Στο ένα στρατόπεδο είναι αυτός, στο
απέναντι όλοι οι άλλοι.
Είναι ο περήφανος ταύρος, ο περικυκλωμένος από
θρασύδειλα τσακάλια.
Είναι ο καθαρός, μέσα σ’ έναν ωκεανό βρωμερών
γουρουνιών.
Είναι ο μοναχικός λαϊκός εκδικητής, ο αντιμέτωπος με ορδές
μισθοφόρων των άτιμων τσιφλικάδων και των ξεφτιλισμένων μπουρζουάδων.
Είναι ο αποφασισμένος, που οδεύει προς το πεπρωμένο του δίχως να δίνει
δεκάρα για όσα του επιφυλάσσει η μοίρα.
Γι αυτόν, ο κόσμος δεν είναι πολύπλοκος.
Χωρίζεται με μια απλή γραμμή σε καλούς και κακούς.
Όποιος δεν είναι
ευθέως και δηλωμένα με τους καλούς, είναι καμουφλαρισμένος κακός.
Ο
κόσμος δεν είναι πολύχρωμος.
Χωρίζεται σε άσπρο και μαύρο.
Τα ενδιάμεσα
χρώματα είναιο φερετζές του μαύρου.
Όσο γι αυτόν, είναι η προσωποποίηση
του καλού και του άσπρου. Ποιος τον διόρισε σ’ αυτή τη θέση; Ο εαυτός
του και η ιστορία, τελεία και παύλα. Όσοι δεν είναι μαζί του, είναι
πληρωμένοι δολοφόνοι του κακού και του μαύρου. Δεν υπάρχει δικαιολογία
για να βρίσκεται κανείς στο ενδιάμεσο.
Η ζωή γι αυτόν είναι μια διαρκής
θανάσιμη μάχη. Μια σύγκρουση δίχως όρια και γι αυτό σύγκρουση αδυσώπητη
χωρίς προσχήματα. Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να γελά, όπως δεν το
επέτρεπε στον εαυτό του ο καπετάν Μιχάλης. «Όταν λευτερωθεί η Κρήτη, θα
λευτερωθεί και μένα η καρδιά μου» έλεγε ο «Κάπρος» του Καζαντζάκη. Το
ίδιο λέει κι αυτός. Θα πάψει να φωνάζει και να αφρίζει μπροστά στις
κάμερες, θα σκάσει χαμόγελο μόνο όταν η κοινωνία μπει σε ρότα
απελευθέρωσης. Ως τότε, η άνιση πάλη του καλού εναντίον του κακού που ο
ίδιος δίνει, επισκιάζει τα πάντα. Και αστικές ευγένειες και προσωπικές
ευαισθησίες και ατομικές προσβολές και συνταγματικές δεσμεύσεις και
λεπτεπίλεπτες προσωπικές διαφοροποιήσεις και πολιτικάντικους
υπολογισμούς.
Του την δίνουν άπαντες. Διότι δεν
καταλαβαίνουν το προφανές που βλέπει αυτός: Ότι ζούμε μέσα σ’ έναν
ακήρυχτο πόλεμο που διεξάγεται κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας. Τον
κάνει λοιπόν μόνος του τον πόλεμο αυτό, μπας και ξυπνήσει κανένας και
αντιληφθεί τι γίνεται. Στους εχθρούς τα λέει στα ίσα και γαία πυρί
μειχθήτω. Τους βρίζει, κι αυτούς και τα δικαστικά ή δημοσιογραφικά
τσιράκια τους, δίχως να δίνει δεκάρα για τις συνέπειες. Ξέρει πως δεν θα
βγει νικητής στο τέλος, αλλά χέστηκε. Αυτός τους τα λέει.
Κι οι δικοί του πολλές φορές τον
εκνευρίζουν με τα στρογγυλέματα τους και με τις νουθεσίες τους, να μην
είναι –λέει- τόσο οξύς γιατί εντέλει κάνει ζημιά στην παράταξη. Μα τι
άλλο θέλουν τέλος πάντων; Τους έκανε το χατίρι επί τέσσερα χρόνια να
ψηφίζει πράγματα ντροπιαστικά, μόνο και μόνο για να μην χαρούν οι εχθροί
με την αποτυχία τους. Τι άλλο να κάνει πια γι αυτούς; Τους καταλαβαίνει
τους δικούς του, αλλά αυτός δεν αντέχει άλλο. Σπάει το σκοινί και
σηκώνει δικό του μπαϊράκι. Έτσι έκανε και ο Άρης, έτσι έκαναν κι οι
παππούδες του στη Μαδάρα, έτσι ελπίζει να κάνουν και τα αγέννητα εγγόνια
του κάποτε. Στο τέλος-τέλος, δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.
Είναι μόνος εναντίον όλων και το χαίρεται. Τους έχει.
Τα λεφτά δεν το νοιάζουν, τα μεγαλεία
τον αφήνουν αδιάφορο. Κι αν απρόσμενα βρέθηκε με εξουσία στα χέρια του,
δεν την εκμεταλλεύεται προσωπικά για να περνά καλά, αλλά ως εργαλείο για
τον υπέρ πάντων αγώνα. Δεν θα τον πουν ποτέ κλέφτη κι αυτό του φτάνει.
Μπορεί να του πουν πως ήταν οπαδός του «ο ταξικός σκοπός αγιάζει τα
μέσα» κι άρα δεν ήταν νομότυπος σύμφωνα με τους νόμους, που όμως ήταν
νόμοι του εχθρού που ο ίδιος δεν κατάφερε ν’ αλλάξει. Ας του το πουν
λοιπόν, δεν το νοιάζει. Το πιστεύει.
Εγώ εχθές, μέσα στην απέχθεια μου για
την ουσία της συμπεριφοράς του, ειλικρινά τον θαύμασα. Είναι ο ορισμός
του απόλυτου φανατικού. Του τυφλού συγκρουσιακού. Έχει περάσει βέβαια η
μπογιά του και τον Μάη θα πάει στο σπίτι του, αλλά αν το ‘κανε ο διάολος
και έρχονταν αλλιώς τα πράγματα να βρεθεί ηγήτορας, τότε την είχαμε
βάψει όλοι μαζί: Κάτι τέτοιοι τύποι είναι που φτιάχνουν τους εμφύλιους.
Και μάλιστα στα καλά καθούμενα. Και παρότι ξέρουν απ’ την αρχή πως θα
τους χάσουν, τους ξεκινούν με χαρά. Είναι η φύση τους, ο λόγος της
ύπαρξης τους.
Δ. Καμπουράκης
liberal.gr
