Η αναφορά αυτή έρχεται να αναδείξει την αδικία που συντελείται εις βάρος των Ελλήνων ελαιοπαραγωγών, καθώς πίσω από κάθε λίτρο επώνυμου ελαιόλαδου όπως τα ιταλικά Carapelli, Monini και Carli που πωλούνται στο ράφι προς 6-7 ευρώ, «κρύβεται» ένας Έλληνας παραγωγός που πουλάει κάθε χρόνο το προϊόν του χύμα στην ιταλική αγορά, εισπράττοντας πλέον λιγότερα από 2 ευρώ το κιλό και αφήνοντας τον Ιταλό έμπορο ή τυποποιητή να καρπωθεί την υπεραξία.. Όπως τονίζεται στην αναφορά, την περίοδο 2010-2011 η Ισπανία παρήγαγε 1,4 εκατ. τόνους ελαιόλαδο, η Ιταλία 450.000 τόνους και η Ελλάδα 300.00 τόνους. Σύμφωνα με τους σχετικούς υπολογισμούς, αφαιρώντας τους 60.000 που διατηρήθηκαν ως απόθεμα, οι 140.000 τόνοι διατέθηκαν στο εσωτερικό - από τους οποίους 40.000 τόνοι ως τυποποιημένο και 100.000 ως χύμα και αυτοκατανάλωση - ενώ 100.000 τόνοι εξήχθησαν, από τους οποίους οι 25.000 σε εμφιαλωμένη μορφή και οι 75.000 χύμα.
Με την αναφορά αυτή, η βουλευτής Μεσσηνίας τονίζει την ανάγκη παροχής κινήτρων για τις ελληνικές εταιρείες ώστε να δοθεί βαρύτητα σε επενδύσεις, μάρκετινγκ και διαφήμιση για να εκμεταλλευτούν τη ζήτηση από καινούργιες αγορές, καθώς και τις απώλειες που επιφέρει η απουσία εθνικής στρατηγικής για το ελαιόλαδο.
Για την αντιμετώπιση των παραπάνω φαινομένων, η κα. Γιαννακοπούλου προτείνει την δημιουργία φορέα που θα συντονίζει τη δράση για το εθνικό μας προϊόν, το οποίο απουσιάζει από τη βιτρίνα του παγκόσμιου ελαιοκομικού χάρτη. Επιπλέον, θέτει το ζήτημα της επίσπευσης υλοποίησης του νέου νομοθετικού πλαισίου για τους συνεταιρισμούς που προωθεί τη δημιουργία μεγάλων συνεταιρισμών και ισχυρών δικτύων που θα μπορούν να επενδύσουν κεφάλαια στο μάρκετινγκ, τη διαφήμιση και τη σωστή τυποποίηση του προϊόντος.
