Ένα εξαιρετικό κείμενο.
Του Βασ. Παναγιωτόπουλου -Ιστορικός, Oμότιμος διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
Γεννήθηκα το 1932 στη Μεσσήνη ή Νησί του Νομού Μεσσηνίας.
Ο πατέρας μου
ήταν μικρέμπορος και η μητέρα μου ασχολούνταν με τα οικιακά.
Αντιπροσώπευε τη νεωτερική εικόνα της γυναίκας που ασχολείται με τα
οικιακά, ξέρει κάποια γράμματα, έχει τελειώσει ένα μέσο σχολείο και
εξελίσσεται σε οικοδέσποινα. Βάσει αυτού του συγκεκριμένου τύπου μητέρας
δημιουργήθηκαν η οικογενειακή συμπεριφορά, η επιθυμία και η προσπάθεια
της κοινωνικής ανόδου. Οι μανάδες αυτές αποτέλεσαν τον στοιχειώδη πυρήνα
καθώς και το όχημα που έδωσε την ώθηση στα παιδιά να σπουδάσουν. Στη
Μεσσήνη έμεινα έως τα δεκαοκτώ μου χρόνια και μετά ήρθα στην Αθήνα για
να σπουδάσω στη Φιλοσοφική Σχολή. Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ταυτότητα του
Πελοποννήσιου ούτε το στοιχείο του τοπικισμού – δυστυχώς, τώρα
αναπτύσσονται νέοι τοπικισμοί που θα μας βασανίζουν στο μέλλον. Η
οικογένειά μου ανήκε στη μεγάλη γενιά της εγκατάλειψης της επαρχίας για
τις πόλεις. Έζησα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Ήταν βιώματα που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση της
προσωπικότητάς μου, ειδικά η έννοια του πολέμου.
Η συνέχεια εδώ.
Η συνέχεια εδώ.
