν είναι μια
σύντομη και βατή διαδρομή περίπου 15 ως 20 λεπτών με εισιτήριο 2 ευρώ
με επιστροφή.
Έτσι λοιπόν επιλέξαμε και εμείς τον σιδηρόδρομο για την
μετάβαση μας στο πανηγύρι και πραγματικά ξύπνησαν
μνήμες. Ο κόσμος που προτίμησε να μετακινηθεί με το τραίνο ήταν
αρκετός, ανάμεσα τους αρκετές οικογένειες με μικρά παιδιά, ζευγαράκια
και έτσι τα βαγόνια γέμισαν ζωή. Μετά το σφύριγμα του σταθμάρχη το
τραίνο μας ξεκίνησε και άρχιζε να κινείται πάνω στις ράγες με τον
χαρακτηριστικό θόρυβο των μηχανών του να χαϊδεύει έστω και λίγο δυνατά
τα αυτιά μας, επαναφέροντας μνήμες του παρελθόντος.
Κάποια στιγμή γύρισε
προς το μέρος μου
ο Νίκος και μου ανέφερε ότι πρώτο ανέβηκε σε τραίνο κατά την διάρκεια
της στρατιωτικής του θητείας σε ηλικία 18 ετών, περίπου
πριν 20 χρόνια.
Σε λίγο εμφανίστηκε και ο ελεγκτής ο οποίος και μας
προμήθευσε με το εισιτήριο μας.
Η μη χρησιμοποίηση της γραμμής όλο αυτό
το διάστημα έγινε αισθητή από τα κλαδιά των δέντρων που μαστίγωναν σε
κάποια σημεία τα βαγόνια. Φτάσαμε στο σταθμό της Μεσσήνης,
αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε.
Ανάψαμε ένα κεράκι στην Παναγία την
Βουλκανιώτισα, κάναμε την βόλτα μας στους
πάγκους των μικροπωλητών κάνοντας τα απαραίτητα ψώνια αφού ο πειρασμός
ήταν μεγάλος και καταλήξαμε στην πλατεία να γευόμαστε σουβλάκια πατάτες
και σαλάτα παραβιάζοντας, ελαφρώς πάντως, την βραδινή μας δίαιτα. Κατόπιν αφού σαν καλά παιδιά αδειάσαμε τα πιάτα μας κρατώντας τα ψώνια μας πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Φτάσαμε
στο σταθμό επιβιβαστήκαμε και πάλι στο τρένο αυτή τη φορά για την
επιστροφή.
Η ώρα είχε περάσει και ο κόσμος που επέστρεφε
περισσότερος. Κατά την διάρκεια της έτσι και αλλιώς σύντομης διαδρομής
συζητούσαμε ότι το τρένο αποτελούσε αποτελεί και έχει την δυναμική να
αποτελεί το μαζικότερο , οικονομικότερο οικολογικό και με ασφάλεια μέσο
μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων.
Έκανε και πάλι την
εμφάνιση του ο ελεγκτής ο οποίος και ακύρωσε τα εισιτήρια.
Σε λίγο
φτάσαμε στο σταθμό της Καλαμάτας.
Η βόλτα μας είχε φτάσει το τέλος της,
αναπολώντας στιγμές περασμένες αλλά όχι ξεχασμένες.
Το
συμπέρασμα
είναι νομίζω γνωστό σε όλους μας το σύγχρονο τραίνο στην Πελοπόννησο
έχει θέση και ρόλο να παίξει σε μια εποχή που το ζητούμενο είναι η
ανάπτυξη γιατί πολύ απλά το ίδιο το τραίνο είναι ανάπτυξη. Άλλωστε μην
λησμονούμε ότι το τραίνο έχει παρελθόν, χάνει μεν το παρόν, αλλά έχει όλα τα προσόντα να κερδίσει το μέλλον.
Εφόσον θέλουμε, μπορούμε. Θέλουμε?
Φιλικά
Δήμητρα Λυμπεροπούλου – Νικόλαος Σαράντης
