Αντίο στον μοναχικό κάου μπόϊ

Από τον Αντ. Χαζάπη, φίλο – αναγνώστη του blog

Οι 50άρηδες - και κάτι παραπάνω, κάτι παρακάτω -  πορεύτηκαν δίπλα στον Λουκιανό Κηλαϊδώνη. Έζησαν μαζί του και έβλεπαν μέσα από τους στοίχους του να μελοποιούνται καταστάσεις που ζούσαν στην Αθήνα κυρίως, αλλά και στην υπόλοιποι Ελλάδα.

Ποιος φίλαθλος ή όχι μπορεί να ξεχάσει το «αρχίζει το ματς, πως μας ενώνει, πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή».

Γράφτηκε το 1979 και έγινε σήμα αθλητικών εκπομπών σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις ακόμη και σήμερα.

 Αλλά υπήρξε και προφητικός ο μακρυμάλλης.

Γιατί; Ένα χρόνο νωρίτερα (1978) έφτιαξε το «Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια», που ερμήνευσε πρώτη η Βίκυ Μοσχολιού.  

Το τραγούδι αυτό γράφτηκε με αφορμή την καταστροφή των θερινών κινηματογράφων. Από σινεμά οι χώροι μετατράπηκαν τότε σε σούπερ μάρκετ και πολυκατοικίες.   

Οι λίγο πάνω των 50 ετών αναπολούν εκείνη την εποχή. Την πιο ξένοιαστη. Κι ο Λουκιανός ήταν ο εκφραστής της.  

Στο «αχ, Ρίτα» δείχνει την εικόνα της εποχής της αθωότητας που επικρατούσε μετά την μεταπολίτευση. Μια κοπέλα που γνώρισε, ερωτεύτηκε αλλά δεν μπόρεσε να παντρευτεί.

«Είδα τη Ρίτα νοικοκυρά/ Αχ, Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα/ βιάστηκες να μπεις σε μια σειρά/
Είδα τη Ρίτα κι ήταν καλά/
Αχ, Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα/ από σένα εγώ περίμενα πολλά/ 
Μα συ παντρεύτηκες, νοικοκυρεύτηκες/ με λίγα λόγια, έγινες μαντάμ/
Μα συ παντρεύτηκες, νοικοκυρεύτηκες/ τώρα βολεύτηκες και κάνει μπαμ/
Μα συ παντρεύτηκες...»

Με άλλα λόγια η καψούρα δεν κρύβεται.

Αλλά μήπως και το «Μαίρη Παναγιωτάρα» (Α΄ εκτέλεση από τη φίλη του Αφροδίτη Μάνου) δεν έγινε σύνθημα φεμινισμού;

 «Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
»Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό».

Και λίγο μετά:

«Να πλένω πιάτα και πιρουνιά και μαχαίρια και να μου `ρχεται να κάνω φονικό
κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κω...»

Αργά το βράδυ φίλοι του συγκεντρώνονταν στο θέατρο που έχει με την σύζυγό  του Άννα Βαγενά, κοντά στην πλατεία Κουμουνδούρου. Εκεί είναι το σπίτι τους κι έκανε θεματικές βραδιές, γεμάτες αναμνήσεις.