Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα χωριό. Είχε
100 κατοίκους.
Οι κάτοικοι του χωριού μας είχαν τις δουλειές τους, τα σπίτια
τους, τα χωράφια τους, παρήγαγαν τα προϊόντα τους.
Δεν ήταν πλούσιο το χωριό
μας αλλά δεν ήταν και φτωχό. Με τα χρήματα αυτά βολευόντουσαν, περνούσαν καλά ,
πουλούσαν, αγόραζαν πήγαιναν και στο καφενείο του χωριού και δεν είχαν παράπονο
από τη ζωή τους.
Μια μέρα έρχεται στο χωρίο ένας μάγος και
λέει στους χωριανούς πως το χωριό θα το βρει μεγάλο κακό και καλό θα ήταν ο
καθένας να λάβει τα μέτρα του για να αντιμετωπίσει την κατάσταση . Οι κάτοικοι
του χωριού θεώρησαν τότε σωστό να σταματήσουν να ξοδεύουν τα χρήματα τους και
να αποσύρουν τα χρήματα που είχαν στην μοναδική τράπεζα του χωριού και να τα
κρύψουν . Έτσι λοιπών οι κάτοικοι του μικρού χωριού σταμάτησαν να αγοράζουν και
αυτοί που είχαν προϊόντα για πούλημα σταμάτησαν να τα πουλάνε σταμάτησαν ακόμα
και να πηγαίνουν και στο καφενείο.
Στο χωριό δεν έγινε καμιά καταστροφή, δεν
έγινε πλημμύρα, δεν έγινε σεισμός, δεν έγινε καταποντισμός, δεν υπήρξε καμία
επιδημία. Ήταν μια καλή χρονιά, όπως και οι προηγούμενες. Οι χωριανοί είχαν να
πουλήσουν προϊόντα, μόνο που δεν μπορούσαν να τα πουλήσουν γιατί ο κόσμος είχε
φοβηθεί και προσπαθούσε να συγκεντρώσει χρήματα για να αντιμετωπίσει το κακό
που δήθεν θα ερχόταν στο χωριό.
Θα αναρωτιέστε γιατί σας λέω αυτό το παραμύθι
. Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα ‘’πέφτουν’’ στην αντίληψη μου συζητήσεις από
διαφόρους πραματευτάδες ιδεών οι οποίοι συμβουλεύουν αβίαστα το ακροατήριο τους
πως το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να ‘’σηκώσουν’’ τα χρήματα που
διαθέτουν από τις τράπεζες .Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πριν τρία χρόνια όταν η
χώρα ουσιαστικά λόγω ελλιπής χρηματοδότηση έκανε στάση πληρωμών συνασπίστηκαν
σε μία ενιαία παράταξη, το κοινώς λεγόμενο πλέον «λόμπι της δραχμής» Το οποίο
αποτελούσας εξαίρετες μορφές της σύγχρονης Ελλάδας όπως επιχειρηματίες των
οποίων το πελατολόγιο περιείχε μία και μοναδική καταχώρηση («ελληνικό
δημόσιο»), ελεύθεροι επαγγελματίες των οποίων τα δηλωθέντα εισοδήματα
καθορίζονταν από το εκάστοτε ύψος του αφορολόγητου ορίου, πολιτικοί μεθυσμένοι
από το γλυκό πιοτό της εξουσίας , συμπολίτες μας που ζούσαν επί χρόνια με
συντάξεις-μαϊμού, συνδικαλιστές που σήμερα βρίσκονται στο εδώλιο του ποινικού
κατηγορουμένου, άνθρωποι που είχαν πουλήσει την αξιοπρέπειά τους για μια
χρυσοπληρωμένη θέση σε ΔΕΚΟ καθώς και συντεχνίες οι οποίες ρουφούσαν το αίμα
της κοινωνίας μας .Σκοπος όλως αυτών ήταν : να αναλάβει το ελληνικό κράτος και
πάλι τον έλεγχο του νομισματοκοπείου του, ώστε συνεχιστεί ο κανιβαλισμός επί
του πτώματος της πατρίδας και να διατηρηθεί το status quo της ανομίας και της
ανισότητας.
Ωστόσο όλοι μας μετά από τρία σκληρά χρόνια
μύωσης των εισοδημάτων μας τουλάχιστον έχουμε διαπίστωσή πως εύκολοι δρόμοι
στρωμένοι με ροδοπέταλα δεν υπάρχουν. Η χώρα αυτή την περίοδο δίνει έναν ακόμα
αγώνα επιβίωσης και η κατάσταση αρχίζει να σταθεροποιήτε και να λειτουργεί μέσα
σε μια λογική εξυγίανσης ας μην είμαστε λοιπών εμείς αυτοί που θα της δώσουμε
το τελευταίο σκούντημα για να βρεθεί στην άβυσσο …
ΚΟΡΟΜΗΛΑΣ
Δ. ΧΡΗΣΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
,Μaster
ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΡΙΤΕΚΝΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ Ν.
ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
