Σε μια θερινή διαδρομή έπεσα επάνω σε γνωστό βουλευτή και πρώην υπουργό της ΝΔ. Ακολούθησε η κλασική ερώτηση.
- Πώς τα βλέπεις;
- Κοίτα. Δεν ξέρω πότε θα γίνουν εκλογές, ο Τσίπρας θα το τραβήξει όσο μπορεί. Αλλά, όποτε γίνουν, θα τις κερδίσουμε καθαρά!
Είδηση δεν είναι η πρόγνωση. Νομίζω ότι όλοι οι Έλληνες τα ίδια λένε.
Είδηση ήταν το ύφος. Ύφος κηδείας. Λες και προέβλεπε ότι θα κερδίσουν κάποιοι άλλοι.
Δεν με εξέπληξε. Εδώ και μήνες μαζεύονται γύρω από την κυβέρνηση
διάφοροι ναυαγοσώστες. Και δεν εννοώ τους πληρωμένους ή τους
επαγγελματίες του είδους.
Εννοώ επιχειρηματικά, πολιτικά και εκδοτικά συμφέροντα που
εκδηλώνουν απρόσμενο ενδιαφέρον να ανακαλύψουν θετικές πλευρές της
διακυβέρνησης και να ψέξουν την αντιπολίτευση επειδή κάνει...
αντιπολίτευση και δεν βοηθάει «να σταθεροποιηθεί η κατάσταση».
Στην πραγματικότητα αγωνίζονται να αποτρέψουν την κατάρρευση της
κυβέρνησης, ή έστω να την προστατεύσουν στην κατάρρευση. «Δεν συμφέρει
τη χώρα» υποστηρίζουν.
Δικαίωμά τους, θα μου πείτε. Ασφαλώς. Το περίεργο όμως είναι ότι τα
συμφέροντα αυτά δεν είναι τίποτε βαρεμένοι του μαρξισμού-λενινισμού
αλλά δραστηριοποιούνται ως Δούρειος Ιππος κυρίως στον χώρο της
αντιπολίτευσης.
Διαβάζω ακατανόητους δημοσιονομικούς επαίνους ως επιβράβευση της
φοροληστείας ή ακούω χειροκροτήματα για την αλλοπρόσαλλη μετάλλαξη μιας
κυβέρνησης που άλλα λέει κι άλλα κάνει προτού πει πάλι τα αντίθετα
- εγκώμια δηλαδή για την εξαπάτηση των πολλών από τους λίγους.
Ενώ αντιθέτως η αυστηρή κριτική τους στοχεύει ή, πιο κομψά,
περιλαμβάνει μονότονα και την αντιπολίτευση, η οποία (εξ όσων γνωρίζω)
ουδεμία συμμετοχή έχει, ούτε καμία ευθύνη, στη διακυβέρνηση της χώρας.
Καταπίνουν αμάσητο τον Καμμένο ή τον Κοντονή αλλά τους ενοχλεί που ο
Μητσοτάκης ή η Φώφη «λένε όχι σε όλα». Ενώ «έχουν ευθύνη για την
κρίση».
Φυσικά στην πολιτική δεν υπάρχει αθωότητα, έλεγε ο Σεν-Ζιστ.
Και κατ' αρχήν κανείς ναυαγοσώστης δεν απέτρεψε ποτέ ένα ναυάγιο. Το πολύ-πολύ να σώσει μερικούς ναυαγούς.
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι οι πρόθυμοι ναυαγοσώστες διατηρούν αυταπάτες για όποιον λόγο και αν δραστηριοποιούνται.
Είτε όταν επικαλούνται κάποιο απροσδιόριστο «συμφέρον της χώρας» - συνήθως το δικό τους...
Είτε επειδή προσδοκούν κάποια δουλίτσα τώρα που βρήκαν τους μπόσικους.
Είτε όταν η υστεροβουλία τους μεταμορφώνεται σε αμεροληψία. «Να
πούμε και τα θετικά, ο ΣΥΡΙΖΑ τα περνάει όλα χωρίς διαδηλώσεις!».
Είτε απλώς επειδή τα παίρνουν.
Προφανώς δεν έχουμε να κάνουμε με αφελείς. Ούτε με ιδεολόγους. Ούτε
με ανθρώπους που αγνοούν ότι η χώρα ευτελίζεται, αποσυντίθεται,
βουλιάζει.
Δεν τρέφουν αυταπάτες, ούτε καν για την έκβαση των εκλογών. Απλώς διαπραγματεύονται την επόμενη ημέρα.
Δεν φαντασιώνονται ότι θα σώσουν τον Τσίπρα. Προσπαθούν να κοντύνουν τον Μητσοτάκη.
Τα συμφέροντα παίζουν πάντα το ίδιο προβλέψιμο παιχνίδι: τα έχουν
καλά με τον εκάστοτε Πρωθυπουργό ώστε να τον πουλήσουν για τον επόμενο
νικητή. Φυσιολογικά ο Τσίπρας θα υποστεί και αυτός τη μοίρα του Σαμαρά,
του Παπανδρέου ή του Καραμανλή.
Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά.
Η ενδεχόμενη κατάρρευση της κυβέρνησης κινδυνεύει (στα μάτια τους)
να φέρει στην εξουσία μια πανίσχυρη διάδοχο κατάσταση. Και αυτό δεν το
θέλουν - τουλάχιστον όσο δεν «τα έχουν βρει» με τον διάδοχο.
Εως τώρα θεωρούσαν τον Μητσοτάκη περίπου δεδομένο. Και έπαιζαν Τσίπρα εκ του ασφαλούς.
Αρχίζουν να υποψιάζονται ότι τα πράγματα μπορεί να αποδειχτούν πιο
ζόρικα. Οτι ο Μητσοτάκης δεν είναι χάπατος - αποδείχτηκε στην περίπτωση
του Μπόμπολα και του Σαββίδη... Και ότι μάλλον δεν θα συγκυβερνήσει με
τον Παυλόπουλο.
Χρειάζονται λοιπόν έναν Τσίπρα ζωντανό μετά τις εκλογές. Για να
πιέζουν και να διαπραγματεύονται. Μέσα και έξω από τη ΝΔ. Πολιτικά ή
επιχειρηματικά.
Ακόμη και ο πρόεδρος των ταξιτζήδων βγήκε στο κλαρί.
Save Tsipras, λοιπόν! Οχι για τον Τσίπρα. Για τη φουκαριάρα τη μάνα τους. Ναυαγοσώστες του εαυτού τους.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ
