Μεγάλη χαρά μάς έχει πιάσει ως χώρα με τον Στρος-Καν, όπως έχω αντιληφθεί. Η διαπόμπευσή του στη Νέα Υόρκη έγινε για πολύ κόσμο κάτι σαν προσωπική υπόθεση. «Τον κερατά, τον τσάκωσαν», είναι η ελληνικότατη αντίδραση, άσχετα που ο… κερατάς είναι άλλου γένους στην προκειμένη περίπτωση και ο φίλος μας ο Ντομινίκ απλά έσπασε μια στάμνα, την οποία προφανώς είχε πάει πολλές φορές στη βρύση μέχρι να φάει το μπουγέλο επί αμερικανικού εδάφους.
Και διάλεξε και το μέρος ο άνθρωπος. Εκεί όπου η διαπόμπευση είναι ολόκληρη επιστήμη, ειδικά σε τέτοια ζητήματα. Λίγη τηλεόραση να έβλεπε ο DSK ή να κατέβαζε καμιά σειρούλα από το Διαδίκτυο θα είχε πάρει χαμπάρι τι πρέπει να προσέξει. Το έρμο το Law and Order παίζεται καμιά 15αριά χρόνια τώρα σε όλο τον κόσμο. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Φως φανάρι η υπόθεση. Γιατί στις ΗΠΑ μπορείς να βουλιάξεις μια ολόκληρη οικονομία με τοξικά ομόλογα, να στείλεις κόσμο να μένει σε σκηνές επειδή έκανες μυστήρια παιχνίδια με στεγαστικά δάνεια ή να βουλιάξεις εταιρείες κολοσσούς (ή ξένες οικονομίες με περίεργες «αξιολογήσεις») αλλά να βγαίνεις άβρεχτος με το τεράστιο μπόνους στην τσέπη σου.
Αλίμονο όμως αν δεν κρατάς το δικό σου «μπόνους» μέσα στο παντελόνι σου. Τότε όχι μόνο θα πας στην ειδυλλιακή νήσο Ράικερς να γίνεις εσύ πλέον μέρος των αμερικάνικων σίριαλ (όπως σου αξίζει, αν έχεις κάνει αυτά για τα οποία κατηγορείσαι), αλλά θα γίνεις και μια περιφερόμενη ρόμπα στον παράδεισο των παγκόσμιων media.
Το ερώτημα βέβαια που αφορά εμάς είναι γιατί μια ζωή πρέπει να κάνουμε μνημόσυνο με ξένη... καμαριέρα; Γιατί απλά χαιρόμαστε με κάτι που δεν αλλάζει το μέλλον μας και δεν κάνουμε πραγματικά κάτι γι’ αυτό, τουλάχιστον όσον αφορά την αξιοπρέπειά μας; Γιατί μια 32χρονη από τη Δυτική Αφρική κατήγγειλε τον βιασμό και την ομηρεία από το μεγάλο αφεντικό μιας παγκόσμιας τράπεζας, ενώ ένας ολόκληρος λαός έχει φτάσει σχεδόν να πιστεύει ότι ο δικός του βιασμός ήταν αυτονόητος; Τι φοβερό μας έχουν πείσει ότι κάναμε τόσα χρόνια ώστε έπρεπε να δούμε μπροστά μας με… μπουρνούζι τον Στρος-Καν και τα στελέχη του ΔΝΤ και της τρόικας να… κλειδώνουν την πόρτα και να μας παρουσιάζουν αναλυτικά το μνημόνιο στο οποίο πληρώνουμε μέχρι και τα έξοδα της… σουίτας;
Πιθανότατα σήμερα θα έπρεπε να με απασχολούν πάλι τα πλέι οφ. Η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και οι λοιποί συγγενείς. Αλλά, για να πω την αλήθεια, η περιπέτεια του Γάλλου βαρόνου είναι πολύ πιο ελκυστική και για εμένα. Δεν μου αφαιρώ λοιπόν το δικαίωμα που μου έδωσε ο Στρος-Καν να τον κοιτάξω από την κλειδαρότρυπα (όχι και τόσο ελκυστικό θέαμα, βέβαια) και να κάνω τον χαβαλέ μου. Να χαρώ που την πάτησε και του έβαλαν τα βραχιόλια, όπως έκανε και αυτός σε εμένα και σε ολόκληρη την (έτοιμη γι' αυτό) ελληνική κοινωνία. Και μετά να αναλογιστώ ίσως ποιοι ήταν αυτοί που τον έβαλαν μέσα στο σπίτι μου (και από πότε το σχεδίαζαν) για να του δώσω ό,τι πολυτιμότερο είχα. Την αξιοπρέπειά μου…
