Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Παιδίσκη δεν τα ‘χει ακούσει όλα τα ονόματα αυτά. Γυαλίζει η ρώγα στο Δευτερόλη τούτο μήνα του καλοκαιριού κι αυτή το νου της έχει στα ξέπλεκα μαλλιά. << Ο Αηλιάς κόβει σταφύλια και η Αγιά Μαρίνα σύκα >> και των ματιών της το μπλε κλείνει το οπτικό τους πεδίο.
Τίποτα δε βλέπει να ωριμάζει στο φεγγοβόλο αλώνι του παππού, σκότος το άλως, τριγύρω σιωπή.
Ξενοφάνης: << Εκ γαίης γαρ πάντα και εις γην πάντα τελευτά >>. Και ο λαμπρός σίτος απ’ αυτή. Ιούνιος ο θεριστής, Ιούλιος ο αλωνιστής. Τα αλώνια ήταν πέτρινα ή χωμάτινα. Στη μέση ο ξύλινος στύλος, το στοιχερό, όπου μ’ ένα σχοινί (τριχιά ) δένονταν τ΄ άλογα. Γύριζαν γύρω - γύρω, δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα, τυλίγοντας και ξετυλίγοντας το σχοινί πάνω στο στοιχερό. Τα χειρόβολα σκορπισμένα, με το πάτημα των ζώων, γένναγαν το σπόρο τους, τα στάχυα μέσα από τις μήτρες τους τη ζωή με την τροφή τους χάριζαν στο δίποδο και άπτερο σοφό άνθρωπο.
Εργαλεία ουκ και ολίγα. Γνωστά τοις πάσι τότε, ακουστά στους σημερινούς εξελιγμένους, άγνωστα στους σκυμμένους στα κινητά, στα λάπτοπ και στο μακάριο << ουδενός επιθυμείν >>. Αναφέρω τα πιο επώνυμα και σημαντικά. Η βίτσα, το δεκριάνι, τα φτυάρια, τους κουβάδες, το κόσκινο ή αρίλογος ( ηρολόγος ), τα χαράρια (χαράργια), οι λαιμαργιές, οι σαρωματίνες ( σκούπες ), τα σακιά.
Άλλες δουλειές. Καθαρισμός του σίτου από το άχυρο. Αποθήκευση στο αμπάρι. Το άχυρο, βασική τροφή των ζώων, το μετέφεραν στα παχνιά με τα χαράρια ( χαράργια ).
Ακόμη με μπάλες, ( το μπάλιασμα ) και με τσουβάλια. Μετά πάμε στο Μύλο!
Το άλεσμα εκεί, νερόμυλος γαρ, το ζύμωμα και το φούρνισμα. Μεγάλη σημασία εδώ οι μυλόπετρες του Μύλου. Σκληρές εκείνες αλλά σκληρότερες οι σημερινές, οι κοινωνικές. Σε αλέθουν και γίνεσαι τέλος.
<< Μήτηρ απάντων γαία και κοινή τροφός >> κατά το Μένανδρο. Κάτω από τα πόδια μας υπάρχει ένα παραμελημένο σύμπαν. Αλλά και το επάνω φροντίζουμε να το παραμελούμε δεόντως, καταστρέφοντάς το. Αν και το πάνω το στέρεο στοιχείο, συνδέεται με την μητρότητα και μας εξασφαλίζει την τροφή, το παραβλέπουμε ή το προσπερνάμε.
Το χώμα και η λάσπη εξαφανίστηκαν από την καθημερινότητά μας. Τα ακονισμένα σοκάκια καλύφθηκαν με τσιμέντο.
Οι μουντζουριές στα χέρια και στα πόδια είναι απαγορευμένες. Και το παιδί αρχίζει και ξεχνά την οσμή της βροχής.
Υπάρχει μια βαθιά αίσθηση πως δεν πάμε καλά.
