Είθισται συνήθως να κρίνουμε πρόσωπα και
όχι απόψεις, με την απαξιωτική φράση «κοίτα ποιος μιλάει», και έτσι να
ακυρώνουμε εκ των προτέρων, ή εκ του πονηρού, αυτό που λέει.
Ασχέτως λοιπόν του «ποιος μιλάει», η
πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλαδή που έχει ευθύνες κλπ., έκανε στο
Σπόρτινγκ κατά την ομιλία της μια σωστή πρόταση:
Να συμφωνήσουν όλες οι
πτέρυγες της Βουλής για την σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, με
αντικείμενο το πως δημιουργήθηκε η κρίση, πως φθάσαμε στα Μνημόνια, ποια
ήταν τα αποτελέσματα της πολιτικής της ΝΔ την περίοδο 2004-2009, πως
ξαναφθάσαμε στο 3ο Μνημόνιο και τι έγινε τόσο με το PSI, όσο και με την
πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών.
Είπε: «Όλα στο φως. Από το 2001 που
μπήκαμε επισήμως στην ΟΝΕ μέχρι σήμερα», και απευθυνόμενη στην κυβέρνηση
ρώτησε εμφατικά: «Πότε επί τέλους κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ θα μιλήσετε για τις
ευθύνες της κυβέρνησης της δεξιάς από το 2004 ως το 2009; Η ισχύει το
κρυφό ειδύλλιο, όπως λένε»;
Δεν πέρασαν πολλές ώρες και ήρθε η
δήλωση Ρουσόπουλου ο οποίος απέδωσε στον κ. Τσίπρα χαρακτηριστικά ηγέτη
που θυμίζουν...
Ανδρέα Παπανδρέου στο μπαλκόνι(!). Η παρέμβαση ήταν
αποκορύφωμα μιας σειράς φιλικών ενεργειών που ξεκινούσαν, όπως έχει ήδη
γράψει το liberal από την εκλογή του κ. Παυλόπουλου στην υψίστη θέση,
τις δηλώσεις των κ. Παπαγγελόπουλου, Στυλιανίδη κ.ά.
Φυσικά πρώτος... πολιτική αβρότητα
έναντι του κ. Καραμανλή, έδειξε ο κ. Τσίπρας. Κατά τις προεκλογικές του
ομιλίες μιλούσε γενικώς για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που «για σαράντα χρόνια
κατέστρεψαν την Ελλάδα», ομογενοποιώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τα δύο
κόμματα - και έτσι δια της πλαγίας, διαχέοντας τις συγκεκριμένες ευθύνες
του συγκεκριμένου πρώην πρωθυπουργού.
Ντυμένη με αρκετή μυθολογία η φράση περί
του «ποιος κατέστρεψε την Ελλάδα». Όμως το χρέος και το έλλειμμα
γιγαντώθηκαν επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή - αυτού της ήπιας
προσαρμογής και της εξοικονόμησης 10 δισ. ετησίως από την διαφθορά και
την σπατάλη! Αυτού που αρκέστηκε στις προεκλογικές πομφόλυγες κι ως
πρωθυπουργός ουδέν έπραξε για να προφυλάξει τη χώρα από τη χρεοκοπία.
Και αν δεν ισχύει αυτό, και ένα μέρος
του πολιτικού και μηντιακού συστήματος αδίκως του αποδίδει κατηγορίες,
το εύλογο ερώτημα είναι γιατί παραμένει άφωνος, γιατί δεν βγαίνει να
μιλήσει με αριθμούς, να εξηγήσει, να υπερασπιστεί τον εαυτό του, την
κυβέρνησή του, το έργο του.
Και επειδή πολλές συγκρίσεις γίνονται με
τον Αντρέα και φέρεται και ο ίδιος θαυμαστής του, να θυμίσουμε ότι
Αντρέας (ασχέτως ποια γνώμη έχει κάποιος – και ο γράφων γι’ αυτόν), δυο
φορές που η χώρα κινδύνεψε με χρεοκοπία, από δική του υπαιτιότητα, λόγω
πλουσιοπάροχων προσφορών προς το εκλογικό του ακροατήριο, την έσωσε δυο
φορές, μια φορά με τον Αλέκο Παπαδόπουλο και την άλλη με τον Σημίτη.
Τι παρόμοιο έπραξε ο κ. Καραμανλής για
να δικαιούται υστεροφημία από την πολιτική ιστορία, καθώς και την
πολιτική θωπεία του κ. Τσίπρα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρεψε νωρίς τον καταγγελτικό
του λόγο, και αργότερα ως κυβέρνηση τους προβολείς του, μονομερώς στο
ΠΑΣΟΚ. Ήταν εκεί που υπήρχαν τα φίλια ακροατήρια εν δυνάμει ψηφοφόρων
του.
Ακόμη και θεσμικώς στοχοποίησε μόνο το
ΠΑΣΟΚ για την χρεοκοπία της χώρας, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη ΝΔ του κ.
Καραμανλή, που μπορεί να μην ήταν η γενεσιουργός αιτία της πτώχευσης,
αλλά σαφώς ήταν ο επιταχυντής της πορείας προς αυτή.
Η Εξεταστική Επιτροπή, την οποία εν
αγαστή συμπνοία συναποφάσισαν ο κ. Τσίπρας με την κ. Κωνσταντοπούλου
-τότε ήταν και οι δυο αντιμνημονιακοί- άρχισε να εξετάζει την πορεία
του χρέους από την έλευση του Γιώργου Παπανδρέου στην εξουσία. Στόχος
κυρίως η «διερεύνηση» των συνθηκών και ευθυνών υπό τις οποίες μπήκαμε
στο μνημόνιο, και όχι η αιτία που μπήκαμε.
Ωστόσο οι ατυχείς, ή πολιτικώς
εγκληματικοί, χειρισμοί Παπανδρέου, είναι η μία πτυχή του άγους. Η άλλη
και ενδεχομένως βαρύτερη είναι οι συνθήκες που δημιούργησαν την ανάγκη
να υπαχθούμε στο μνημόνιο.
Αλλά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τα
λαλίστατα στελέχη της «στα κανάλια της διαπλοκής», ξεχνούσαν έως και την
ύπαρξη του κ. Καραμανλή ως πρωθυπουργού.
Ξεχνούσαν ας πούμε ότι στην περίοδο
2006-2009 οι δαπάνες του προϋπολογισμού αυξήθηκαν κατά 9% του ΑΕΠ. Το
έλλειμμα το 2009 εκτινάχτηκε στο 15,6% του ΑΕΠ (και το δημόσιο χρέος στο
127,9% του ΑΕΠ), στρώνοντας το δρόμο για την έλευση του μνημονίου.
Στο κάτω-κάτω ο Αντρέας άφησε έλλειμμα
65% και με τον Μητσοτάκη άγγιξε το 100%, έστω κι αν συνέβαλαν σε αυτόν
τον αριθμό οι ευρωπαϊκοί κανόνες που επέβαλαν την εμφάνιση του κρυφού
χρέους.
Η κυβέρνηση Σημίτη λειτούργησε σταθεροποιητικά ώσπου ήρθε... η «ήπια προσαρμογή» που το έφτασε το 127,9% του 2009.
Ήταν τότε που η οικονομία μας ήταν
«θωρακισμένη», έναντι της θύελλας που ερχόταν από την Αμερική, τότε που η
κυβέρνησή Καραμανλή δανειζόταν «ασυστόλως» (σ.σ. αυτή ακριβώς τη λέξη
είχε χρησιμοποιήσει ο γράφων σε ερώτησή του για τον φρενήρη δανεισμό της
τότε κυβέρνησης, στον κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Ρουσόπουλο, στην
ενημέρωση των πολιτικών συντακτών).
Όλα αυτά δεν ενδιαφέρθηκε να τα διερευνήσει η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν γνωρίζουμε αν υπήρξε παρασκήνιο προσυνεννόησης.
Ωστόσο η πολιτική εκτίμηση που υπήρχε
από παλιά ήταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ φερόταν προσηνώς προς τον κ. Καραμανλή, ώστε
να προσελκύσει την εύνοια των καραμανλικών βουλευτών σε όποιες
μελλοντικές του ανάγκες.
Γι’ αυτό και θεωρούμε ότι έχει απόλυτο δίκιο η κα Γεννηματά.
Να συμφωνήσουν όλες οι πτέρυγες της
Βουλής για την σύσταση εξεταστικής Επιτροπής, με αντικείμενο το πως
δημιουργήθηκε η κρίση, πως φθάσαμε στα Μνημόνια, ποια ήταν τα
αποτελέσματα της πολιτικής της ΝΔ την περίοδο 2004-2009, πως ξαναφθάσαμε
στο 3ο Μνημόνιο και τι έγινε τόσο με το PSI, όσο και με την πρόσφατη
ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών.
Όλα στο φως!
Γ. Σιδέρης-liberal.gr
