Αν
πρέπει κάποιος να συγκεφαλαιώσει το πέρασμα του Τσίπρα από την εξουσία
τώρα που εισέρχεται στην τελική ευθεία, η λέξη που το αποδίδει είναι η
λέξη προδοσία.
Ομως, ως γνωστόν, την προδοσία πολλοί αγάπησαν. Τον
προδότη, κανείς.
Ναι, η λέξη είναι βαριά. Ομως στην περίπτωση Τσίπρα, είναι πέρα για πέρα ακριβής. Και σε πολλά επίπεδα. Απλώς σε τίτλους να δει κανείς την πορεία του μένοντας μόνον στα πολύ βασικά, θα το αντιληφθεί αμέσως:
Ο Τσίπρας ήρθε για να “σκίσει” τα μνημόνια. Πρόδωσε αυτή τη βασική θέση που τον έφερε στην εξουσία με ορμή. Οχι απλώς δεν τα έσκισε, αλλά έκανε και επόμενο, που, πριν από τον ερχομό του, δεν ήταν καν αναγκαίο.
Ο Τσίπρας έκανε δημοψήφισμα και ζήτησε από το λαό να πει “όχι”. Ο λαός τον πίστεψε και το είπε βροντερά. Τον πρόδωσε σε
λιγότερες από 24 ώρες και έκανε το “όχι” “ναι σε όλα” κατά τρόπο πρωτοφανή διεθνώς, σε βαθμό που έχει γίνει σημείο αναφοράς παντού.
Ο Τσίπρας “πάλεψε” για τη γενιά των 700 ευρώ ως αρχηγός της αντιπολίτευσης – και της υποσχέθηκε να την αποκαταστήσει. Την πρόδωσε κι αυτή: δημιούργησε τη γενιά των… 300 ευρώ, η οποία δεν υπήρχε πριν από αυτόν και τώρα είναι, δυστυχώς, κυρίαρχη.
Ο Τσίπρας είπε θα σταματούσε τη φτώχεια και τη μετανάστευση που αυτή έφερε. Γιγαντώθηκαν και τα δύο επί των ημερών του.
Ο Τσίπρας είπε ότι θα απαιτούσε το κούρεμα του εθνικού χρέους που έχει πνίξει την Ελλάδα. Οχι μόνον δεν το περιόρισε, αλλά το προσαύξησε κατά πολλές δεκάδες δις ευρώ. Και, φυσικά, σκότωσε κάθε ελπίδα για αντιμετώπισή του.
Ο Τσίπρας πήρε την κυβέρνηση φωνάζοντας “γκουου μπακ μαντάμ Μέρκελ”. Πρόδωσε και αυτή τη θέση: έγινε ο μεγαλύτερος αυτόκλητος θαυμαστής της και διαφημιστής της πολιτικής της στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Ο Τσίπρας ξιφούλκησε κατά της διαπλοκής και έδωσε όρκο να την πατάξει. Ηταν το άλλο “δυνατό” χαρτί του. Τον πρόδωσε όμως και αυτόν: μετά ήρθαν ο Πετσίτης, οι Κύπριοι δικηγόροι, οι διακοπές στα κότερα των πλουσίων, οι περίεργες συμβάσεις σε πλήθος τομείς…
Ο Τσίπρας πολιτεύθηκε ως “αριστερός”. Και έκανε συγκυβέρνηση με ένα κομμάτι της ελληνικής άκρας δεξιάς, ενώ δεν έλειψαν και τα ανοίγματα ακόμα και στη Χρυσή Αυγή, όπως λ.χ. για την απλή αναλογική, για τη στήριξη τοποθετήσεων κρατικών λειτουργών και όχι μόνον.
Περισσότερο όμως απ’ όλα αυτά, ο Τσίπρας έκανε τη διαβόητη Συμφωνία των Πρεσπών. Πρόδωσε και τη Μακεδονία, πρόδωσε και πάλι, και μάλιστα επιθετικά τον ελληνικό λαό, που τον χαρακτήρισε φασίστα και εθνικιστή επειδή δεν την αποδέχθηκε.
Είναι κι άλλα. Πολλά. Ομως, ας μείνουμε σε αυτά. Υπεραρκούν να εξηγήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών που έφεραν, ουσιαστικά, το τέλος της εποχής της μεγάλης προδοσίας.
Ναι, η λέξη είναι βαριά. Ομως στην περίπτωση Τσίπρα, είναι πέρα για πέρα ακριβής. Και σε πολλά επίπεδα. Απλώς σε τίτλους να δει κανείς την πορεία του μένοντας μόνον στα πολύ βασικά, θα το αντιληφθεί αμέσως:
Ο Τσίπρας ήρθε για να “σκίσει” τα μνημόνια. Πρόδωσε αυτή τη βασική θέση που τον έφερε στην εξουσία με ορμή. Οχι απλώς δεν τα έσκισε, αλλά έκανε και επόμενο, που, πριν από τον ερχομό του, δεν ήταν καν αναγκαίο.
Ο Τσίπρας έκανε δημοψήφισμα και ζήτησε από το λαό να πει “όχι”. Ο λαός τον πίστεψε και το είπε βροντερά. Τον πρόδωσε σε
λιγότερες από 24 ώρες και έκανε το “όχι” “ναι σε όλα” κατά τρόπο πρωτοφανή διεθνώς, σε βαθμό που έχει γίνει σημείο αναφοράς παντού.
Ο Τσίπρας “πάλεψε” για τη γενιά των 700 ευρώ ως αρχηγός της αντιπολίτευσης – και της υποσχέθηκε να την αποκαταστήσει. Την πρόδωσε κι αυτή: δημιούργησε τη γενιά των… 300 ευρώ, η οποία δεν υπήρχε πριν από αυτόν και τώρα είναι, δυστυχώς, κυρίαρχη.
Ο Τσίπρας είπε θα σταματούσε τη φτώχεια και τη μετανάστευση που αυτή έφερε. Γιγαντώθηκαν και τα δύο επί των ημερών του.
Ο Τσίπρας είπε ότι θα απαιτούσε το κούρεμα του εθνικού χρέους που έχει πνίξει την Ελλάδα. Οχι μόνον δεν το περιόρισε, αλλά το προσαύξησε κατά πολλές δεκάδες δις ευρώ. Και, φυσικά, σκότωσε κάθε ελπίδα για αντιμετώπισή του.
Ο Τσίπρας πήρε την κυβέρνηση φωνάζοντας “γκουου μπακ μαντάμ Μέρκελ”. Πρόδωσε και αυτή τη θέση: έγινε ο μεγαλύτερος αυτόκλητος θαυμαστής της και διαφημιστής της πολιτικής της στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Ο Τσίπρας ξιφούλκησε κατά της διαπλοκής και έδωσε όρκο να την πατάξει. Ηταν το άλλο “δυνατό” χαρτί του. Τον πρόδωσε όμως και αυτόν: μετά ήρθαν ο Πετσίτης, οι Κύπριοι δικηγόροι, οι διακοπές στα κότερα των πλουσίων, οι περίεργες συμβάσεις σε πλήθος τομείς…
Ο Τσίπρας πολιτεύθηκε ως “αριστερός”. Και έκανε συγκυβέρνηση με ένα κομμάτι της ελληνικής άκρας δεξιάς, ενώ δεν έλειψαν και τα ανοίγματα ακόμα και στη Χρυσή Αυγή, όπως λ.χ. για την απλή αναλογική, για τη στήριξη τοποθετήσεων κρατικών λειτουργών και όχι μόνον.
Περισσότερο όμως απ’ όλα αυτά, ο Τσίπρας έκανε τη διαβόητη Συμφωνία των Πρεσπών. Πρόδωσε και τη Μακεδονία, πρόδωσε και πάλι, και μάλιστα επιθετικά τον ελληνικό λαό, που τον χαρακτήρισε φασίστα και εθνικιστή επειδή δεν την αποδέχθηκε.
Είναι κι άλλα. Πολλά. Ομως, ας μείνουμε σε αυτά. Υπεραρκούν να εξηγήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών που έφεραν, ουσιαστικά, το τέλος της εποχής της μεγάλης προδοσίας.
Γ. Μαλούχος
in.gr
