Του Σταύρου Στραβόλαιμου
Μέλους της Νομαρχιακής
Συντ. Γραμματείας
Κινήματος Δημοκρατών
Σοσιαλιστών
Μεσσηνίας
Στην
Ελλάδα κυριαρχεί δυστυχώς ακόμα ένας ιδιότυπος πελατειακός καπιταλισμός, που εγκλωβίζει
δημιουργικές δυνάμεις σε έναν αγώνα εξεύρεσης μεσαζόντων αντί παραγωγής
προϊόντων και υπηρεσιών. Κυρίαρχη αντίληψη είναι η ιδιοποίηση μέσω του κράτους
του δημόσιου πλούτου και της εξουσίας.
Το βάρος όμως της
παρασιτικής πολιτικής και οικονομίας είχε ως νομοτελειακό αποτέλεσμα την
κατάρρευση του ελληνικού κράτους. Είχε επίσης αποτέλεσμα, το πολιτικό σύστημα
να παραμείνει εγκλωβισμένο στις πρακτικές και τις δεσμεύσεις μιας πελατειακής
πολιτικής.
Η
Μεταπολίτευση, βρήκε την Ελληνική κοινωνία σε βαθιά διαίρεση, με αποκλεισμένα
τεράστια τμήματα του πληθυσμού. Έγιναν σημαντικά
βήματα μετά το 1981 από την Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, αν όχι να εξαλειφθεί αυτή η πραγματικότητα,
τουλάχιστον να αμβλυνθεί. Όμως, έγιναν και τραγικά σφάλματα.
Φτάσαμε
πολλές φορές να ονομάζουμε δικαιοσύνη τη σκανδαλώδη εύνοια. Δικαίωμα την πρόκληση σε βάρος των
υπολοίπων. Πολιτισμό τον νεοπλουτισμό.
Κεκτημένα τα προνόμια των λίγων ισχυρών αλλά και των συντεχνιών. Τη
φοροδιαφυγή, έκφραση προσωπικής μαγκιάς. Και δεν ήταν μεμονωμένες οι
περιπτώσεις, ούτε σποραδικά φαινόμενα. Οι εξαιρέσεις από τον κανόνα έγιναν
ο κανόνας.
Όλα
αυτά τα φαινόμενα έκαναν τους περισσότερους Έλληνες πολίτες να ασφυκτιούν. Να αισθάνονται ότι
κανένας και ποτέ δε νοιάζεται πραγματικά γι’ αυτούς. Ότι
δεν έχουν καμία προοπτική, παρά μόνο εάν αποφασίσουν και οι ίδιοι να κινηθούν
με τον ίδιο τρόπο, αν γίνουν μέρος αυτού του συστήματος.
Όλα
αυτά άνθισαν πάνω στο γόνιμο έδαφος της αδιαφορίας. Της αδιαφορίας και
αλαζονείας των κρατικών μηχανισμών απέναντι στο πρόβλημα του πολίτη. Της
αδιαφορίας των πολιτικών για τις συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεών τους.
Και
μέσα σε αυτήν την αδιαφορία, γινόταν κάθε μέρα ένα μικρό στυγνό έγκλημα εις
βάρος της Ελλάδας. Κάθε παράλειψη, κάθε παρατυπία και κάθε παραλογισμός, κάθε
ρουσφέτι, κάθε πελατεία και κάθε παράνομος διορισμός, ήταν μια νέα πληγή
για την κοινωνία μας.
Πολλά
μικρά βαρίδια, τα οποία αθροιστικά και σωρευτικά, έγιναν ασήκωτα. Μέσα σε μια
νοοτροπία, που ξεκινούσε από την ίδια την πολιτική και
οικονομική ηγεσία της χώρας, σταδιακού συμβιβασμού της κοινωνίας μας με όλα
αυτά τα εκφυλιστικά, παρά φύση και
στρεβλά φαινόμενα.
Σήμερα
πλέον η απελευθέρωση από τα δεσμά αυτού του πελατειακού συστήματος μπορεί και
πρέπει να λάβει σάρκα και οστά με πρωτεργάτη την ανασυγκροτούμενη και
ανερχόμενη «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Η
εμπειρία και η δοκιμασία μας στην αντιμετώπιση της πρόσφατης κρίσης, πρέπει να
ατσαλώσουν τη βούλησή μας να
αλλάξουμε τα κακώς κείμενα στη χώρα μας. Είναι μονόδρομος, είναι στρατηγικής
σημασίας ζήτημα για τον τόπο, προϋπόθεση
εθνικής επιβίωσης.
