Μέχρι τώρα καλά την έβγαλαν στρογγυλοκαθησμένοι στις καρέκλες της εξουσίας χωρίς να κάνουν
τίποτα. Το άλλοθι όμως της διαπραγμάτευσης τελείωσε. Η συμφωνίας έκλεισε, το Μνημόνιο ψηφίστηκε και η παιδική χαρά καλείται επιτέλους να κυβερνήσει. Και επειδή οι ξένοι δεν τους εμπιστεύονται τον έχουν δέσει τον Αλέξη χειροπόδαρα.
Όλο λοιπόν το κυβερνητικό τσούρμο θα πρέπει τώρα να επιδείξει και διαχειριστικές και δημιουργικές ικανότητες. Μετά από επτά μήνες χωρίς κυβερνητικό έργο, παρά μόνο με ανόητες μη εφαρμόσιμες ιδεοληψίες, η κρατική μηχανή καλείται να πάρει μπρος. Καθώς υπάρχει πλέον μία ιδιαίτερα σκληρή συμφωνία, της οποίας οι χειρισμοί και η διαχείριση απαιτούν γνώσεις, εμπειρία, εργατικότητα και ψυχολογική -τουλάχιστον- ταύτιση με την εφαρμογή της.
Ικανότητες δηλαδή που μέχρι στιγμής δεν έχουν αναδειχθεί από τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη. Και το ζήτημα που την ίδια στιγμή προκύπτει, είναι πώς θα εφαρμοστεί το 3ο και σκληρότερο Μνημόνιο, που ταυτόχρονα όμως είναι και η τελευταία ευκαιρία που δίνεται στη χώρα, την ώρα που όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους στον εσωκομματικό διχασμό. Πώς θα κυβερνηθεί η χώρα όσο θα αιωρείται η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές που θα παγώσει εκ νέου τα πάντα; Ή όσο θα εκτελεί ένα Συνέδριο που καλείται να εγκρίνει (!!!) την κυβερνητική πολιτική.
Αυτά είναι πρωτάκουστα πράγματα. Να κρέμεται το μέλλον της χώρας από τα εσωκομματικά πολιτικά παιχνίδια του ΣΥΡΙΖΑ! Ακριβώς λοιπόν επειδή οι ξένοι έχουν πλέον πλήρως κατανοήσει, ξεπερνώντας τον αρχικό αιφνιδιασμό τους, με τι έχουν να κάνουν, φρόντισαν στην συμφωνία που υπέγραψε εν λευκώ ο κ. Τσίπρας να τον θέσουν υπό αυστηρή ομηρία. Δεν του έχουν δώσει τίποτε στα χέρια. Δεν τον εμπιστεύονται, παρά το γεγονός ότι είναι πλέον ένας πρωθυπουργός συμβιβασμένος και βολικός. Αλλά πολύ περισσότερο από τον υποταγμένο Αλέξη δεν εμπιστεύονται τους υπουργούς και τα κομματικά του στελέχη.
Έτσι η πρώτη δόση των 26 δισ., χρηματοδοτικά, δεν διαφέρει και πολύ απο ένα... δάνειο - γέφυρα. Οι Γερμανοί πέτυχαν να κρατηθεί ο χρηματοδοτικός έλεγχος εκτός Ελλάδας. Τι παίρνει στην ουσία η χώρα ως πρώτη δόση; Την αποπληρωμή των οφειλών σε ΔΝΤ, ΕΚΤ και της προηγούμενης χρηματοδότησης - γέφυρα, και μπαίνει στην άκρη και το κονδύλι των 10 δισ. για τις τράπεζες. Για την διακυβέρνηση δεν μένει τίποτα παρά μόνο κάτι ψιλά. Και οι υποδόσεις των 3 δισ. του Σεπτεμβρίου τίθενται υπό αυστηρότατες προϋποθέσεις. Του τύπου... παίρνεις μέτρα - παίρνεις λεφτά.
Και επί της ουσίας το όλο πακέτο θα επανεξεταστεί προς το τέλος του χρόνου. Μετά τον Οκτώβριο. Υπάρχουν μεν οι δεσμεύσεις τους, αλλά υπάρχουν και σκληρές προϋποθέσεις για να μείνει η χώρα στο παιχνίδι. Γεγονός που σημαίνει ότι οι κυβερνητικές αστοχίες θα κοστίζουν πολύ ακριβά από εδώ και πέρα. Και επίσης σημαίνει ότι τυχόν προσφυγή σε κάλπες μπορεί να τινάξει όλα τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα στον αέρα.
Ποια είναι η λύση; Να εμπλουτισθεί η κυβερνησιμότητα με ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Να ανοίξει ο πρωθυπουργός το παιχνίδι και να απευθυνθεί σε ικανά στελέχη ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Και όχι απαραίτητα κοινοβουλευτικά. Χρειάζεται ένα πανεθνικό προσκλητήριο. Αλλά ειλικρινές. Η συναίνεση έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να υπάρξει στα δύσκολα και στα κρίσιμα. Πρέπει να λειτουργήσει και στην άσκηση της διακυβέρνησης.
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
