Δύο ημέρες πριν την εκδρομή είχα ενημερωθεί για τα απολύτως
απαραίτητα: Βαθμός δυσκολίας της εκδρομής 1 αστεράκι σύμφωνα με τον
πρόεδρο του Ορειβατικού. Και τι σημαίνει αυτό; Στα 4 αστεράκια θα
χρειαζόμουν ειδικό εξοπλισμό, θα ήμουν σε χιόνια ή πάγους, θα ήμουν για
μέρες ταλαιπωρημένη και παγωμένη και πιθανόν στο τέλος, αφού δεν θα είχα
πια άλλες δυνάμεις, να έμενα κρεμασμένη από κανένα σχοινί στην άκρη
ενός γκρεμού.. (είμαι σίγουρη ότι οι έμπειροι θα έβρισκαν τρόπο για να
επιστρέψω στον πολιτισμό).
Παρ' όλους τους (μικρούς) ενδοιασμούς η απόφαση πάρθηκε. Κυριακή πρωί, μαζευτήκαμε στα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου από όπου μας πήρε το λεωφορείο, το οποίο μας μετέφερε στο χωριό Χατζή. Εκεί προς μεγάλη μου, μπορώ να πω, έκπληξη ήταν ήδη συγκεντρωμένος αρκετός κόσμος, όλων των ηλικιών. Αφού βγάλαμε την πρώτη αναμνηστική φωτογραφία, ξεκινήσαμε για να μη χάσουμε την πρωινή δροσούλα. Πρώτη στάση το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και αμέσως μετά συναντήσαμε ένα παλιό αλώνι, στο οποίο κάτοικοι του χωριού έκαναν μια μικρή επίδειξη με άλογα. Μεγάλο ενδιαφέρον έδειξαν οι Άγγλοι και οι Γερμανοί που συμμετείχαν στην περιήγηση.
Αμέσως μετά άρχισε η ανάβαση του Μαγκλαβά. Η διαδρομή ήταν καταπληκτική και παρότι ο δρόμος ήταν αρκετά ανηφορικός, η εμπειρία του να περπατάς μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος, σε αποζημίωνε. Αφού περπατήσαμε αρκετά φτάσαμε στο εκκλησάκι της Παναϊτσας όπου κάναμε μια σύντομη στάση για να ξεκουραστούμε λίγο. Πολύ κοντά στο εκκλησάκι αυτό βρισκόταν το λεγόμενο παρατηρητήριο. Και η λέξη “παρατηρητήριο” το χαρακτήριζε απόλυτα.
Ανεβαίνοντας εκεί μπορούσες να δεις σχεδόν όλη τη Μεσσηνία. Η θέα ήταν πραγματικά απίστευτη! Εκείνη τη στιγμή άδειαζε το μυαλό σου και ένιωθες πραγματικό δέος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης!
Η συνέχεια της περιήγησης δεν ήταν ούτε κατ' ελάχιστο λιγότερο ενδιαφέρουσα. Ο λόγος ήταν ότι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα σε μονοπάτια, ανάμεσα σε δέντρα, σχοίνους, θάμνους και πουρνάρια. Δημιουργήθηκε έτσι μια μεγάλη ανθρώπινη αλυσίδα, η οποία εκτεινόταν σχεδόν σε όλο το μήκος του μονοπατιού, στο οποίο κάναμε φυσικά και τις γνωριμίες μας. Με ποιους; Με κάποιους μόνιμους κατοίκους της εκεί περιοχής.. Με μια οικογένεια χελωνών!
Μετά από αρκετή κατάβαση και πάντα φυσικά με την παρέα και τη βοήθεια (όπου χρειάστηκε) των συνοδοιπόρων, φτάσαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου, το οποίο όπως έμαθα αποκαλύφθηκε εντελώς τυχαία από κάποιους κατοίκους της περιοχής.
Εκεί το ταξίδι στη φύση έγινε και ταξίδι στην ιστορία, αφού στην πρόσοψη της μικρής εκκλησίας τοποθετήθηκαν λίστες με τα ονόματα των αγωνιστών και των ηρώων που έπεσαν στις μάχες για την πατρίδα και έγινε απαγγελία ποιημάτων που εξυμνούν την ιστορία αυτών. Αμέσως μετά μας προσφέρθηκαν τοπικά εδέσματα από τις κυρίες της περιοχής, οι οποίες είχαν φροντίσει και για την υψηλή ποιότητα και για την επαρκή ποσότητα αυτών. Έτσι το οδοιπορικό στη φύση έγινε και οδοιπορικό στις γεύσεις του τόπου.
Αρκετοί συνοδοιπόροι συνδύασαν και το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Πως; Εκμεταλλευόμενοι (με την καλή έννοια πάντα) όλα αυτά που η φύση μας προσφέρει απλόχερα. Αρκετοί μάζευαν άγρια χόρτα, οβριές, σπαράγγια, φασκόμηλο, θυμάρι, αγριολούλουδα και πολλά άλλα.
Αφού ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας, ξεκινήσαμε για την τελευταία διαδρομή της ημέρας. Διασχίσαμε κρυμμένα μονοπάτια, περπατήσαμε σε χωράφια και απολαύσαμε το θέαμα της ανθισμένης φύσης με τις μαργαρίτες να σχηματίζουν ένα “λευκό χαλί” στις πεζούλες. Τελευταία στάση: το χωριό Φουρτζή. Εκεί μας υποδέχθηκαν νοικοκυρές και μας κέρασαν λουκούμια που γλύκαναν τον ουρανίσκο μας.
Στο δρόμο της επιστροφής άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει για μια ακόμα φορά στις εικόνες, τις μυρωδιές, τα χρώματα και τις γεύσεις και άφησα τη γλυκιά κούραση να διατρέξει το σώμα μου. Θα το ξαναέκανα; Εννοείται!kalamatajournal.gr
Παρ' όλους τους (μικρούς) ενδοιασμούς η απόφαση πάρθηκε. Κυριακή πρωί, μαζευτήκαμε στα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου από όπου μας πήρε το λεωφορείο, το οποίο μας μετέφερε στο χωριό Χατζή. Εκεί προς μεγάλη μου, μπορώ να πω, έκπληξη ήταν ήδη συγκεντρωμένος αρκετός κόσμος, όλων των ηλικιών. Αφού βγάλαμε την πρώτη αναμνηστική φωτογραφία, ξεκινήσαμε για να μη χάσουμε την πρωινή δροσούλα. Πρώτη στάση το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και αμέσως μετά συναντήσαμε ένα παλιό αλώνι, στο οποίο κάτοικοι του χωριού έκαναν μια μικρή επίδειξη με άλογα. Μεγάλο ενδιαφέρον έδειξαν οι Άγγλοι και οι Γερμανοί που συμμετείχαν στην περιήγηση.
Αμέσως μετά άρχισε η ανάβαση του Μαγκλαβά. Η διαδρομή ήταν καταπληκτική και παρότι ο δρόμος ήταν αρκετά ανηφορικός, η εμπειρία του να περπατάς μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος, σε αποζημίωνε. Αφού περπατήσαμε αρκετά φτάσαμε στο εκκλησάκι της Παναϊτσας όπου κάναμε μια σύντομη στάση για να ξεκουραστούμε λίγο. Πολύ κοντά στο εκκλησάκι αυτό βρισκόταν το λεγόμενο παρατηρητήριο. Και η λέξη “παρατηρητήριο” το χαρακτήριζε απόλυτα.
Ανεβαίνοντας εκεί μπορούσες να δεις σχεδόν όλη τη Μεσσηνία. Η θέα ήταν πραγματικά απίστευτη! Εκείνη τη στιγμή άδειαζε το μυαλό σου και ένιωθες πραγματικό δέος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης!
Η συνέχεια της περιήγησης δεν ήταν ούτε κατ' ελάχιστο λιγότερο ενδιαφέρουσα. Ο λόγος ήταν ότι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα σε μονοπάτια, ανάμεσα σε δέντρα, σχοίνους, θάμνους και πουρνάρια. Δημιουργήθηκε έτσι μια μεγάλη ανθρώπινη αλυσίδα, η οποία εκτεινόταν σχεδόν σε όλο το μήκος του μονοπατιού, στο οποίο κάναμε φυσικά και τις γνωριμίες μας. Με ποιους; Με κάποιους μόνιμους κατοίκους της εκεί περιοχής.. Με μια οικογένεια χελωνών!
Μετά από αρκετή κατάβαση και πάντα φυσικά με την παρέα και τη βοήθεια (όπου χρειάστηκε) των συνοδοιπόρων, φτάσαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου, το οποίο όπως έμαθα αποκαλύφθηκε εντελώς τυχαία από κάποιους κατοίκους της περιοχής.
Εκεί το ταξίδι στη φύση έγινε και ταξίδι στην ιστορία, αφού στην πρόσοψη της μικρής εκκλησίας τοποθετήθηκαν λίστες με τα ονόματα των αγωνιστών και των ηρώων που έπεσαν στις μάχες για την πατρίδα και έγινε απαγγελία ποιημάτων που εξυμνούν την ιστορία αυτών. Αμέσως μετά μας προσφέρθηκαν τοπικά εδέσματα από τις κυρίες της περιοχής, οι οποίες είχαν φροντίσει και για την υψηλή ποιότητα και για την επαρκή ποσότητα αυτών. Έτσι το οδοιπορικό στη φύση έγινε και οδοιπορικό στις γεύσεις του τόπου.
Αρκετοί συνοδοιπόροι συνδύασαν και το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Πως; Εκμεταλλευόμενοι (με την καλή έννοια πάντα) όλα αυτά που η φύση μας προσφέρει απλόχερα. Αρκετοί μάζευαν άγρια χόρτα, οβριές, σπαράγγια, φασκόμηλο, θυμάρι, αγριολούλουδα και πολλά άλλα.
Αφού ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας, ξεκινήσαμε για την τελευταία διαδρομή της ημέρας. Διασχίσαμε κρυμμένα μονοπάτια, περπατήσαμε σε χωράφια και απολαύσαμε το θέαμα της ανθισμένης φύσης με τις μαργαρίτες να σχηματίζουν ένα “λευκό χαλί” στις πεζούλες. Τελευταία στάση: το χωριό Φουρτζή. Εκεί μας υποδέχθηκαν νοικοκυρές και μας κέρασαν λουκούμια που γλύκαναν τον ουρανίσκο μας.
Στο δρόμο της επιστροφής άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει για μια ακόμα φορά στις εικόνες, τις μυρωδιές, τα χρώματα και τις γεύσεις και άφησα τη γλυκιά κούραση να διατρέξει το σώμα μου. Θα το ξαναέκανα; Εννοείται!kalamatajournal.gr
