Το σχέδιο νόμου για την απελευθέρωση του επαγγέλματος των ταξί αντιμετωπίζει χρόνιες και παγιωμένες στρεβλώσεις. H βασικότερη στρέβλωση είναι η «αγορά» της άδειας άσκησης επαγγέλματος από ιδιώτες, μάλιστα σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές, και όχι η εκχώρησή της από την οργανωμένη πολιτεία. Οι κάτοχοι αδειών ταξί υπήρξαν θύματα αυτής της στρέβλωσης, αγοράζοντας τις άδειες από προκατόχους τους, με αποτέλεσμα οι άδειες, αντί απλώς να δίνουν τη δυνατότητα άσκησης του επαγγέλματος, όπως ισχύει στα περισσότερα επαγγέλματα, να μετατρέπονται σε «περιουσιακό στοιχείο».
Θεωρώ αυτονόητο ότι αυτή η στρέβλωση πρέπει να διορθωθεί και η άδεια να νοηθεί επιτέλους ως αυτό που είναι: μια απλή διοικητική πράξη του δημόσιου φορέα που πιστοποιεί ότι ο αιτών πληροί τις απαιτήσεις για την άσκηση ενός επαγγέλματος. Και τα κριτήρια εκχώρησης πρέπει να είναι καταρχήν ποιοτικά (διασφάλιση της κατάρτισης του επαγγελματία) και κατ’ ελάχιστον οικονομικά.
Παρόλα αυτά, στην παρούσα συγκυρία οι αλλαγές αυτές πρέπει να γίνουν με προοδευτικό τρόπο και με ιδιαίτερη μέριμνα για όσους απέκτησαν τις άδειες με τον στρεβλό τρόπο που ίσχυσε μέχρι σήμερα, χωρίς όμως να έχουν την ευθύνη, μη έχοντας άλλη επιλογή. Η ανάγκη αυτή είναι ιδιαίτερα προφανής για όσους απέκτησαν πρόσφατα την άδειά τους και επομένως δεν την έχουν «αποσβέσει» (όσο παράδοξο κι αν ακούγεται η «απόσβεση» μιας διοικητικής πράξης!). Όπως, επίσης το νομοσχέδιο πρέπει να προστατέψει τους επαγγελματίες του χώρου από τους απασχολούμενους ευκαιριακά, θέτοντας συγκεκριμένα ποιοτικά κριτήρια για την άσκηση του επαγγέλματος. Στο πλαίσιο αυτής της μεταβατικής περιόδου, μπορεί να συζητηθεί και το θέμα του πληθυσμιακού περιορισμού. Είναι γεγονός ότι το απότομο πέρασμα σε μια νέα κατάσταση μπορεί να έχει δυσμενείς συνέπειες, τόσο για τους ενδιαφερόμενους όσο και για την πολιτεία.
Παράλληλα, το σχέδιο νόμου πρέπει να εξασφαλίσει ότι το επάγγελμα του ταξιτζή θα μείνει στα χέρια του ιδιοκτήτη, ο οποίος πρέπει να έχει το δικαίωμα επιλογής να ασκήσει το επάγγελμα είτε ατομικά είτε μέσω της συμμετοχής του σε ένα εταιρικό σχήμα. Η εκχώρηση πάνω από μιας άδεια σε ένα άτομο ή σε έναν φορέα, σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι σε αυτόν θα δουλεύουν χωρίς να είναι οι ίδιοι αδειούχοι και συνεπώς θα είναι εξαρτημένοι από αδειούχους, οι οποίοι χωρίς να δουλεύουν θα καρπώνονται την εργασία τους. Ο πιο απλός τρόπος να προστατεύσουμε το επάγγελμα από την προλεταριοποίηση είναι η ατομική εκχώρηση της άδειας, όπως εξάλλου ισχύει και για τα περισσότερα επαγγέλματα.
Ατομική άδεια σημαίνει ότι η άδεια άσκησης επαγγέλματος μπορεί να εκχωρηθεί μόνο σε φυσικό πρόσωπο και σε κάθε πρόσωπο δεν μπορεί να εκχωρηθεί παρά μόνο μια άδεια. Αυτό δεν αντιβαίνει στην δυνατότητα συλλογικής άσκησης του επαγγέλματος στο πλαίσιο συνεταιρισμού ή εταιρείας οποιασδήποτε μορφής, αλλά με τον περιορισμό ότι κάθε μέτοχος θα είναι και ο ίδιος αδειούχος. Ας τονίσουμε ότι το πλαίσιο που δημιουργεί το νομοσχέδιο για την «Κοινωνική Οικονομία», το οποίο παρουσίασε ο Υπουργός Εργασίας κ. Γιώργος Κουτρουμάνης και συζητείται αυτές τις μέρες, μπορεί να δώσει ένα κοινωνικό πλαίσιο στην δυνατότητα συλλογικής άσκησης του επαγγέλματος. Προς την κατεύθυνση αυτή θα καταθέσω πρόταση τροπολογίας κατά τη διαδικασία της ψήφισης του νομοσχεδίου.
