ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ότι
οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια γνώρισαν τρομακτικές διαψεύσεις κι αυτό
είναι κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.
Αλλά το ζήτημα είναι κατά
πόσο έχουν συνειδητοποιήσει τα δικά τους λάθη που συνέβαλαν τα μέγιστα
σε καταστάσεις που μέσα τους σήμερα συνθλίβονται.
ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ, ωστόσο, το επίγραμμα του εθνικού ποιητή που λέει :
«Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα
προδομένε». Είναι δυστυχώς ακόμη ευκολόπιστος ο ελληνικός λαός. Παρά το
γεγονός ότι πέρασαν από το σβέρκο του λογής δικτατορίες, κατοχές,
εμφύλιοι, γενοκτονίες κ.λπ. Κι αυτά είναι ογκώδεις δικογραφίες, βουνά
που πλακώνουν τον τόπο μας. Κι όμως σπανίως επικράτησε η λογική.
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ η λεγόμενη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ [που κάποτε ήταν ΚΚΕ εσωτ, ή
ΕΑΡ, ή Συνασπισμός ή ό,τι άλλο] πέταξε το προσωπείο της δύναμης εκείνης
που πολλοί θεωρούσαμε ότι στήριξε μετά τις εθνικές περιπέτειες μια
προοδευτική κατεύθυνση και ενδύθηκε το χιτώνα της δημαγωγίας και του
λαϊκισμού. Είχαμε καθ’ ομολογίαν και μια «αριστεροφροσύνη» που μας
στοίχειωνε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μας έκαναν να πιστεύουμε
ότι είναι άσπιλη και άχραντη η ιδεολογική τους καθαρότητα. Δύσκολα
βλέπαμε ότι αυτοί όλοι τους ήσαν απλώς κρυπτοήρωες που πάντοτε γνώριζαν
[ή είχαν διαίσθηση] την ώρα του ακίνδυνου και προσοδοφόρου ηρωισμού.
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑΜΕ ότι οι λεγόμενες «ανανεωτικές» δυνάμεις που εγκατέλειψαν το
ΚΚΕ δεν ήσαν παρά μασκαρεμένοι δογματικοί. Δύσκολα φαινόταν το σωσίβιο
της κενότητας και του καιροσκοπισμού που φορούσαν. Επιδίδονταν σε
εμφανίσεις πάντα με ευστροφία αιλουροειδούς. Αυτό άλλωστε το είδαμε τους
τελευταίους μήνες. Εκεί που κάποτε έφτυναν σήμερα γλείφουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απαξίωσε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, συκοφάντησε κάθε πολιτική
προσωπικότητα που θεωρούσε ότι ήταν εμπόδιο στο δρόμο για την εξουσία,
μοίρασε αφειδώς συναλλαγματικές χωρίς αντίκρισμα, χρησιμοποίησε μονάχα
το ψέμα, και εγκλώβισε τον λαό. Είναι βιρτουόζοι στην επικοινωνία και
γνωρίζουν πολύ καλά τους κανόνες της διαφημιστικής πρακτικής. Φυσικά
καρπώθηκαν αγώνες που δεν ήταν δικοί τους.
ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ το πραγματικό πρόσωπο όλων αυτών όταν πια άνοιξε για τον
ΣΥΡΙΖΑ η βαριά πόρτα της εξουσίας, και είδαμε ότι η αποθήκη του ήταν
γεμάτη παλιατσαρίες. Και το ηθικό πλεονέκτημα της πολυθρύλητης
αριστεράς αποδείχτηκε μυθολογία αξιοθρήνητη!!! Θα περίμενε κανείς και
από τον υποδυόμενο τον πρωθυπουργό αλλά και από τα άλλα στελέχη του
ΣΥΡΙΖΑ να δείξουν τον ανδρισμό τους, που τους έλειψε σε όλη τους της ζωή
για να τους εξιλεώσει τουλάχιστον στα μάτια των νέων ανθρώπων, που
σήμερα είναι πελαγωμένοι μέσα στην κρίση. Τα ψέματα που λένε καθημερινά
κι έχουν γίνει το ψωμοτύρι τους έχουν γίνει αντιληπτά. Κι ακόμη, θα
λέγαμε ότι είναι ακατανόητη η στάση τους όταν εξακολουθούν να
επιτίθενται στους πολιτικούς αντιπάλους κι από την άλλη να τους ζητούν
συναίνεση!!!! Μια τακτική αλλοπρόσαλλη που μόνο ψυχιατρικά μπορεί κανείς
να την ερμηνεύσει.
ΣΕ ΚΑΜΙΑ περίοδο του νεότερου πολιτικού μας βίου δεν είχε γίνει τόση
κατάχρηση διαφημιστικής προβολής, ατελείωτης ψευδολογίας, τόσο
εξευτελιστική επιζήτηση του καθ’ υπαγόρευση δημοσιογραφικού εγκωμίου,
όσο γίνεται στην εποχή μας από τους κυβερνώντες.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ο ξεπεσμός της αξιοπρέπειας ενός πρωθυπουργού που για
να κρατηθεί στην καρέκλα του λέει κατ’ εξακολούθηση ψέματα και δεν
ορρωδεί προ ουδενός, δεν κοκκινίζει, δεν δείχνει διάθεση να ζητήσει ένα
απλό συγγνώμη για τα τόσα ψέματα που ενσυνείδητα έχει πει.
Πολλά μπορεί κανείς να παραθέσει για να καταδειχτεί η απουσία ηθικού
έρματος από τους Συριζαίους. Αλλά το πλέον αποκρουστικό, ιδιαίτερα για
τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα είναι η έκπτωση της αξιοπρέπειας.
Είναι πράγματι απογοητευτική η κατάσταση τα χαρακτηριστικά της οποίας υπερβαίνουν την παροδικότητα της νοσηρότητας.
Και τι κάνουμε;;; Στο νου έρχεται ο τίτλος του παγκοσμίως γνωστού έργου
του Ιρλανδο-γάλλου συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ: ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ
[που δεν έρχεται και τίποτε δεν μας πείθει ότι μπορεί να εμφανιστεί –
τουλάχιστον όσο εμείς ζούμε].
nikoslagadinos.blogspot.gr
