Ένα παιδι ρωτάει ....«Μαμά γιατί δεν σώθηκαν οι άνθρωποι από την φωτιά;»

Aπαντήσεις που να είναι απλές ώστε να κατανοήσει την τραγωδία που έχει συμβεί από τις καταστροφικές πυρκαγιές.‘

Οσο αυτό είναι εφικτό. Είναι; Του φαντάζει αδιανόητο πώς η περιοχή που έχει επισκεφτεί τόσες φορές για να κολυμπήσει και να παίξει με τους φίλους του, θυμίζει πλέον νεκροταφείο ενώ άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και πολλοί ακόμα αγνοούνται.

«Πώς ξέσπασαν οι φωτιές;»
«Δεν μπορούσαν να τις σβήσουν;»
«Γιατί δεν πήραν το αυτοκίνητό τους να φύγουν νωρίτερα;»
«Γιατί δεν πήγαν στη θάλασσα να κολυμπήσουν αφού έβλεπαν τη φωτιά;»
« Δεν ήταν άνθρωποι μαζί τους για να τους βοηθήσουν;»

Απλές ερωτήσεις με αόριστες απαντήσεις.

Τι να πεις; Πώς να εξηγήσεις τα ανεξήγητα;

Με ποιο τρόπο να του πω ότι παιδιά αγνοούνται, οικογένειες δεν είναι πια οικογένειες, μάνες δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους, παππούδες δεν θα ξαναδούν τα εγγόνια τους;

Και όλα αυτά όχι λόγω ενός πολέμου αλλά μιας φωτιάς στην Αττική.

Πώς να του εξηγήσω ότι αυτή η εθνική τραγωδία έχει επαναληφθεί και κάθε φορά μιλάμε όλοι μας για το τι έπρεπε να γίνει αλλά δεν έγινε, για τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν αλλά, τι περίεργο, έμειναν μόνο στα χαρτιά, για τις υποσχέσεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να θρηνήσουμε ξανά θύματα όμως θρηνούμε.

Προσπαθώ να μπω στη θέση αυτών των ανθρώπων που στην «καλύτερη» περίπτωση έχασαν το σπίτι τους και όχι κάποιο δικό τους άνθρωπο – αυτό δεν μπορώ να το διαχειριστώ.

Τι λένε στα αμέτρητα «γιατί» των παιδιών τους; Πώς θα ξεπεράσουν τις στιγμές τρόμου και αγωνίας που έζησαν από τη μια στιγμή στην άλλη;

Πώς θα είναι η δική τους επόμενη μέρα; Γιατί η δική μας θα είναι κανονική…

Δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις…
Δεν μπορώ να εξηγήσω τα ανεξήγητα….
Δεν μπορώ αυτή την τραγωδία να την φέρω στα…μέτρα μου.

Το μόνο που μπορώ να πω στο γιο μου είναι ότι ευθύνη έχουμε όλοι μας, μικρότερη ή μεγαλύτερη, και πρέπει να μάθουμε να την αναλαμβάνουμε.

Νίκη Παπανικολάου από το mothersblog.gr