Αυτοί (οι βαρόνοι και οι προβεβλημένοι υπάλληλοι κολαούζοι τους) έχουν ετοιμάσει την θερμοκοιτίδα της αποχαύνωσης και προσφέρουν «πρώτη θέση -καναπέ» με ανεμπόδιστη θέα στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας των τηλεπαραθύρων.
Ο στόχος τους σαφής και απλός: Ένας ακόμα χειμώνας είναι- δεν κρατάει και πολύ- θα μείνουν ακίνητα τα ζωντανά για άρμεγμα μέχρι να ξανασφίξουν οι ζέστες και οι καλοκαιρινές ψευδαισθήσεις.
Σ αυτόν τον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, τον οποίο σιγά σιγά αποδεχόμαστε ως αληθινό, βλέπουμε:
Πρώτο πλάνο, το συνέδριο των ανύπαρκτων και τελειωμένων κεντροαριστερών, όπου άλλοι ψάχνουν γέφυρα για να μετακινηθούν στη ΝΔ, και άλλοι βαρκούλα για να φτάσουν μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ, μπας και βρουν καμιά καρεκλίτσα (για να προσφέρουν…)
Πλάνο δεύτερο, ο παππούς- highlander της Καϊλή, που έδωσε ωστόσο αφορμή στο εβραϊκό συμβούλιο (άρθρο Μιώνη) να ρίξει δυο χοντρές σφαλιάρες στα ακροδεξιά κατακάθια που έχει μαζεμένα η… κεντροδεξιά του Κυριάκου.
Πλάνο τρίτο, οι …εικονικές αντιπαραθέσεις αυτών που κυβερνούν και αυτών που θέλουν να κυβερνήσουν, για το ποιος είναι ικανότερος και ταχύτερος να πάει το γράμμα του μνημονίου.
Με άλλα λόγια η απουσία αντιπαράθεσης επί πολιτικών επιλογών, γεμίζει με ατέλειωτο ξεκατίνιασμα, το οποίο κρύβει με επιμέλεια το ολοφάνερο διπλό πρόσωπο του Ιανού, ή πιο απλά, ότι τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη και είναι αποφασισμένα να διεκδικούν το ρόλο του διαχειριστή/ επιστάτη της καταστροφής του τόπου για λογαριασμό των δανειστών.
Κατά τα λοιπά, απ αυτό το στημένο παιχνίδι, με σημαδεμένη τράπουλα, μεταξύ των σεσημασμένων χαρτοκλεφτών, που μας σερβίρουν τα media, απουσιάζει απόλυτα το οτιδήποτε έχει σχέση με αυτούς που τάχθηκαν να μας ενημερώνουν. Τους επιχειρηματίες –ανιδιοτελείς- του τύπου, παλιούς και νέους.
Αυτή η συσκότιση δεν έχει να κάνει με το ποιόν τους, καθώς οι εντιμότατοι τούτοι κύριοι φροντίζουν να βγάζουν στη φόρα ο ένας τα άπλυτα του άλλου. Αυτή η δυσωδία ωστόσο, αξιοποιείται για να κρύψει το κοινό τους μυστικό, που δεν είναι άλλο από τους κοινά αποδεκτούς μεταξύ τους κανόνες λειτουργίας των mediaακών τους επιχειρήσεων και τη σκοπιμότητα της λειτουργίας τους.
Για τους παλιούς, τι να πει κανείς, πέρα απ το ότι ο καθένας τους χρωστά - και παρ όλα αυτά κυκλοφορεί και κάνει τη καλή ζωή του ατιμώρητα- σ’ όποιον μιλάει ελληνικά. Η ασυλία τους, προφανώς έχει να κάνει με υπηρεσίες που υπόγεια προσφέρουν, ή είχαν προσφέρει, δημιουργώντας τη σχέση αίματος (ομερτά) με την όποια πολιτική εξουσία.
Οι εν λόγω παλιοί, βούτηξαν όσα οι τράπεζες πρόσφεραν, ποιος ξέρει με τι είδους ανταλλάγματα, ως δάνεια για τις επιχειρήσεις τους, δημιουργώντας προσωπικές περιουσίες. Σήμερα, πάμπλουτοι, με επιχειρήσεις κουφάρια, εξακολουθούν να το παίζουν παράγοντες του δημόσιου βίου, στην πλάτη απλήρωτων ή υπαμειβόμενων εργαζομένων, και να κουνούν το δάχτυλο, όπου και όταν τους παίρνει, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση της πεποίθησης ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» και πως τώρα «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» από το «σκάστε κορόιδα» Όσο για τους νέους βαρόνους;
Αυτοί ακόμα δεν έχουν προλάβει να χρωστούν, προς το παρόν αρπάζουν (ελεύθερα βαρών) τζάμπα μετοχές εκδοτικά συγκροτήματα, κάνουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και διαλέγουν με ποιο από τα κόμματα εξουσίας θα διασυνδεθούν και θα υποστηρίξουν, με το αζημίωτο προφανώς.
Ήδη τα γραφεία των κομμάτων υποδεικνύουν δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι άξιοι και ικανοί να κάνουν την δουλειά για τα νέα αφεντικά. Ήδη οι γαλέρες γεμίζουν από τους πεινασμένους και φοβισμένους κωπηλάτες- είλωτες του πάλαι ποτέ ένδοξου (καθότι η σαπίλα δεν είχε βγει στον αφρό) επαγγέλματος. Η «μαφία» του κυκλώματος της «ενημέρωσης» λειτουργεί όπως και στο παρελθόν, με μια ωστόσο σημαντική διαφορά, απροκάλυπτα.
Στην εποχή μας - και με τόσο πια survivor στη μάπα- τα προσχήματα περιττεύουν, όπως έχει διδάξει και η επιβράβευση της πολιτικής απάτης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, που εύκολα ξεπούλησαν ότι προεκλογικά υποσχέθηκαν, για χάρη του εφικτού, δηλαδή της παραμονής της χώρας στο ευρώ και των τρυφερών τους οπίσθιων στις καρέκλες της εξουσίας…
Και καθώς η πολιτική διδάσκει, ο απροσχημάτιστος καιροσκοπισμός και η ιδιοτέλεια αποτελούν το μάθημα που συστηματικά προσφέρουν καθημερινά κάθε ώρα και στιγμή τα media κατ αρχήν με το απροκάλυπτο πατρονάρισμά τους είτε από την κυβέρνηση είτε από την αξιωματική αντιπολίτευση είτε από την τρόικα είτε από όποιο οικονομικό κέντρο εξουσίας έχουν επιλέξει να διασυνδεθούν.
Σ αυτό το ζοφερό περιβάλλον, το οποίο, θεσμοθετημένα πια, επεκτείνεται πέραν του επόμενου μισού αιώνα, όπως ορίζουν τα συμφωνηθέντα γιγαντιαία πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία θα επιτευχθούν με την αφαίμαξη των εργαζομένων και το ξεπούλημα των πάντων, όσων έχουν απομείνει από τη δημόσια περιουσία, τα ΜΜΕ (η ιδιοκτησία και οι κολαούζοι επιτελείς τους) θα παίξουν το παιχνίδι που πάντα έπαιζαν: της διαχείρισης/ διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.
Στο παρελθόν, τα media προπαγάνδιζαν την ισχυρή Ελλάδα του χρηματιστηρίου, των ολυμπιακών αγώνων και των… εύρωστων τραπεζών, που σε κυνήγαγαν για να σε δανείσουν, για να …προκόψεις.
Σήμερα ο ρόλος των media είναι η προπαγάνδα της υποταγής για μια Ελλάδα πάση θυσία (δική σου) στο ευρώ, η οποία διασφαλίζει , πολλαπλασιάζει γεωμετρικά και διαιωνίζει τα κέρδη των κονομημένων…
Υστερόγραφο: Αν κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, πέραν όλων των άλλων, προκύπτουν κάποια ηθικής και πρακτικής φύσεως ερωτήματα, τόσο για όσους εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά του δημοσιογράφου, όσο και για εκείνους που τους διαβάζουν/ βλέπουν/ ακούνε: Είναι μονόδρομος η υποταγή, στο πλαίσιο που προσφέρουν τα αφεντικά των ΜΜΕ; Υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την παραίτηση και την έξοδο; Ο καθένας προφανώς δίνει έμπρακτα την απάντησή του, ωστόσο, «στενεύουν τα περάσματα» που λέει και ο αξέχαστος Μητσάρας.
Το διαβάσαμε εδώ:
