ΠΑΤΩΝΤΑΣ στην Κορυφή του Ταυγέτου -Video

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Πολύ σύντομα δυο λόγια για την εξόρμηση αυτή:

Πρόκειται για την καθιερωμένη ετήσια χειμερινή ανάβαση στη ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου. Ξεκινήσαμε το μεσημέρι του Σαββάτου 2/2/2013 από Καλαμάτα και περίπου 5:00 το απόγευμα βρεθήκαμε στο Μαγγανιάρη σημείο έναρξης της πορείας για το καταφύγιο. 

Η ανάβαση στο καταφύγιο είχε διάρκεια γύρω στις 2 με 2,5 ώρες. Τα αστέρια στόλιζαν τον πολύ καθαρό ουρανό όταν φτάσαμε. Η ομάδα αριθμούσε τα 35 με 40 άτομα. Κάποιοι λίγοι κοιμήθηκαν έξω σε σκηνές και ακόμη λιγότεροι χωρίς σκηνές σε έναν επιτόπου κατασκευασμένο στο χιόνι τετράγωνο λάκκο. 

Ο καιρός όχι κρύος αρκετά για την εποχή, ο αέρας δυνατός...

7:45 το επόμενο πρωί όλοι έτοιμοι για την κορυφή. Το βουνό όμως όπως πάντα έχει τον τελευταίο λόγο και εμείς ακολουθούμε τις επιταγές του. Σε 40 λεπτά από το ξεκίνημα έχουμε βγεί στα λακκώματα. Η κορυφή στέκει απέναντι και στέλνει το μήνυμά της. Συνεχόμενες ριπές ανέμου μας μαστιγώνουν και μας καθηλώνουν. Η ένταση είναι μεγάλη και για αρκετούς πρόκειται για πρωτόγνωρη εμπειρία. Όλοι πέυτουν κάτω για να γλυτώσουν το χιόνι που έχει σηκώσει ο αέρας και που μας χτυπά με τρομερή μανία στο πρόσωπο και παντού στο σώμα. Η απόφαση παίρνεται γρήγορα, επιστροφή. Κάποιοι όμως πιο έμπειροι συνεχίζουν....

Τα περισσότερα μέλη της ομάδας έχοντας επιστρέψει στο καταφύγιο επιλέγουν την πιο ήπια διαδρομή για τους Πενταυλούς. 

Είναι ένα όμορφο σημείο του βουνό στη διαδρομή του μονοπατιού Ε4, που εδώ περνά από το καταφύγιο προς τη βασιλική. Ανταμείβονται για την επιλογή τους. Οι Πενταυλοί βρίσκονται στη βάση της πιο απότομης πλαγιάς της κορυφής. Από ένα σύμπλεγμα βράχων πετάγονται με ορμή πέντε πίδακες νερού. Αυτή την εποχή οι εικόνες είναι πιο εντυπωσιακές. Το περασμένο καλοκαίρι το νερό έτρεχε με πολύ λιγότερη ροή. Σήμερα το εντυπωσιακό σκηνικό πλαισιώνει μια χιονοστιβάδα που έχει πέσει ακριβώς εδώ....

Ας επιστρέψουμε όμως σε εκείνους τους τολμηρούς που επέλεξαν να μιλήσουν περισσότερο με το βουνό. Μετά τα Λακκώματα το μονοπάτι πλησιάζει πιο κοντά στη πλαγιά και η ένταση του αέρα μειώνεται κατά πολύ. Σε λίγο κερδίζοντας υψόμετρο μια πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα. Ο ένας κινείται ακριβώς πίσω από τον άλλο. 

 Επιστρατεύεται και το gps. Γνωρίζουμε το βουνό πολύ καλά, όμως η ομίχλη δεν αποτελεί ποτέ έναν καλό σύντροφο, ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με τον ισχυρό αέρα. Με αργό βήμα ανεβαίνουμε μες στις αντίξοες συνθήκες. 

Ο Σταύρος χρησιμοποιεί τα ορειβατικά σκι. Το gps δείχνει 2150μ και περιοχή Αθάνατη Ράχη. Στο σημείο επέλεξε να συναντηθεί με το θάνατο ο Λιαντίνης προβάλλοντας με αρνητικό τρόπο το βουνό στον ευρύ κόσμο. Στρίβουμε αριστερά και βάζουμε κατεύθυνση τις "Πόρτες". Βγαίνουμε σε αυτές. Εδώ ο άνεμος στη κυριολεξία λυσσομανά. Η έντασή του είναι πολύ πιο δυνατή σε σύγκριση με αυτήν που συναντήσαμε αρκετά πριν στα Λακκώματα. 

Ανεβαίνουμε περίπου 50 μέτρα ακόμα. Ο Ταΰγετος βρυχάται... Δεν έχει νόημα να βγούμε στη κορυφή. Έχουμε αρχίσει να κινούμαστε σε ζώνη που η ασφάλεια μας αρχίζει να διακινδυνεύει. Η ορατότητα είναι στο μηδέν, ο άνεμος πλησιάζει σε θύελλα... Επιστρέφουμε! Καθόλου απογοητευμένοι. Είναι και αυτό ένα μάθημα. Το μάθημα της επιστροφής, το μάθημα ότι η κορυφή δεν είναι πάντοτε η κορυφή του βουνού...