Χρωματισμένο το δείλι, η κίνηση χαλαρή, ο θόρυβος απ’ τα βήματά μου στο καλντερίμι με απόκρουση Μπαχ και προορισμός μου
ο πλάτανος της Αρκαδιάς. Εκεί από κάτω του, ένας ανώφελος ερημίτης, τη
μνήμη μου άρχισα να τυπώνω στους νευρώνες του μυαλού μου. Ιερό δέντρο ο
πλάτανος συνδεδεμένο με ιστορίες και θρύλους. Κι εδώ έγιναν ολοζώντανα
πράγματα επί τουρκοκρατίας μας λέει το τραγούδι: << Στο κάστρο
βγαίνει ο Αυγερινός και στο παζάρι η Πούλια, στης Αρκαδιάς τον πλάτανο
βγαίνει ο κατής και κρένει και κρένει τους ανύπαντρους, όποιος αγαπάει
να παίρνει… >> Και ο Τούρκος Αγάς της Αρκαδιάς αγαπάει την Ελένη
Χαμέρη. Εκείνη δεν τον θέλει, αγαπούσε τον Αυγερινό Χούντρα γι’ αυτό ο
Αγάς τη φυλάκισε, τη βασάνισε και είχε θάνατο φριχτό.
Στη μυθολογία << Η πλάτανος >> ήταν κόρη του Ποσειδώνα. Αγαπούσε το υγρό στοιχείο και είχε δυο αδέρφια Γίγαντες. Όταν πέθαναν λυπήθηκε τόσο που παρακάλεσε τους θεούς να την κάνουν δέντρο να λυτρωθεί από το μαρτύριο της απώλειάς τους. Εισακούσθηκε κι έγινε ο πλάτανος, το αιωνόβιο και ιερό δέντρο.
Στη δεκαετία του εξήντα, μαθητής Λυκείου, σε μια εκδρομή κάτω από τον πλάτανο
της Αρκαδιάς μας μίλησε μια σκέτη << ξουραφού >> φιλόλογος
και μας είπε τούτα τα ωραία: πως ένας τελάλης προς τιμή της Ελένης
βγήκε και την υπερασπίστηκε. Ακόμα πως η λαϊκή μούσα κατέγραψε:
<<Ντελάλη γίνηκε στη γειτονιά. Στο μαχαλά στη ρούγα. Και τόμαθε ο
κόσμος ο πολύς. Κι ολάκερος ο τόπος. Θυμώσανε οι άνθρωποι. Ντροπιάστηκαν
τα ήθη. Ο νόμος εξοργίστηκε και δίκασε σε θάνατο την όμορφη Ελένη και
κρέμασαν το μπόι της στης Αρκαδιάς τον πλάτανο>>.
Στη συνέχεια μας είπε, πως στην Κω δείχνουν ακόμα τον πλάτανο κάτω από τον οποίο δίδασκε ο Ιπποκράτης.
Πως ο Ξέρξης μαγεύτηκε στην κοιλάδα του Λυδικού Μαιάνδρου μ’ έναν
πλάτανο που έδωσε εντολή να τον στολίσουν με χρυσάφι και να τον
φροντίζουν. Ακόμη στη Σικελία όταν πρωτοεμφανίστηκε ο πλάτανος
εντυπωσιάστηκαν τόσο που τον πότιζαν με κρασί και πλήρωναν ένα ποσό για
να έχουν δικαίωμα στη σκιά του.