Όταν, στα
social media, πριν από μερικές ημέρες ξεκίνησε η κίνηση για την
συγκέντρωση με το hashtag(#) παραιτηθείτε, το αντιμετώπισα με αρκετό
σκεπτικισμό.
Κυρίως ως προς τα κριτήρια της διοργάνωσης, την πραγματική
στόχευση, την επιλογή χρόνου, την πιθανότητα να είναι προβοκάτσια κ.λπ.
Λίγες ώρες αργότερα, μαθαίνοντας ποιοι είναι οι διοργανωτές, ένα μεγάλο μέρος αυτού του σκεπτικισμού αναιρέθηκε.
Ήταν άτομα γνωστά, διάσπαρτα από διάφορους πολιτικούς χώρους και με μόνο (απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω) κοινό χαρακτηριστικό τους, το ότι δεν έχουν επιδείξει ακραίες συμπεριφορές (πλην ενός, που κι αυτός δεν έχει ξεφύγει ποτέ από τα όρια, απ’ όσο έχω αντιληφθεί). Ορισμένοι μάλιστα, είναι προσωπικοί φίλοι.
Οπότε το αντιμετώπισα με θετική προδιάθεση. Μέχρι που δήλωσα συμμετοχή στην σχετική σελίδα του Facebook. Χωρίς όμως να έχω κατασταλάξει εάν, πραγματικά, θα συμμετάσχω. Χρόνος εξάλλου, για τελική απόφαση, υπήρχε άπλετος…
Για να είμαι ειλικρινής πάντως, δεν το έβλεπα πολύ πιθανόν. Ένα μέρος σκεπτικισμού εξακολουθούσε να υπάρχει….
Γι’ αυτό και όταν, μετά την δήλωση συμμετοχής, ένας από τους παραπάνω φίλους με ρώτησε αν θέλω να συμμετέχω ενεργά στα οργανωτικά, απάντησα αρνητικά. Εξηγώντας πως δεν ήταν κάτι που επιθυμούσα. Για αρκετούς λόγους, οι οποίοι έγιναν αποδεκτοί...
Από τότε, κάπου 9-10 ημέρες πριν, δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα ξανά. Φυσικά βίωνα, σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητας, το "ρεύμα" υπέρ της συγκέντρωσης που συνεχώς μεγάλωνε και έβλεπα τον "τουϊτεροπόλεμο" που είχε ξεσπάσει. Είχε πλάκα και ορισμένες (πολύ) έξυπνες ατάκες και ανταλλαγές "φιλοφρονήσεων" μεταξύ των υποστηρικτών και των "αντιπάλων" της συγκέντρωσης. Αλλά μέχρι εκεί. Γενικά, για να μην μακρηγορώ, αντιμετώπιζα το όλο θέμα σαν ένα γεγονός όχι σημαντικής βαρύτητας και σοβαρότητας...
Μέχρι την Τρίτη. Οπότε δέχθηκα το πρώτο "σοκ". Όταν άκουσα στο ραδιόφωνο πως ο υπουργός Παιδείας κύριος Φίλης, είχε χαρακτηρίσει την κίνηση σαν ευρισκόμενη "στα όρια της συνταγματικής ανοχής".
Στην αρχή εκνευρίστηκα. Από την αναίδεια, την ασέβεια προς τις συνταγματικές επιταγές και τα δικαιώματα (όλων) των πολιτών. Αλλά και την έλλειψη δημοκρατικού πνεύματος. Κατόπιν όμως, θυμήθηκα ότι ο κύριος Φίλης δεν κατόρθωσε ν’ πάρει το πτυχίο της Νομικής. Και ότι, σίγουρα, στο Floral δεν δίδασκαν συνταγματικό δίκαιο. Άρα ήταν αυταπόδεικτο πως δεν έχει τις γνώσεις και την ειδίκευση για να εκφέρει έγκυρη γνώμη περί συνταγματικότητας. Και άρχισα να χαμογελώ...
Λίγο πονηρά, οφείλω να ομολογήσω. Διότι συνειδητοποίησα πως, για να
ασχολείται ένας από τους "κυρίαρχους ινστρούχτορες" της κυβέρνησης, το
πράγμα ήταν πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο είχα αντιληφθεί.
Γιατί άλλαξα άποψη;
Διότι είναι περισσότερο από προφανές ότι ο κύριος υπουργός εσκεμμένα "χρωματίζει" και "βάζει ταμπέλα" στην συγκεκριμένη εκδήλωση.
Γιατί θέλει να παραπληροφορήσει και, ακολουθώντας το Λενινιστικό δόγμα περί "των εχθρών που βοηθούν την επανάσταση", προσπαθεί να δημιουργήσει αντιπαράθεση, εκεί που δεν υπάρχει.
Επειδή σιχαίνομαι όσους, στο βωμό της παραπληροφόρησης, επιδιώκουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να προκαλέσουν όξυνση.
Γι’ αυτό θα βρίσκομαι στην συγκέντρωση της 15ης Ιουνίου.
Αλλά δεν είναι αυτοί οι πιο σημαντικοί λόγοι, για τους οποίους θα πάω.
Θα πάω γιατί πρέπει η Ελλάδα να δείξει στον κύριο Φίλη, ότι δεν ανέχεται τον (πραγματικό) φασισμό.
Θα πάω για την χώρα που υπεραγαπώ και την οποία ο κύριος Φίλης και η εξουσιόδουλη παρέα του "κατάφεραν" με τις "αυταπάτες τους", να βυθίσουν ξανά στην κρίση.
Θα πάω για το ένα εκατομμύριο εκατό και πλέον χιλιάδες ανέργους που ο κύριος Φίλης και η ιδεοληπτική παρέα του, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αφήσαν στην ανεργία για κάμποσα χρόνια παραπάνω απ’ ότι έμελλε.
Θα πάω για τις χιλιάδες των επιχειρήσεων που φεύγουν καθημερινά για την Βουλγαρία, την Κύπρο, την Ρουμανία και όπου άλλου βρίσκουν δυνατότητα επιβίωσης.
Θα πάω για τις δεκάδες χιλιάδες των νέων που παίρνουν των ομματίων τους και φεύγουν για το εξωτερικό, για όποιον τόπο βλέπουν να υπάρχει ελπίδα προκοπής.
Θα πάω για τα βλέμματα συγκαταβατικής συμπάθειας που μου ρίχνουν ξένοι φίλοι, κάθε φορά που με ρωτούν γιατί δεν φεύγω απ’ την Ελλάδα και απαντώ πως είναι η χώρα που λατρεύω και πως θέλω να της δώσω μία, ακόμη, ευκαιρία.
Θα πάω, τέλος, μπας και μας δουν όλους εκεί ο κύριος Φίλης και η "αυταπατημένη" παρέα του και βγουν από την απέραντη νιρβάνα που τους έχει ρίξει η εξουσία.
Μπας και #συμμαζευτούν.
Πριν αρχίσει και τους "μαζεύει" ο λαός. Οπότε θα δουν και θα μάθουν τι είναι πραγματικά "ένα κίνημα της κατσαρόλας"…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
Λίγες ώρες αργότερα, μαθαίνοντας ποιοι είναι οι διοργανωτές, ένα μεγάλο μέρος αυτού του σκεπτικισμού αναιρέθηκε.
Ήταν άτομα γνωστά, διάσπαρτα από διάφορους πολιτικούς χώρους και με μόνο (απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω) κοινό χαρακτηριστικό τους, το ότι δεν έχουν επιδείξει ακραίες συμπεριφορές (πλην ενός, που κι αυτός δεν έχει ξεφύγει ποτέ από τα όρια, απ’ όσο έχω αντιληφθεί). Ορισμένοι μάλιστα, είναι προσωπικοί φίλοι.
Οπότε το αντιμετώπισα με θετική προδιάθεση. Μέχρι που δήλωσα συμμετοχή στην σχετική σελίδα του Facebook. Χωρίς όμως να έχω κατασταλάξει εάν, πραγματικά, θα συμμετάσχω. Χρόνος εξάλλου, για τελική απόφαση, υπήρχε άπλετος…
Για να είμαι ειλικρινής πάντως, δεν το έβλεπα πολύ πιθανόν. Ένα μέρος σκεπτικισμού εξακολουθούσε να υπάρχει….
Γι’ αυτό και όταν, μετά την δήλωση συμμετοχής, ένας από τους παραπάνω φίλους με ρώτησε αν θέλω να συμμετέχω ενεργά στα οργανωτικά, απάντησα αρνητικά. Εξηγώντας πως δεν ήταν κάτι που επιθυμούσα. Για αρκετούς λόγους, οι οποίοι έγιναν αποδεκτοί...
Από τότε, κάπου 9-10 ημέρες πριν, δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα ξανά. Φυσικά βίωνα, σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητας, το "ρεύμα" υπέρ της συγκέντρωσης που συνεχώς μεγάλωνε και έβλεπα τον "τουϊτεροπόλεμο" που είχε ξεσπάσει. Είχε πλάκα και ορισμένες (πολύ) έξυπνες ατάκες και ανταλλαγές "φιλοφρονήσεων" μεταξύ των υποστηρικτών και των "αντιπάλων" της συγκέντρωσης. Αλλά μέχρι εκεί. Γενικά, για να μην μακρηγορώ, αντιμετώπιζα το όλο θέμα σαν ένα γεγονός όχι σημαντικής βαρύτητας και σοβαρότητας...
Μέχρι την Τρίτη. Οπότε δέχθηκα το πρώτο "σοκ". Όταν άκουσα στο ραδιόφωνο πως ο υπουργός Παιδείας κύριος Φίλης, είχε χαρακτηρίσει την κίνηση σαν ευρισκόμενη "στα όρια της συνταγματικής ανοχής".
Στην αρχή εκνευρίστηκα. Από την αναίδεια, την ασέβεια προς τις συνταγματικές επιταγές και τα δικαιώματα (όλων) των πολιτών. Αλλά και την έλλειψη δημοκρατικού πνεύματος. Κατόπιν όμως, θυμήθηκα ότι ο κύριος Φίλης δεν κατόρθωσε ν’ πάρει το πτυχίο της Νομικής. Και ότι, σίγουρα, στο Floral δεν δίδασκαν συνταγματικό δίκαιο. Άρα ήταν αυταπόδεικτο πως δεν έχει τις γνώσεις και την ειδίκευση για να εκφέρει έγκυρη γνώμη περί συνταγματικότητας. Και άρχισα να χαμογελώ...
Η διαπίστωση πως η
"νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση που την στηρίζει ο λαός" φοβάται πραγματικά
το #παραιτηθείτε ήταν, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικό σαν σκέψη…
Παρ’ όλα αυτά, η αμφιβολία περί της παρουσίας μου στην συγκέντρωση, παρέμενε. Γεγονός το οποίο όμως άλλαξε ριζικά, χθες το πρωί. Όταν πληροφορήθηκα την δήλωση του κυρίου Φίλη περί "ακροδεξιάς κατεύθυνσης".
Παρ’ όλα αυτά, η αμφιβολία περί της παρουσίας μου στην συγκέντρωση, παρέμενε. Γεγονός το οποίο όμως άλλαξε ριζικά, χθες το πρωί. Όταν πληροφορήθηκα την δήλωση του κυρίου Φίλη περί "ακροδεξιάς κατεύθυνσης".
Γιατί άλλαξα άποψη;
Διότι είναι περισσότερο από προφανές ότι ο κύριος υπουργός εσκεμμένα "χρωματίζει" και "βάζει ταμπέλα" στην συγκεκριμένη εκδήλωση.
Γιατί θέλει να παραπληροφορήσει και, ακολουθώντας το Λενινιστικό δόγμα περί "των εχθρών που βοηθούν την επανάσταση", προσπαθεί να δημιουργήσει αντιπαράθεση, εκεί που δεν υπάρχει.
Επειδή σιχαίνομαι όσους, στο βωμό της παραπληροφόρησης, επιδιώκουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να προκαλέσουν όξυνση.
Γι’ αυτό θα βρίσκομαι στην συγκέντρωση της 15ης Ιουνίου.
Αλλά δεν είναι αυτοί οι πιο σημαντικοί λόγοι, για τους οποίους θα πάω.
Θα πάω γιατί πρέπει η Ελλάδα να δείξει στον κύριο Φίλη, ότι δεν ανέχεται τον (πραγματικό) φασισμό.
Θα πάω για την χώρα που υπεραγαπώ και την οποία ο κύριος Φίλης και η εξουσιόδουλη παρέα του "κατάφεραν" με τις "αυταπάτες τους", να βυθίσουν ξανά στην κρίση.
Θα πάω για το ένα εκατομμύριο εκατό και πλέον χιλιάδες ανέργους που ο κύριος Φίλης και η ιδεοληπτική παρέα του, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αφήσαν στην ανεργία για κάμποσα χρόνια παραπάνω απ’ ότι έμελλε.
Θα πάω για τις χιλιάδες των επιχειρήσεων που φεύγουν καθημερινά για την Βουλγαρία, την Κύπρο, την Ρουμανία και όπου άλλου βρίσκουν δυνατότητα επιβίωσης.
Θα πάω για τις δεκάδες χιλιάδες των νέων που παίρνουν των ομματίων τους και φεύγουν για το εξωτερικό, για όποιον τόπο βλέπουν να υπάρχει ελπίδα προκοπής.
Θα πάω για τα βλέμματα συγκαταβατικής συμπάθειας που μου ρίχνουν ξένοι φίλοι, κάθε φορά που με ρωτούν γιατί δεν φεύγω απ’ την Ελλάδα και απαντώ πως είναι η χώρα που λατρεύω και πως θέλω να της δώσω μία, ακόμη, ευκαιρία.
Θα πάω, τέλος, μπας και μας δουν όλους εκεί ο κύριος Φίλης και η "αυταπατημένη" παρέα του και βγουν από την απέραντη νιρβάνα που τους έχει ρίξει η εξουσία.
Μπας και #συμμαζευτούν.
Πριν αρχίσει και τους "μαζεύει" ο λαός. Οπότε θα δουν και θα μάθουν τι είναι πραγματικά "ένα κίνημα της κατσαρόλας"…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
