Η κατάργηση της μονιμότητας, οι αξιολογήσεις όλων των υπαλλήλων και του έργου τους με κριτήρια ιδιωτικού τομέα και η αυστηρή τιμωρία κάθε παραπτώματος διαφθοράς αποτελούν μέρος της προσπάθειας εξόδου της χώρας από την κρίση.
Όσο σκληρό και αν ακούγεται, όσοι θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τους άλλους, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να το παραδεχτούμε.
Ελάχιστοι είναι οι φιλότιμοι, που δεν χρειάζονται την απειλή να περάσουν από το λογιστήριο, για να αποδώσουν στη δουλειά τους ικανοποιητικά.
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις
Διατυπώνονται, κατά την γνώμη μου, διάφορες δημαγωγικές απόψεις που υποστηρίζουν πως αρκεί να ενδώσουν οι Γερμανοί στο ευρωομόλογο και η ΕΚΤ να τυπώσει χρήμα και όλα θα γίνουν όπως πρώτα και ακόμη καλύτερα.
Πως θα γίνουν δηλαδή; Θα γίνει Ελλάδα παραγωγική και οι εξαγωγές θα υπερκεράσουν τις εισαγωγές; Ποιος θα επιλέξει το χωράφι, το εργοστάσιο ή τη σκληρή εργασία στον τουρισμό, όταν υπάρχει η εναλλακτική λύση του δημοσίου με λιγότερη ή καθόλου δουλειά, περισσότερα λεφτά και τα τυχερά της διαφθοράς;
Οι προτάσεις αυτές με την απειλή ενός καταστροφικού ντόμινο στοχεύουν στο να μοιραστούμε τα αποθέματα οικονομικής αξιοπιστίας των βορείων χωρών και μετά να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα.
Το ευρωομόλογο θα έχει αξία για μας όταν θεραπευτούμε πλήρως από τον εθισμό του πολιτικού μας συστήματος στις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά και γίνουμε παραγωγικότεροι και ικανοί να σταθούμε οικονομικά στα πόδια μόνοι μας.
Υπάρχουν βέβαια και οι συνομωσιολόγοι «πατριώτες» που διατείνονται πως όλα γίνονται για να υφαρπάξουν τους θησαυρούς που εικάζεται πως υπάρχουν στο υπέδαφος της χώρας, στο συλλογικό μας υποσυνείδητο και κάποιες απόκρυφες γωνίες του DNA της φυλής. Ας το βρούμε πρώτα, ας τα αναδείξουμε, ας αξιολογήσουμε το κόστος εξόρυξης και εκμετάλλευσης και μετά βλέπουμε πως θα αξιοποιήσουμε καλύτερα αυτά τα προνόμια.
Προσωπικά πάντως δεν με ενθουσιάζει η ιδέα πως μια κοινωνία που έχει εθιστεί στο καθεστώς της πελατειακής κομματοκρατίας και του παρασιτισμού με δανεικά, να αποκτήσει μεγάλα έσοδα από εύκολες πεπερασμένες πλουτοπαραγωγικές πηγές, χωρίς προσπάθεια στα πεδία της μόρφωσης, εργασίας και της κοινωνικόπολιτικής ανέλιξης.
Οι συνθήκες μόρφωσης, εργασίας και κοινωνικής οργάνωσης είναι που διαχωρίζουν τις κοινωνίες στις προηγμένες και στις υπανάπτυκτες. Όχι, η ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου και χρυσού.
Όπου τα παραπάνω στοιχεία συνδυάζονται αρμονικά, οι άνθρωποι ζουν αξιοπρεπώς στο ύψος του βιοτικού επιπέδου που αναδεικνύει το εκάστοτε επίπεδο πολιτικοϊστορικής εξέλιξης.
Η μονιμότητα είναι το κλειδί...
Δεν είναι λοιπόν η ζήλια για τα προνόμια των μακάριων του δημόσιου τομέα, που οδηγεί στο συμπέρασμα πως αν δεν αποσαθρωθεί εκ βάθρων σε ανθρώπους, νοοτροπίες και διοικητικές δομές δεν υπάρχει έξοδος από το τούνελ.
Η μονιμότητα αποτελεί βασική παράμετρο ανάπτυξης της παθογένειας του «αργοσχολισμού». Καθώς βρισκόμαστε υπό κατάρρευση, κατά την γνώμη μου είναι θέμα χρόνου να τεθεί η αμφισβήτησή της.
Ας μην τολμά να το θίξει κανείς ακόμη. Πριν από μερικούς μήνες έθιγε κανείς το θέμα των απολύσεων στο δημόσιο, έστω και μέσω εφεδρείας; Τώρα είναι στα πρωτοσέλιδα. Είναι και αυτό κάποια πρόοδος. Βλέπε: Θέμα χρόνου, απολύσεις στο δημόσιο, τέλος μονιμότητας μείωση βουλευτών...
Το πεδίο είναι ανοιχτό...
Οι απολύσεις οργανισμών που καταργούνται δεν παραβιάζουν το σύνταγμα. Ούτε η σύσταση νέων υπηρεσιών με εργαζόμενους με συμβάσεις εργασίας που ανανεώνονται κατά τακτά διαστήματα με αξιοκρατικά κριτήρια.
Κάποιοι φίλοι γράφουν πως η μονιμότητα ήταν η απάντηση στα φαινόμενα αλλαγής του προσωπικού του δημοσίου με κάθε αλλαγή της κυβέρνησης. Σωστά. Η μονιμότητα έλυσε εκείνη την εποχή αυτό το πρόβλημα.
Αλλά τις τελευταίες δεκαετίες τα προβλήματα που δημιουργούσε ήταν περισσότερα από αυτά που έλυνε. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και τα συνδικάτα τι έκαναν τις τελευταίες δεκαετίες όταν έβλεπαν αυτή την κατάσταση να διογκώνεται; Απεργίες για αυξήσεις μισθών, «πέτσινα» επιδόματα, κεκτημένα και λοιπούς εκβιασμούς της ανυπεράσπιστης κοινωνίας...
Σε κάθε επιχείρημα για τις ευθύνες του δημοσίου στη χρεοκοπία της χώρας αντιτείνεται το γεγονός της μεγάλης φοροδιαφυγής. Είναι αλήθεια πως αν η μισή χρεοκοπία οφείλεται στις δαπάνες ή άλλη μισή οφείλεται στα μειωμένα έσοδα σε σχέση με το Μ.Ο. της Ευρώπης.
Ποιος είναι υπεύθυνος για την διαφθορά και τη φοροδιαφυγή αν όχι ο κρατικός μηχανισμός που όχι απλά τις επιτρέπει να υπάρχει αλλά τις καλλιεργεί;
Αν πας στον αγαθότερο ιδιώτη και του πεις: 4 σε μένα 4 σε σένα και 2 στο δημόσιο ταμείο ή σε τυλίγω σε μια κόλλα χαρτί και αφήνω τον διπλανό σου να πάρει τη θέση σου, τι περιθώρια έχει να επιλέξει;...
Capital.gr
