Κλάψτε, κλάψτε, κλάψτε....Κρίμα το κορίτσι , το καημένο δεν πρόλαβε να διοριστεί στη ΔΕΗ Αλέξη κι έφυγε μετανάστρια....

Και στο σημείωμά της, διαβάστε τι έγραψε και κλάψτε ρε! 

Με το δράμα που περνούσε η κοπέλα!

 Ντροπή:

«Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη ως μοναχοκόρη σε μια απλή καθημερινή δημοκρατική οικογένεια. 

Ο μπαμπάς μου είναι συνταξιούχος της ΔΕΗ και η μαμά μου του ΟΤΕ. 

Από πολύ μικρή με επηρέασαν πολιτικά, και γι αυτό οργανώθηκα και εγώ στο Πασόκ, στηρίζοντας τον Χάρη Καστανίδη, τον οποίο θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ ως την μοναδική ελπίδα της χώρας, που όμως φαγώθηκε από τα άνομα συμφέροντα που πάντα κυβερνάνε από τα παρασκήνια.

Τέλος πάντων, το μνημόνιο με βρήκε να σπουδάζω μηχανολόγος σε ΤΕΙ της Κοζάνης, με την προσδοκία μόλις πάρω το πτυχίο μου να διοριστώ στη ΔΕΗ για να προσφέρω κι εγώ με την σειρά μου στη παραγωγική ανάπτυξη της πατρίδας.

Έλα όμως που ο Παπανδρέου ο ζαβός μας πούλησε… μας υποδούλωσε στους μασόνους τοκογλύφους, με αποτέλεσμα να πολιτικοποιηθώ βιαίως, να παρατήσω τις σπουδές μου,  και να διεκδικήσω το δίκιο των συνελλήνων μου στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.

Έτσι βρέθηκα στο κίνημα των Αγανακτισμένων, και μάλιστα πέρασα δυο ολόκληρες εβδομάδες μπροστά στον Λευκό Πύργο, ζώντας σε αντίσκηνο μαζί με άλλους πέντε συναγωνιστές, χωρίς καν να έχω ρούχα μαζί μου, τα μακιγιάζ μου, χωρίς να μπορώ να φορτίσω το κινητό ή το τάμπλετ μου, τρώγοντας στο Applebees, περήφανη όμως διότι έβαζα κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι στην απελευθέρωση της Ελλάδας από την χούντα των λαμόγιων πολιτικάντηδων.

Εκεί μέσα γνωρίστηκα και με τους μετέπειτα συντρόφους μου του Σύριζα, οι οποίοι, όταν ξεθύμανε το κίνημα, με κάλεσαν και πήγα μαζί τους στην Αθήνα, όπου συμμετείχα σε όλες τις κινητοποιήσεις τους, μένοντας σε κοινοβιακά σπίτια, όπως π.χ. στην Υπατία, με καθημερινούς αγώνες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, και γενικά προσφέροντας αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο.

Εκεί λοιπόν, μέσα από τους αγώνες, αφυπνίστηκα πραγματικά, και είπα να αφιερώσω την ζωή μου στην ανατροπή της φαυλοκρατίας, και στην υποστήριξη του χαμογελαστού παιδιού, του Αλέξη δηλαδή, που μαζί με την Ρένα την Δούρου, τον Λαφαζάνη, την Βαλαβάνη (αυτόν τον θρύλο), και την Ζωίτσα, θα άλλαζαν την Ελλάδα. 

Θα έδιωχναν τους τοκογλύφους και τα ντόπια τσιράκια τους και θα απελευθέρωναν τις προοπτικές της πληγωμένης και προδομένης πατρίδας μου.

Αφιερώθηκα λοιπόν ψυχή τε και σώματι στον Σύριζα, που θα άλλαζε την Ελλάδα, την Ευρώπη, και που θα έδιωχνε για πάντα τον καπιταλισμό που μας ρουφάει το αίμα με μπουρί.

Και νικήσαμε. Τον Γενάρη του 2015 τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς έγιναν πραγματικότητα. Η Ελλάδα θα απελευθερώνονταν, αυτή τη φορά για τα καλά!

Ομολογώ ότι το πρώτο διάστημα της για Πρώτη Φορά Αριστεράς κυβέρνησης δεν ήταν όπως το περίμενα. Ξέχωρα από κάποιες αναλαμπές όπως ήταν το άνοιγμα της ΕΡΤ, η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να κάνει πολλά γιατί διαπραγματεύονταν συνεχώς για το μέλλον μας. 

Ο διορισμός μου όλο αναβάλλονταν,  ενώ μια προσπάθεια που έκανα να μπω κι εγώ στην ΕΡΤ ως δημοσιογράφος έπεσε στο κενό αφού οι θέσεις ήταν λίγες και οι αγωνιστές του φωτός πολλοί.

Έσφιξα πάλι τα δόντια, πάλεψα, και έκανα υπομονή.

Όταν επιτέλους οι Αλέξης έδωσε την ευκαιρία στον λαό να αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη του, με το δημοψήφισμα, ήταν η σπουδαιότερη μέρα της ζωής μου.

Και όταν ο λαός αποφάσισε από μόνος του να ζήσει επιτέλους ανεξάρτητος, και με αξιοπρέπεια, τότε δεν άντεξα… γι αυτό και συμμετείχα με ενθουσιασμό στον αυθόρμητο εκείνο ξεσηκωμό και γι αυτό χόρευα όλο περηφάνια εκείνο το βράδυ στο Σύνταγμα.

Τις επόμενες μέρες βέβαια προσγειώθηκα ανώμαλα, αφού και ο Αλέξης αποδείχτηκε πολιτικάντης. Πρόδωσε τον λαό του. Μας έγδαρε τα όνειρα…

Έκλαιγα μόνη μου μια ολόκληρη εβδομάδα. Κάθε ελπίδα για το μέλλον του τόπου, ή για τον διορισμό μου στην ΔΕΗ εξανεμίστηκε.

Στην συνέχεια όμως μάζεψα τα ερείπιά μου, εντάχθηκα στην ΛΑΕ, και περίμενα την εκλογική μας δικαίωση, που όμως ποτέ δεν ήρθε αφού ο λαός ξεγελάστηκε και φοβήθηκε να ψηφίσει για την ελευθερία του. Τα συμφέροντα τον έπεισαν ότι η δραχμή δεν είναι για το καλό του.

Τέλος πάντων, όλα αυτά είναι πια παρελθόν. Η χώρα δεν είναι έτοιμη για τον Λαπαβίτσα, που βρίσκεται 30-40 χρόνια μπροστά. Τώρα ετοιμάζομαι κι εγώ να μεταναστεύσω, αφού η πατρίδα μου δεν αντέχει την αλήθεια, και καταδικάζει την μορφωμένη νεολαία της στο περιθώριο της ανεργίας και της υποδούλωσης στο ψευδεπίγραφο ευρώ.

Δεν θέλω τίποτα πια από αυτόν τον τόπο… θέλω να τα αφήσω όλα πίσω μου… τους αγώνες, την συντροφικότητα, τις απογοητεύσεις….  απλά ελπίζω να ζήσω πολλά χρόνια, και να έχω να λέω στα εγγόνια μου ότι όταν η πατρίδα με χρειάστηκε ήμουν εκεί. Ήμουν στον αγώνα. Ήμουν στο μετερίζι της προκοπής...>>

Κλάψτε, κλάψτε, κλάψτε....

http://orthografos.blogspot.gr/