Γράφει: Ο ΑΝΤΩΝΗΣ.Α.ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τακτικό μέλος ΕΣΗΕΑ - ΠΣΑΤ
Η Αργεντινή γνώριζε
από το 1966 ότι θα διοργάνωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, αφού είχε λάβει
τις απαραίτητες δεσμεύσεις από την FIFA. Αυτό που δεν μπορούσε κανείς να
μαντέψει ήταν τα τρομακτικά γεγονότα που θα ξεκινούσαν στη χώρα το 1976.
Τότε, ο
στρατηγός Βιντέλα ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ιζαμπέλα Περόν και εγκαθίδρυσε
δικτατορικό καθεστώς. Χιλιάδες αντικαθεστωτικοί δολοφονήθηκαν, «εξαφανίστηκαν»,
φυλακίστηκαν ή βασανίστηκαν από τη χούντα, ενώ δολοφονήθηκε από τους
ακροαριστερούς Μοντονέρος και ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του
Παγκοσμίου Κυπέλλου, στρατηγός Ακτίς.
Το γεγονός
αυτό συγκλόνισε την παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η οποία υπό την πίεση
και αρκετών χωρών, που απειλούσαν με αποχώρηση δεν ήξερε τι να κάνει. Τελικά,
επέμεινε στην απόφασή της να διεξαχθεί το 11ο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αργεντινή,
αφού καταλυτικό ρόλο φαίνεται να έπαιξε η ανακοίνωση των ανταρτών: «Κατά τη
διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν θα υπάρξουν πράξεις βίας, αφού το
ποδόσφαιρο είναι ένα παιγνίδι για την εργατική τάξη».
Στον πρώτο όμιλο είχαμε τις Ιταλία, Γαλλία, Αργεντινή
και Ουγγαρία. Στην πρώτη θέση τερμάτισε η Σκουάντρα Αζτούρα (δεν θύμιζε την
ομάδα του παρελθόντος και απέδιδε επιθετικό ποδόσφαιρο), ενώ δεύτερη προκρίθηκε
η Αργεντινή, στην οποία έπαιζαν οι λίγοι αστέρες των ευρωπαϊκών κλαμπ (εξαίρεση
ο Μάριο Κέμπες της Βαλένθια). Αδικημένη μπορεί να αισθάνεται η Γαλλία, αφού
απέδιδε ωραίο ποδόσφαιρο, αλλά στον καθοριστικό αγώνα κόντρα στους διοργανωτές,
είδε τη διαιτησία να κλείνει τα μάτια σε πέναλτι του Σιξ και έτσι πλήρωσε
ακριβά την ήττα της με 2-1.
Στον δεύτερο όμιλο, η Πολωνία και η Δυτική Γερμανία
πήραν τις πρώτες δύο θέσεις, αλλά αμφότερες ίδρωσαν, αφού η Τυνησία λίγο έλειψε
να κλείσει σπίτια και τελικά περιορίστηκε στην 3η θέση, παρότι αν νικούσαν τους
Παγκόσμιους Πρωταθλητές Δυτικογερμανούς θα τους πετούσαν έξω. Έμειναν τελικά
στο 0-0 και γύρισαν νωρίς σπίτι τους…
Στον 3ο όμιλο Αυστρία (επέστρεψε έπειτα από 20 χρόνια σε τελική φάση με μια
εξαιρετική πλειάδα αστέρων, όπως οι Πετσάι, Ζάρα, Γιάρα, Προχάσκα, Κοντσίλια)
Βραζιλία ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση, παίρνοντας τα δύο εισιτήρια για την
επόμενη φάση. Στον 4ο όμιλο η Ολλανδία χωρίς τον Γιόχαν Κρόιφ δυσκολεύτηκε,
αλλά κατάφερε να προκριθεί σαν δεύτερη, αφού την πρώτη θέση καπάρωσε το
εκπληκτικό Περού των Τσούμπιτας, Κουμπίγιας και Όμπλιτας.
Στην επόμενη φάση και στον πρώτο όμιλο, η Ολλανδία
απέδειξε ότι ήταν ανώτερη από τις Ιταλία, Δ. Γερμανία και την Αυστρία, την
οποία διέλυσε 5-1 στο πρώτο παιχνίδι, στέλνοντας το μήνυμα στις υπόλοιπες
ομάδες. Έτσι πήρε το εισιτήριο για τον τελικό, όπου φιλοδοξούσε να φορέσει το
στέμμα που δεν κατάφερε πριν από τέσσερα χρόνια στα γήπεδα της Δυτικής
Γερμανίας.
Ο δεύτερος όμιλος με την συμμετοχή των Βραζιλίας, Αργεντινής, Περού και της
Πολωνίας, υποσχόταν αρκετές συγκινήσεις, για άλλους δυσάρεστες και για άλλους
ευχάριστες. Η Βραζιλία ξεκίνησε με νίκη 3-0 επί του Περού, ενώ η Αργεντινή
φιλοδώρησε δύο γκολ τους Πολωνούς. Το μεγάλο ματς έγινε στο Ροζάριο μεταξύ της
Αργεντινής και της Βραζιλίας. Οποία ομάδα κέρδιζε θα έπαιρνε σοβαρό προβάδισμα
για την πρόκριση στον τελικό. Οι τραυματισμοί τεσσάρων ποδοσφαιριστών και οι
τέσσερις κίτρινες κάρτες ήταν αποδείξεις ότι το παιχνίδι ήταν αρκετά σκληρό και
το τελικό 0-0 δεν προκάλεσε σε κανέναν έκπληξη. Έτσι, φτάσαμε στην τελευταία
αγωνιστική, όπου η Βραζιλία έπαιζε με την Πολωνία και η Αργεντινή με το Περού.
Παραδόξως, οι αγώνες δεν άρχισαν την ίδια ώρα και σκανδαλωδώς η αναμέτρηση της
Σελεσάο προγραμματίστηκε νωρίτερα (οι διοργανωτές είπαν ότι το έκαναν για να
γλιτώσουν ενδεχόμενη οικονομική αποτυχία!). Η Βραζιλία νίκησε 3-1 και λίγο
αργότερα η Αργεντινή έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο του σταδίου στο Ροζάριο
γνωρίζοντας ότι ήθελε νίκη με τουλάχιστον 4 γκολ διαφορά. Ως δια… μαγείας οι
διοργανωτές προκρίθηκαν στον τελικό, αφού φιλοδώρησαν τους Περουβιανούς με έξι
γκολ, σε έναν αγώνα για τον οποίο οι Βραζιλιάνοι πρωτίστως μίλησαν για
δωροδοκία, αλλά που κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει τίποτα…
Ο ΤΕΛΙΚΟΣ
Οι Αργεντινοί έπρεπε να περιμένουν 48 χρόνια για να
δουν και πάλι τη χώρα τους σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο «Μονουμεντάλ» του
Μπουένος Άιρες βρίσκονταν σχεδόν 80.000 θεατές, στην συντριπτική πλειονότητά
τους υποστηρικτές της ομάδας του Μενότι, ενώ ενενήντα χώρες σε όλο τον κόσμο
μετέδιδαν τον τελικό του 11ου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το γήπεδο πήρε φωτιά στο 37’
όταν ο Κέμπες έκανε το 1-0. Οι Ολλανδοί έβλεπαν για δεύτερη σερί φορά να χάνουν
το τρόπαιο και κατάφεραν να στείλουν το ματς στην παράταση χάρη σε γκολ του
Νανίνγκα εννιά λεπτά προτού συμπληρωθεί το 90λεπτο, ενώ δευτερόλεπτα πριν από
το τέλος της κανονικής διάρκειας του τελικού, οι Τουλίπες είχαν δοκάρι με τον
Ρέζεμπρικ… Στην παράταση οι Ολλανδοί δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν το momentum
και έτσι οι αντίπαλοί τους με γκολ των Κέμπες και Μπερτόνι έκαναν το 3-1 και
έδωσαν στην Αργεντινή το βαρύτιμο τρόπαιο…
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ
Χώρα Διεξαγωγής: Αργεντινή
Στάδια: Μπουένος Άιρες (Estadio Monumental River Plate),
Κόρδοβα (Estadio Córdoba), Μαρ ντελ Πλάτα (Estadio Mar del Plata), Μεντόζα
(Estadio San Martin), Ροζάριο (Estadio Rosario Central), Σάρσφιελντ (Estadio
José Amalfitani)
Χρόνος Διεξαγωγής: 1 Ιουνίου - 25 Ιουνίου 1978
Χώρες που συμμετείχαν (16): Δυτική Γερμανία, Γαλλία,
Ιταλία, Ολλανδία, Αυστρία, Πολωνία, Σκωτία, Σουηδία, Ισπανία, Ουγγαρία, Μεξικό,
Αργεντινή, Περού, Βραζιλία, Ιράν, Τυνησία.
Αριθμός Αγώνων: 38
Σύνολο Θεατών: 1.550.424
Μέσος όρος θεατών: 40.800
Σύνολο Τερμάτων: 102
Μέσος όρος τερμάτων ανά αγώνα: 2,7
Ο τελικός
Αργεντινή – Ολλανδία 3-1 (παρ.)
Γήπεδο: «Μονουμεντάλ», Μπουένος Άιρες, 25 Ιουνίου 1978
Θεατές: 71.483
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Φιγιόλ, Ολγκίν, Γκαλβάν, Πασαρέλα, Ταραντίνι,
Αρντίλες (66' Λαρόσα), Γκαγιέδο, Μπερτόνι, Όσκαρ Αλμπέρτο Ορτίς (75' Χάουσμαν),
Λεοπόλντο Λούκε, Κέμπες.
ΟΛΛΑΝΔΙΑ: Γιόνγκμπλουντ, Μπραντς, Κρολ, Πόορτβλαϊτ, Χάαν,
Βιμ Γιάνσεν (75' Σούουρμπιρ), Βίλι Φαν Ντε Κέρκχοφ, Ρένε Φαν Ντε Κέρκχοφ,
Ρένσενμπρινκ, Ρεπ (58' Νάνινγκα) Νέεσκενς.
Σκόρερ: 37' και 104' Κέμπες, 115' Μπερτόνι / 82'
Νάνινγκα
Διαιτητής: Σέρτζιο Γκονέλα (Ιταλία)
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΚΟΡΕΡ-ΜΑΡΙΟ ΚΕΜΠΕΣ
Ο Κλασικός αριστεροπόδαρος επιθετικός ξεκίνησε την
καριέρα του στην Ροζάριο Σεντράλ. Το 1976 πήρε μεταγραφή στην Ισπανική Βαλένθια
και αρκετοί από τους συμπατριώτες του δεν τον ήθελαν στην Εθνική ομάδα της
χώρας του. Τους έκανε να σιγήσουν άπαξ με 6 γκολ σε 7 αγώνες.
6 γκολ Μάριο Κέμπες - Αργεντινή
5 γκολ Ρόμπι Ρέζεμπρινκ - Ολλανδία
Τεόφιλο Κουμπίγιας - Περού
4 γκολ Λεοπόλντο Λούκε - Αργεντινή
Χανς Κράνκλ - Αυστρία
Η ΕΝΔΕΚΑΔΑ
ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ
1)Φιγιόλ(Αργεντινή),2)Νελίνιο(Βραζιλία)3)Ταραντίνι(Αργεντινή)
4)Πασαρέλ(Αργεντινή)5)Κρόλ
(Ολλανδία)6)Κουμπίγιας
(Περού)7)Μπερτόνι(Αργεντινή)8)Ρεζενμπρινγκ(Ολλανδία)
9)Ταρντέλι(Ιταλία)10)Κέμπες
(Αργεντινή)11)Ρόσι(Ιταλία)
ΜΙΚΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΠΕΛΛΟ
-Ο τελικός άρχισε με δεκάλεπτη καθυστέρηση αφού οι
Αργεντινοί διαμαρτυρήθηκαν για έναν… νάρθηκα που φορούσε στο χέρι του ο Ρενέ
Βαν ντε Κέρκοφ.
-Στον τελικό αρχικά είχε οριστεί ο Ισραηλινός Κλάιν.
Όμως οι Αργεντινοί διαμαρτυρήθηκαν γιατί οι Ολλανδοί είχαν καλές σχέσεις με
τους Εβραίους και έτσι τον αγώνα διαιτήτευσε ο Ιταλός Γκονέλα.
-Ο Ιταλός προπονητής της Γιουβέντους Τζιοβάνι
Τραπατόνι, βρέθηκε σαν θεατής στην Αργεντινή. Μετά το τέλος της διοργάνωσης
δήλωσε δημόσια πως αν το Παγκόσμιο Κύπελλο διεξαγόταν σε άλλη χώρα και με
αντικειμενική διαιτησία, η Αργεντινή δεν θα είχε καταφέρει να περάσει στη β’
φάση.
-Στο 1-1 της Βραζιλίας με τη Σουηδία ο Ουαλός
διαιτητής Κλάιβ Τόμας, εφαρμόζοντας απολύτως τον κανονισμό, σφύριξε τη λήξη την
ώρα που η μπάλα είχε φύγει από τα πόδια του Ζίκο και κατευθυνόταν στα δίχτυα
του Χέλστρομ…
-Το 1978 είχαμε και την πρώτη παρουσία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο οποίος
ωστόσο αποκλείστηκε από την τελική 22άδα.
