Υπό τον τίτλο «Το μοιραίο λάθος της Ελλάδας και της Ευρώπης», η αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal επιχειρεί να αναλύσει την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα λίγο πριν το άνοιγμα της κάλπης.
Οι επενδυτές ανησυχούν ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι στα πρόθυρα του να βυθίσουν την ευρωζώνη σε άλλη μία κρίση εάν οι εκλογές την Κυριακή φέρουν στην εξουσία ένα αντιμνημονιακό κόμμα, αναφέρει το δημοσίευμα.
Παράλληλα, επισημαίνεται ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στις δημοσκοπήσεις με μια ατζέντα μη ρεαλιστική, για να το θέσω ευγενικά. Η βασική ιδέα του κόμματος είναι ότι η Ευρωζώνη εναι τόσο απεγνωσμένη να κρατήσει την Ελλάδα στο... μαντρί που τελικά οι πιστωτές θα δεχθούν να γίνει διαγραφή χρέους. Επιπλέον, πιστεύει πως θα μπορέσει να ''πλάσει'' δισεκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται για την αναστροφή της δημοσιονομικής σύσφιξης. Δεν είναι, όμως, σαφές ότι οι Έλληνες αποδέχονται όλα αυτά.
Η στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ, περίπου στο 33%, είναι μεγάλη αλλά όχι βαθιά. Τα τρία τέταρτα του εκλογικού σώματος θέλουν η χώρα να παραμείνει στο ευρώ. Έτσι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει σκληρή γραμμή με τους πιστωτές, απειλεί να πάρει όμηρο την Ελλάδα, κάτι που οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους δεν επιθυμούν να σκοτώσουν».
Όπως λέει ο αρθρογράφος, αν ο κ. Τσίπρας υπερεκτιμήσει τα διαπραγματευτικά του ατού δεν αποκλείεται ένα «ατύχημα» που θα οδηγήσει σε έξοδο από το ευρώ.
«Η συμβατική σοφία λοιπόν υποδηλώνει ότι μια νίκη για το κόμμα θα πρέπει να θεωρηθεί στην καλύτερη περίπτωση σαν ψήφος διαμαρτυρίας έναντι της σημερινής κυβέρνησης, παρά σαν υποστήριξη στα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της ίδιας της ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που ο Αλ. Τσίπρας θα ξεχάσει εάν είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Αλλά οι πολιτικοί ξεχνούν επικίνδυνα την πραγματικότητα, κάθε φορά.
Για τη Νέα Δημοκρατία το άρθρο αναφέρει:
«Όχι ότι η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση. Τι έγινε που ο Σαμαράς διατυμπάνισε για το πρωτογενές πλεόνασμα και τη διστακτική επιστροφή της οικονομίας στην ανάπτυξη; Αυτό επιτεύχθηκε κυρίως μέσα από βαθιά αστάθεια, με περικοπές μισθών και συντάξεων και σε συνδυασμό με την επιβολή φόρων με απότομο και άναρχο τρόπο. Η πλευρά των μεταρρυθμίσεων είναι εντελώς απούσα. Έτσι, τα άτυχα νοικοκυριά έμειναν να κερδίζουν λιγότερα και να πληρώνουν περισσότερα σε τομείς που υπέστησαν μεταρρύθμιση».
Εν συνεχεία γίνεται αναφορά για την εκστρατεία φόβου που εξαπέλυσε ο Σαμαράς κατά την προεκλογική περίοδο, σημειώνοντας πως με τον ΣΥΡΙΖΑ θα χαθεί το ευρώ. Όμως «μπορεί να μην είναι πρόθυμος να φύγει από το ευρώ όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι και διατεθειμένος να αναλάβει ευρύτερες μεταρρυθμίσεις που θα εξασφάλιζαν στην Ελλάδα να μείνει σε αυτό».
Το Ποτάμι, σύμφωνα με το δημοσίευμα, είναι ένα κόμμα που μοιάζει περισσότερο με τρεμόπαιγμα της φλόγας. Εχει ασαφείς εκκλήσεις, εκφράσεις όπως «ενεργώντας προς το εθνικό συμφέρον», έκανε καλή προεκλογική εκστρατεία, αλλά είναι ένα κόμμα που πρέπει τώρα να πάρει αποφάσεις εντός Βουλής. Εντός του Ποταμιού υπάρχουν άνθρωποι που κινούνται σε ένα ευρύ φάσμα (από φιλελεύθεροι έως κεντροαριστεροί), επομένως αναπόφευκτα κάποιοι θα απογοητευτούν.
Το πρόβλημα, κατά τον αρθρογράφο, είναι ότι ουδείς έχει απάντηση για το πώς το παλαιό σύστημα κατάφερε να εδραιωθεί, αν και ο Γιάννης Παλαιολόγος σε μια διαφωτιστική μελέτη του («Ο 13ος άθλος του Ηρακλή») εξηγεί πώς οι Έλληνες πολιτικοί πήραν λάφυρα από τη μεσαία τάξη με τις κατάλληλες διασυνδέσεις. Αυτό που έχει μείνει τώρα είναι ένας ιστός ισχυρών συνδικάτων, διογκωμένης γραφειοκρατίας, πολιτικές προσλήψεις και μια ολόκληρη επαγγελματική τάξη που απωθεί όλες τις μεταρρυθμίσεις και στόχο έχει να διατηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση.
Το μοιραίο λάθος των Ελλήνων, καταλήγει το άρθρο, είναι ότι το πολιτικό πατρονάρισμα έγινε μέσω ενός ασυνήθιστα μεγάλου δημόσιου τομέα, αφήνοντας το σύστημα ευάλωτο σε οξείες δημοσιονομικές κρίσεις.
Ο κύριος κίνδυνος είναι ότι αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε σκόπιμα ή κατά λάθος να τραβήξει το βύσμα μιας δεκαετίας προσπαθειών λόγω της πολιτικής αδυναμίας να μεταρρυθμίσει τον εαυτό του. Το θέμα είναι ότι η Ευρωζώνη έχει μεγαλύτερα προβλήματα από μια κοινοβουλευτική ψηφοφορία σε ένα μικρό κράτος του Αιγαίου πελάγους».
